ΡΟΚ Ο ΘΡΥΛΟΣ!

Η συνέντευξη του Δημήτρη Πουλικάκου η οποία δημοσιεύτηκε στο ΦΩΣ στις 7 Σεπτεμβρίου του 2025

Θεωρήθηκα τυχερός έως και ευλογημένος από συνομήλικους και παλαιότερους. «Συνέντευξη με τον Πουλικάκο σε αθλητική εφημερίδα»; Ο Σπύρος Κερκύρας έκανε όλη τη δουλειά των επαφών και βρεθήκαμε μαζί στο σπίτι του «Μήτσου» στα Εξάρχεια. Εκεί όπου έχει υποδεχτεί στο παρελθόν κι άλλους δημοσιογράφους («μακριά από εμάς», όπως του ξέφυγε –ναι, καλά – κάποια στιγμή), αλλά ποτέ για να μιλήσει για ποδόσφαιρο. Και αθλητισμό. Μαζί με όλα τα υπόλοιπα για τα οποία δεν είναι δυνατό να μην ερωτηθεί (και προφανώς να μην απαντήσει) ο Μήτσος. Ο Μήτσος όπως όλοι τον αποκαλούν. «Ο Θείος Νωντας», λόγω της ραδιοφωνικής εκπομπής του. Ο θείος, όπως τον φώναζε απλά ο αγαπημένος του Παύλος Σιδηρόπουλος. Ο Λάκων, όπως λέει ο ίδιος, όχι γιατί οι αναφορές του στα πάντα είναι λακωνικές, αλλά λόγω της καταγωγής του. Θυμάται κάθε λεπτομέρεια από τα μέρη του, αν και έχει καιρό να τα επισκεφτεί. Θυμάται γενικά τα πάντα και τους πάντες. Κι αν κάτι ξεφεύγει από τη μνήμη ενός 82χρονου, δεν πειράζει. Το γκουγκλάρει. Το ψάχνει στα γκάτζετς του. Αυτά που δεν αφορίζει, ούτε τα κατηγορεί για την πορεία της σημερινής νεολαίας που είναι έως και εξαρτημένη από δαύτα.

Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στο «ΦΩΣ» στις 7 Σεπτεμβρίου 2025

«Οι νέοι πάντα βρίσκουν το δρόμο τους. Εμείς τότε είχαμε άλλες απαγορεύσεις. Μας έλεγαν μη βλέπετε γουέστερν, πυροβολισμούς και άλλα τέτοια. Τώρα είναι η τεχνολογία. Δεν φταίνε αυτά για την πορεία της κοινωνίας ή μόνον αυτά. Η πάλη των τάξεων. Δεν είναι θέμα τάξεων, είναι θέμα νοοτροπίας. Πάντα θα υπάρχουν παιδιά που θα ξεχωρίζουν μέσα στη γενικότερη μαλακία. Γιατί βασικό συστατικό του ανθρώπου είναι η βλακεία. Και έτσι εμφανίζεται η βία και η κτηνωδία. Άμα είσαι έξυπνος δεν γίνεται να είσαι κτήνος».

Τα παραπάνω ειπώθηκαν στην ερώτηση εάν ακούει την τραπ μόδα της εποχής στη μουσική. Ένας άνθρωπος (όχι καλλιτέχνης ή δημιουργός, δεν τις γουστάρει αυτές τις λέξεις) που έχει συνθέσει, τραγουδήσει, παίξει επί σκηνής και έχει συνεργαστεί με τους κορυφαίους. Δεν μπορώ να αρχίσω να παραθέτω ονόματα για τις γνωριμίες του στη μουσική (και στο σινεμά ή στην τηλεόραση) γιατί δε φτάνει ο χώρος. Να σκέφτεστε ότι τους έχει γνωρίσει όλους. Και με τους τράπερ νομίζω μια χαρά θα μπορούσε να δουλέψει. Σιγά το δύσκολο και τι να του πουν άλλωστε για «γκάνια», χρήμα, γκόμενες και τα υπόλοιπα οι μοδάτοι του σήμερα; «Φακ λάιφ, έτσι δε λένε; Έχουν το κοινό τους, τι να πω…».

