Φεστιβάλ Street food στη Γενεύη

Η Γενεύη θυμίζει ξιπασμένη αριστοκράτισσα με τον ακαταμάχητο αέρα της υπεροχής. Τοποθετημένη σ’ ένα μαγικό κάδρο με τα πανύψηλα βουνά ολόγυρα και την αχανή λίμνη στα πόδια της, επιβάλλεται με τη στιβαρή αρχιτεκτονική και τη λάμψη του κοσμοπολιτισμού. Αστικό περιβάλλον που σε ξαφνιάζει με μια ηρεμία σχεδόν ανυπόφορη – ακόμα και το μποτιλιάρισμα στις όχθες της λίμνης μοιάζει με απολιθωμένη παρέλαση αυτοκινήτων.

Κι όμως μέσα σε αυτή την απουσία της καθημερινότητας ανακαλύπτεις μικρές παραβάσεις. Σε μια από τις πιο ακριβές συνοικίες της πόλης, ακριβώς απέναντι από ένα γιγάντιο όσο και βλοσυρό μουσείο τέχνης ανακαλύπτουμε το αδιανόητο: Φεστιβάλ street food! Μια παρδαλή παράτα γαστρονομίας του δρόμου με πολύχρωμα πανό, περιποιημένες καντίνες, φαγητό πολύ καλής ποιότητας. Η νεολαία επί ποδός, αλλά και πολλές οικογένειες, άνθρωποι κάθε λογής, κάθε εθνικότητας και θρησκείας, αυτοί που συνθέτουν το πολυφυλετικό χαρμάνι που ζει στα όρια της Γενεύης. Κάποιος από την παρέα επισημαίνει ότι είναι σχεδόν απίθανο να συναντήσεις σήμερα στο δρόμο βέρο κάτοικο δεύτερης γενιάς. Όλοι από κάπου έρχονται και στεριώνουν εδώ σε αυτή την πόλη που δεν είναι εντέλει τόσο αφιλόξενη όσο δείχνει. Από την πλευρά μου, καταβροχθίζω μια σαλάτα που, υπό κανονικές συνθήκες, θα μου σέρβιραν σε κάποιο καλό εστιατόριο. Εδώ στην καρδιά της Ευρώπης το μυαλό είναι ελεύθερο να ταξιδέψει παντού. Άλλωστε τα σύνορα αποτελούν απλή σύμβαση και τα διέρχεται κανείς τις περισσότερες φορές χωρίς καν να το καταλάβει πως περνά από τη μια χώρα στην άλλη. Είναι απόγευμα Σαββάτου. Όλη μέρα το τοπίο φλέρταρε με την πιθανότητα βροχής και τώρα τα πάντα είναι παραδομένα σε μια ασυνήθιστη ζέστη που σε πάει κατευθείαν στο Νότο. Εκεί που χτυπά η καρδιά μας ακόμα κι όταν η ξελογιάστρα Ευρώπη σε βάζει στον πειρασμό να ταξιδέψεις παντού. Φεύγω πριν δω αυτό το πανηγύρι να διαλύεται όπως οι ψευδαισθήσεις μου. Δεν είναι αλήθεια πως δεν ανήκουμε πουθενά. Ανήκουμε σε αυτούς που μας αγαπούν.