Η γλυπτική των μεγάλων ζωγράφων

Η γλυπτική είναι η τέχνη του χώρου, η ζωγραφική είναι η τέχνη της επινόησης του χώρου. Οι δύο τέχνες κάπου συναντώνται, καθώς δεν πρόκειται για δυο ευθείες παράλληλες στο άπειρο. Το σημείο συνάντησης είναι συνήθως η βούληση ενός καλλιτέχνη να περάσει από τη μία τέχνη στην άλλη.

^{Μοντιλιάνι, το κεφάλι γυναίκας}

Στον εικοστό αιώνα η μετακίνηση από την ζωγραφική στη γλυπτική κατέληξη να γίνει περίπου μανιέρα, αν σκεφτούμε πως ο Ντεγκά πέρασε στην τέχνη των όγκων, όταν άρχισε να τον προδίδει η όρασή του, ο Μοντιλιάνι έκανε επίσης μια μεγαλειώδη στροφή, ο ανήσυχος Πικάσο είχε πάντοτε στραμμένη την προσοχή του στον χώρο και φυσικά ο Ματίς με την περίφημη Serpantine του παρέδωσε ένα μάθημα μοντέρνας γλυπτικής. Ο Χουάν Μιρό δήλωσε επίσης παρών σε αυτή την διαδικασία μεταναστεύοντας νοερά στη χώρα της πραγματικότητας. Τα παραδείγματα δεν έχουν τέλος.

^{Πάμπλο Πικάσο, γυναίκα που κάνει κούνια}

^{Ντεγκά, χορεύτρια}

Αναρωτιέται κανείς τι οφείλει τελικά η μοντέρνα γλυπτική στους μεγάλους ζωγράφους αλλά τι οφείλει και η μοντέρνα ζωγραφική στη μελέτη των όγκων. Από τη μια οι ζωγράφοι καλούνται να επινοήσουν τον χώρο και μέσα σε αυτή την επινόηση να εντάξουν το θέμα τους. Από την άλλη τα γλυπτά προκαλούν τη δημιουργική αμηχανία του θεατή που πρέπει να ανασυντάξει τον πραγματικό χώρο σύμφωνα με τα ερωτήματα που τίθενται από την τέχνη των όγκων. Η αλληλεπίδραση των τεχνών δεν θα πάψει ποτέ να λειτουργεί επ' ωφελεία του ωραίου που τυραννά τις αισθήσεις μας με τον πιο γλυκό τρόπο.

^{Ματίς, Serpentine}