Για μπάλα και Ολυμπιακό, για σπορ και αθλητισμό πήγαμε με τον Κερκύρα να μιλήσουμε με τον Μήτσο στα Εξάρχεια. Μα πώς να γίνει μόνο αυτό, όταν στο φιλόξενο σαλονάκι υπήρχε δίπλα η κιθάρα, το λάπτοπ συνδεδεμένο με τα απαραίτητα για τη μουσική και η τηλεόραση να δείχνει ειδήσεις για την αδιάκοπη ενημέρωση. Και μετά η συλλογή από τις ταινίες. Ασταμάτητα και αυτές. «Να δείτε το «SOS Πεντάγωνο καλεί Μόσχα», εξαιρετική. Εάν βρισκόμουν κάπου ναυαγός, αυτή θα ήταν σίγουρα μία από τις δέκα που θα είχα μαζί μου». Οι υπόλοιπες; Άρχισε να αραδιάζει τίτλους και σκηνοθέτες. Πολάνσκι, Γκοντάρ, δεν θα τελείωνε ποτέ. Σινεμά, άλλο μεγάλο κεφάλαιο της ιστορίας του Πουλικάκου.

Μουσική και… ταχύτητα

«Δεν μπορώ να ξεχωρίσω σε σειρά την προτίμηση για όσα έχω ασχοληθεί. Μουσική ίσως. Είναι πιο απλό. Απλοϊκό. Δε μου άρεσε ποτέ να λέω δημιουργός, τραγουδάκια φτιάχναμε και φτιάχνουμε. Τη λέξη δημιουργία, το έργο, την έχουν λίγο ξεφτιλίσει». Μουσικός, ναι. Και ηθοποιός σε κινηματογράφο και τηλεόραση. Ραδιοφωνικός παραγωγός, μεταφραστής, εκδότης περιοδικών, συγγραφέας, στιχουργός, τα πάντα.

Έχεις κάνει τα πάντα. Στη δουλειά και στη ζωή. Τα ξέρουν όλοι, ας μην τα αναπτύξουμε. Υπάρχει κάτι που δεν έχεις κάνει και θα ήθελες; Κάποιο απωθημένο;

«Όχι, δεν έχω απωθημένο. Θα φύγω πλήρης! Α, ίσως επειδή πάντα μου άρεσε η ταχύτητα και το τιμόνι, να ήθελα να γίνω οδηγός αγώνων. Ή έστω να είχα ένα φορτηγό να ταξίδευα στους δρόμους. Από μικροί, κλέβαμε αμάξια ή καλύτερα τα δανειζόμασταν. Κάναμε τα δικά μας και τα επιστρέφαμε στη θέση τους. Μια φορά είχε παρκάρει κάποιος σε θέση που έπρεπε να βάλουμε πίσω ένα αυτοκίνητο και είδα το όνομα και το τηλέφωνό του σε ένα φάκελο. Γιατρός ήταν, τον πήρα τηλέφωνο, έκανα ότι υπήρχε ανάγκη, τον έστειλα κάπου ψέματα και βάλαμε εκεί το αμάξι που είχαμε πάρει. Τέτοια κάναμε. Και ήμασταν και κολεγιόπαιδα, αυτού του ευαγούς ιδρύματος, μέχρι να μας διώξουν. Εγώ τελείωσα στον Παναγιωτόπουλο».

Από γονείς γιατρούς. «Δεν ήθελαν να γίνω γιατρός. Όταν ο ασθενής γλιτώνει, τον έσωσε ο Θεός. Όταν πεθαίνει, δεν τα έκανε καλά ο γιατρός. Βέβαια, εάν ήξεραν τι θα κάνω μετά… Για διπλωμάτη με προόριζαν. Γι΄αυτό και έμαθα πολλές γλώσσες. Αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά. Κι αν τύχει καμιά εφημερίδα να διαβάσω, θα καταλάβω και τα ισπανικά, τα πορτογαλικά».

Επαγγέλματα ο Πουλικάκος έκανε πολλά. Τα ξέρετε και τα ξέρουμε. Δεν ήρθαμε εμείς να τον παρουσιάσουμε στο κοινό. «Επαγγελματίας» ήταν και σε κάτι άλλο που «δυστυχώς δε νομιμοποιήθηκε», όπως έχει αναφέρει ως το… μεγάλο του παράπονο από τους πολιτικούς. Γι΄αυτό άμα διαβάσετε παρακάτω αυτός ήταν «ερασιτέχνης» θα καταλάβετε. Αν και δεν θα το διαβάσετε, καλύτερα όχι.

