Κριτική παράστασης: Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν

Μπρεχτ σημαίνει επανάσταση επί σκηνής. Οι δραματουργικές επινοήσεις αυτού του αποσυνάγωγου της Ιστορίας έδωσαν χωρίς αμφιβολία μια νέα ώθηση στην τέχνη του θεάτρου. Μπρεχτ στις καλύτερες στιγμές του είναι όλοι αυτοί οι σχεδόν παιδικοί μύθοι που έπλασε για να κλείσει μέσα τους τα αιρετικά νοήματα του μυαλού του.

Όπως και στον «Κύκλο με την Κιμωλία» ο Μπρεχτ, δυσκίνητος με τη πανοπλία του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, αναζητά τα ανοιχτά παράθυρα της απλής αφηγηματικής παράδοσης. Τα αποτέλεσμα είναι ροκ και αυτό το ροκ αποτέλεσμα επιζητεί η παράσταση στο θέατρο Θησείο με κινητήριο μοχλό την χαρισματική Πέγκυ Τρικαλιώτη αλλά και μια πλειάδα ηθοποιών που κινούνται δεξιοτεχνικά στα όρια της υποκριτικής αλητείας.

Η σύμπραξη σκηνοθέτη και θεατρίνων σου αφήνει εντέλει την φρεσκάδα και την άναρχη αύρα ενός θεατρικού μπουλουκιού που κάνει συνεχώς γιουρούσια στην συνείδηση των θεατών. Η μοναχική καλοσύνη της πόρνης Σεν Τε ως απρόσμενη ανακάλυψη των τριών θεών που αναζητούν επί της γης τους καλούς ανθρώπους η μεταμόρφωσή της στον σκληρό αλλά δίκαιο και προστατευτικό ξάδερφο Σουί Τα, καθώς και ο έρωτάς της για τον ανεπρόκοπο αεροπόρο, είναι από τα πρωταρχικά στοιχεία του μύθου που αναδεικνύει η ευφάνταστη σκηνοθεσία του Νικορέστη Χανιωτάκη.

Είναι φιλότιμη και λειτουργική η συμμετοχή των υπολοίπων που κυριολεκτικά «εν χορδαίς και εν οργάνοις» εμπλουτίζουν το θέαμα. Κι ύστερα από όλα αυτά αναρωτιέται κανείς γιατί αυτές οι θεατρικές ανδραγαθίες να μην στεγάζονται σ’ ένα χώρο λιγότερο πειρατικό από αυτόν του θεάτρου Θησείου.