«Η πόρνη από πάνω», με την εκθαμβωτική Κατερίνα Διδασκάλου

Δεν είναι τυχαίο που η παράσταση μετρά ήδη δέκα χρόνια. Ένα συγκλονιστικό κείμενο του Αντώνη Τσιπιανίτη, απόλυτα ρεαλιστικό, με στοιχεία από την καθημερινή ζωή. Δραματικά, αλλά και συχνά κωμικά.

Η Ερατώ είναι μια μεσήλικη γυναίκα που μένει χήρα ξαφνικά, όταν ο σύζυγός της πέφτει θύμα τροχαίου. Το έργο ξεκινά τη στιγμή που η Ερατώ επιστρέφει από την κηδεία και αρχίζει να ξετυλίγει το μίτο της ζωής της απευθυνόμενη στην κορνίζα με τη φωτογραφία του άντρα της, του Λευτέρη. Εξ αρχής καθίσταται σαφές ότι ο θάνατος δεν την έχει αγγίξει καθόλου συναισθηματικά, αντιθέτως δείχνει αρχικά μια απάθεια που σιγά σιγά εξελίσσεται σε λύτρωση και χαρά.

Έφυγε από την Πρέβεζα όπου μεγάλωσε σε ένα σκληρό οικογενειακό περιβάλλον, με έναν πατέρα που τη χτυπούσε και την καταπίεζε, για να παντρευτεί το Λευτέρη και να τον ακολουθήσει στην Αθήνα. Εκεί όπου φάνταζε στα μάτια της η πόρτα προς την ελευθερία. Ακόμα και η επιλογή του ονόματος «Λευτέρης» δεν είναι τυχαία, αλλά συμβολίζει αυτή τη σκέψη. Όμως ο Λευτέρης δεν της έδωσε ποτέ αγάπη, τρυφερότητα, συντροφικότητα. Δεν χάρηκε μαζί του τίποτα, έζησε στερημένη από αγάπη αλλά και από σεξουαλική ευχαρίστηση. Εκείνος δεν ήθελε να κάνουν παιδιά και όταν έμεινε κατά λάθος έγκυος θύμωσε. Εκείνη ονειρευόταν το παιδί που θα αποκτούσε ως τη μόνη χαραμάδα χαράς και ελπίδας στη ζωή της. Αλλά ούτε αυτό έγινε, απέβαλλε μετά από βίαιο καβγά με το Λευτέρη. Ούτε αυτή τη χαρά ένιωσε.

Την ανάγκη για έρωτα προσπάθησε να την ικανοποιήσει με τη φαντασίωση ενός νέου συναδέλφου του Λευτέρη, όλα όμως ήταν στο μυαλό της, τίποτα στην πραγματικότητα.
Τη δε ανάγκη για τρυφερότητα την ικανοποίησε μαγειρεύοντας στους Πακιστανούς του πάνω ορόφου που της έδειξαν ευγνωμοσύνη.

Όταν στον πάνω όροφο εγκαταστάθηκε μια πόρνη, η Ερατώ συνειδητοποίησε οριστικά τη δυστυχία της: Θαύμαζε την πόρνη, τη ζήλευε που ζούσε τη ζωή της, που ήταν αφεντικό του εαυτού της, που έκανε τη δουλειά της με συνέπεια και αφοσίωση. Ενδόμυχα ονειρευόταν ότι ήταν εκείνη στη θέση της και όχι πια η παραμελημένη- εξαρτώμενη σύζυγος του κάτω ορόφου. Δεν είχε καμία επικριτική διάθεση, καμία ηθική αναστολή. Η γυναίκα του πάνω ορόφου συμβόλιζε για την Ερατώ την ανεξαρτησία, την ελευθερία και το δικαίωμα αυτοδιάθεσης που δεν είχε ποτέ.

Όμως ποτέ δεν είναι αργά για αλλαγή σελίδας στη ζωή μας. Η Ερατώ εξαφανίζεται από τη σκηνή προς το τέλος του έργου και μας μιλά από το μέσα δωμάτιο. Όταν επιστέφει έχει βγάλει τα μαύρα και έχει φορέσει κατακόκκινο φόρεμα, λύνει τον κότσο της και κοιτάζεται στον καθρέφτη. Αρχικά με δειλία και μετά με αυταρέσκεια. Αποχωρώντας από τη σκηνή, ανοίγει την εξώπορτα και καθιστά σαφές ότι μια νέα γυναίκα γεννήθηκε, αποφασισμένη, ελεύθερη και δυνατή. Με αυτό το αισιόδοξο μήνυμα ο θεατής στο θέατρο Coronet καταχειροκροτεί την υπέροχη Κατερίνα Διδασκάλου με ένα αίσθημα πληρότητας που υπερνικά την πικρία που έχει νιώσει.