Μπορεί να μην αρέσει στο «Μήτσο» αυτή η συνέντευξη γιατί σίγουρα δεν θα είχε ο ίδιος κανένα πρόβλημα να δημοσιευτούν όσα μας είπε και όπως ακριβώς τα είπε. Εντάξει, οι… αναφερόμενοι μπορεί να έχουν, οπότε ας το αποφύγουμε. Μπορεί να μας πει μαλάκες, αλλά και τι έγινε. «Δεν υπάρχουν κακές λέξεις, κακές σκέψεις υπάρχουν. Άλλωστε, όπως έχω ξαναδηλώσει, όποιος δεν έχει κάνει μαλακίες στη ζωή του πρέπει να είναι πολύ μαλάκας (!). Η σοβαροφάνεια είναι μεγάλη αρρώστια. Πάντα υπήρχε. Κοιτάξτε, οι άνθρωποι ήταν πάντα ίδιοι. Τώρα τη διαφορά την κάνει η εικόνα. Οι άνθρωποι εδώ και αιώνες σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο. Είμαστε σαν τους αρχαίους (κουμάσια ήταν και αυτοί), αλλά τώρα έχουμε και κινητό».

Πολιτική και ζωή

Τους πολιτικούς και τα δημόσια πρόσωπα τους «κράζει» σε κάθε ευκαιρία. Τώρα και με τα σόσιαλ μίντια, η καλύτερή του. «Ο πατέρας μου ήταν δεξιός, αλλά δε χώνευε τον Καραμανλή. Ούτε τον Παπανδρέου. Με τον Ηλιού ήταν φίλος και με τον Ηλιόπουλο του ΚΚΕ. Αλλά… δεξιό τον έλεγαν! Έχω πει πολλά και για το Μητσοτάκη και για πολλούς». Δεν δέχτηκε ποτέ πρόταση να πολιτευτεί ο ίδιος. Περίεργο. «Έτσι κι αλλιώς, ποτέ δε θα το έκανα».

Η ζωή του; Για βιβλίο, όχι για συνέντευξη. Γάμος στα 21 με τη Σάρα.«Την καταζητούσαν, είχαμε φιλοξενήσει στο σπίτι της στο Λονδίνο τον μετέπειτα αρχηγό του IRA. Και μετά από μια μεγάλη έκρηξη σε κτήριο στο Λονδίνο την έψαχναν. Δε ζει, είχαμε χάσει και ένα παιδί». Ο δεύτερος γάμος, η κόρη του, μια νέα μεγάλη περιπέτεια ετών. Κατηγορούμενος για το θάνατό της στην Ολλανδία, είχε προλάβει και είχε πάει να πάρει το παιδί πίσω στην Ελλάδα μέχρι να μπλέξει με ανακριτές, προφυλακίσεις, δικαστικό αγώνα ετών για την πλήρη αθώωση. Είπε πολλά για ανακριτές, για δικηγόρους, για γραφεία που έκλεισαν. Δεν υπάρχει λόγος να τα επαναλάβουμε εδώ, σόρι Μήτσο. Κι ας μου κάνεις τώρα το νόημα με το μεσαίο δάχτυλο. Η υπόθεσή του μπήκε στη διδακτέα ύλη της Νομικής. «Δεν σκέφτομαι κάτι γι΄αυτό, ήταν πράγματι μια δύσκολη και πολυετής υπόθεση».

Η συναυλία της ζωής του

Η συναυλία που είχε δώσει στου Ζωγράφου στ τέλη της δεκαετίας του ’70 έχει μείνει στην ιστορία για το πλήθος που συγκεντρώθηκε. «Με τον Παυλάκη το Σιδηρόπουλο, τον Σταύρο Λογαρίδη, συνολικά 18 άτομα επί σκηνής. Την είχα κάνει για να πληρώσω τους δικηγόρους μου. Κι είχα βάλει λεφτά από την τσέπη μου γιατί είχε αναβληθεί λόγω βροχής δυο-τρεις φορές και έπρεπε να φέρω πίσω τους μουσικούς που είχαν κλείσει άλλες δουλειές. Ναι, θα έλεγα ήταν μια… καλή συναυλία». Μια… καλή συναυλία. Όλη η Αθήνα ήταν εκεί και από όλη την Ελλάδα είχαν έρθει. «Έχω πάει παντού για συναυλίες, έχω γνωρίσει μέρη και ανθρώπους. Παντού ήταν όμορφα».

Έχεις γνωρίσει τους πάντες. Μυθικά ονόματα της μουσικής και του σινεμά. Θα ξεχώριζες κάποιον; «Όχι. Όλους και κανέναν. Δε λειτουργεί έτσι το μυαλό μου. Δε λέω πωωω έχω γνωρίσει αυτόν. Έχω γνωρίσει πολλούς, δε θα κάθομαι όλη μέρα να το σκέφτομαι».

Είχε γράψει ένας συνάδελφος πως αν κάνεις συνέντευξη με τον Πουλικάκο έχεις να γράψεις ή να πεις τόσα πολλά που δεν πρόκειται να τελειώσεις ποτέ. «Ας προσέχατε»! Θέλω να γράψω για τις ιστορίες που μας είπε μέσα σε μόλις ένα δίωρο για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι και τι έλεγαν στα γυρίσματα με τον διάσημο ηθοποιό για το διάσημο σκηνοθέτη. Θέλω να γράψω για τον Καζαντζίδη, για τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, τον Χρήστο Νικολόπουλο, τη συναυλία των Λεντ Ζέπελιν στο Παρίσι, τα ατέλειωτα μουσικά μυθικά βράδια στα μαγαζιά της εποχής μαζί με τους σπουδαίους τραγουδιστές. Για τον Μάνο, το ραδιόφωνο, τα σίριαλ, τις ταινίες, το ροκ που έφερε στην Ελλάδα («ναι το λένε, δεν το καταλαβαίνω, το παίρνω λίγο χιουμοριστικά, κυρίως πρέπει να ξέρεις να αυτοσαρκάζεσαι»), το γυρισμό με το αμάξι του Σωκράτη Κόκκαλη. Α ναι. Κόκκαλης. Θυμήθηκα ότι ήρθαμε εδώ για να μιλήσουμε για μπάλα και Ολυμπιακό. Ας προσέχαμε. Ας ζητούσαμε να γίνει δισέλιδη η συνέντευξη. Πάλι δε θα έφτανε. Μήτσο, πριν σηκώσεις το δάχτυλο του νεύματος, μήπως να συναντηθούμε ξανά, να τα πούμε περισσότερο, να το κάνουμε βιβλίο;

Μπάλα, Ολυμπιακός, αθλητισμός, ρεκόρ

«Τον ήξερα το Σωκράτη, καλό παιδί. Και με τον Πετράκη είχαμε συνεργαστεί για ένα περιοδικό που έφτιαχνε. Έκανα κάτι τζιγκλάκια γι τη διαφήμιση και επειδή τότε είχε πάρει ο Ολυμπιακός τον Οφορίκουε, είχε προτείνει το «Κυκλοφορίκουε»! Ολυμπιακός είμαι από τη μέρα που γεννήθηκα, Ο πατέρας μου ήταν, δεν θα μπορούσα να είμαι κάτι άλλο. Είχα και τον παππού από την πλευρά της μάνας που ήταν ΑΕΚ, αλλά καμία συζήτηση. Ολυμπιακός από την αρχή έως τώρα. Να ακούσεις το τραγούδι μου «Είστε μαλάκες». Έχει συνθήματα από πίσω, μετάδοση από ματς του Ολυμπιακού, λέει και για τον Καρεμπέ να βγάλει έξω το λεβιέ! Τρομερό!».

Τι θυμάσαι περισσότερο για τη σχέση σου με τον Ολυμπιακό;

«Εγώ έχω δει να παίζει ο τερματοφύλακας που ήταν πριν από τον Καραπατή. Ο Κουρουκλάτος. Έχω δει στο γήπεδο τον Μουράτη, Ρωσσίδη, τον Κοτρίδη, τον Μπέμπη. Τον Γιώργο Δαρίβα. Με το γιο του μάλιστα είχαμε μετά συνεργασία, πολύ καλός ντράμερ. Έχω προλάβει τον Ολυμπιακό και το ποδόσφαιρο όταν ήταν ερασιτεχνικό, τώρα με τις εταιρείες έχει αλλάξει, δεν είναι το ίδιο. Έχει γίνει όπως η πολιτική. Είχα και δύο θείους, τους Μακρυμίχαλους, που είχαν παίξει στον Ολυμπιακό προπολεμικά. Αυτούς δεν τους πρόλαβα. Ήταν η εποχή που είχαμε νικήσει τη Σάντος και όσοι το ζήσαμε δεν πρόκειται να το ξεχάσουμε. Με τον Πελέ μέσα. Τότε έρχονταν για αγώνες πολύ μεγάλες ομάδες, η Χόνβεντ, η Αούστρια, με τρομερούς παίκτες. Τον Πούσκας και άλλους. Ε, έπαιζαν με την ΑΕΚ κέρδιζαν. Με τον Παναθηναϊκό έφερναν ισοπαλία. Κι από τον Ολυμπιακό έχαναν»!

Ποιο ματς ή πιο σκηνικό θα σου μείνει αξέχαστο;

«Σίγουρα αυτό με τη Σάντος, αλλά θυμάμαι κι ένα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο. Τότε που πήγε να κάνει ένα φάουλ ο Λινοξυλάκης κι ο Μπέμπης είχε πάρει ένα πετραδάκι από το γήπεδο που είχε χώμα και πέτρες. Το είχε πετάξει στη μπάλα και την μετακίνησε πάνω στο σουτ. Ο Λινοξυλάκης είχε γίνει έξαλλος και πήγε να ζητήσει το λόγο, έφαγε και μία από τον Μπέμπη και άρχισε να τον κυνηγά γύρω από το γήπεδο. Έξω από τις γραμμές. Απίθανη φάση, αξέχαστη»!

Τώρα που πήρε ο Ολυμπιακός το ευρωπαϊκό πώς το αντιμετώπισες;

«Δεν ασχολούμαι πολύ τώρα. Μπράβο θέλω να πω. Και θέλω να παίζουν καλά, αυτό έχει σημασία. Κι ας παίρνει τους τίτλους όποιος είναι να τους παίρνει. Αν δεν παίζουν καλά, ας τρώνε πολλά»!

Θα παίξει και με Ρεάλ, Μπαρτσελόνα τώρα ο Ολυμπιακός.

«Ας πρόσεχε! Ναι, είδα είναι στον ίδιο όμιλο. Μακάρι να τα πάει καλά, να παίξει καλά».

Για τον Παναθηναϊκό τι σκέφτεσαι;

«Σκέφτομαι ότι δεν καταλαβαίνω πώς ένας έξυπνος άνθρωπος, μαγκίτης, μπορεί να υποστηρίζει μια ομάδα που τους λένε βάζελους! Αυτό σκέφτομαι και δεν το καταλαβαίνω. Ενώ εμείς, γαύροι, εντάξει. Είναι και ωραίο ψαράκι, νόστιμο. Πάντως είχα και Παναθηναϊκούς φίλους, τον Τάσο Δενέγρη που ήταν διερμηνέας, είχε κάνει τον Χερέρα μετάφραση, ήταν και του Ραούλ Κάστρο, της οικογενείας του Φιντέλ. Κι ο Τότης Φυλακούρης ήταν πολύ καλό παιδί, ερχόταν σε μια παρέα μας».

Βλέπεις ποδόσφαιρο τώρα; Ή μπάσκετ;

«Βλέπω ναι, αλλά όχι πολύ. Πιο πολύ μου αρέσει το βόλεϊ, ειδικά των γυναικών. Και το μπιτς βόλεϊ. Αλλά πάνω απ’ όλα ο στίβος. Στα νιάτα μου, πριν από τα 20, ήμουν καλός στα 800 μέτρα. Είχα χρόνο κάτω από δύο λεπτά. Είχα κάνει 1.59.60. Το θυμάμαι. Δεν ήταν μικρό πράγμα για εκείνη την εποχή. Μπάλα έπαιζα στο Κολλέγιο, χαφ είχε αρχίσει, μετά τερματοφύλακας αλλά έσπασα το καλό το δάχτυλο, αυτό του νεύματος και σταμάτησα»!

Το «ΦΩΣ» το διάβαζες; Αθλητικές εφημερίδες γενικά;

«Ναι, για πλάκα. Μου άρεσε αυτή η γλώσσα που χρησιμοποιούσαν παλαιότερα. Η ακραιφνής καθαρεύουσα. Γι’ αυτό έπαιρνα και διάβαζα. Έσπαγε κόκκαλα»!

Θα γράψω πως ήθελες τίτλο «Αράουτ ρε μαλάκες» γιατί «αυτό τα λέει όλα, είναι της εποχής μου κι της ζωής μου» και δεν σου άρεσε το «Ροκ ο Θρύλος». Θα γράψω ότι εκτός από Ολυμπιακός είσαι και Προοδευτική («η ομάδα που είχε πολλούς που έκαναν τα… δικά μας»), αλλά είσαι και Θύελλα Παραβόλας (ομάδα του Αγρινίου, για ρομαντικούς λόγους). Τι άλλο να γράψω ρε Μήτσο, δε χωράει! «Ας πρόσεχες»!

Θα πρήξω τον Σπύρο να κανονίσει νέα συνάντηση, ετοιμάσου. Για το βιβλίο. Εκεί θα χωρέσουν τα πάντα…