Ζορζ Σερά - η χαμένη ιδιοφυία

Όταν πεθαίνεις στα τριάντα δύο σου χρόνια κι έχεις ακόμα τόσα να δώσεις στην τέχνη και στον πολιτισμό, πρόκειται για ασύλληπτη τραγωδία. Αν ο Ζορζ Σερά είχε ζήσει όσα χρόνια έζησε ο Σεζάν θα είχε προλάβει την κυβιστική άνοιξη και πιθανότατα θα είχαμε σήμερα μια εντελώς διαφορετική άποψη για την τέχνη του.

Ο Σερά είχε μια ιδιοφυή αντίληψη για την εξέλιξη της τέχνης, θεωρώντας πως ήρθε ο καιρός να αποκτήσουν τα φυσικά χρώματα όλη τους την αυθεντικότητα σε ένα πίνακα. Ο ίδιος ανέλαβε αυτό το φιλόδοξο εγχείρημα συλλαβίζοντας τη γλώσσα της ζωγραφικής σε στοιχειώδη στίγματα, απειροελάχιστες πινελιές στον καμβά, τεχνική που προτιμούσε να αποκαλεί ντιβιζιονισμό.

Ντιβιζιονισμός ή πουαντιγισμός, η τεχνική αυτή ουσιαστικά αδικεί την μεγαλοφυία του Σερά, συγκαλύπτοντας τον απώτερο στόχο του, «την αρμονία της τέχνης» που εκτείνεται σε όλα τα στοιχεία είτε γραμμικά είτε τονικά ή χρωματικά. Ο Σερά, περισσότερο ίσως από όλους τους συγχρόνους του, αντιλαμβανόταν την ανάγκη να ξαναβρεί η τέχνη τον χαρακτήρα μιας κοινωνικής και ατομικής αναγκαιότητας. Διοχέτευσε λοιπόν όλη του την ενέργεια, όλη του τη δράση σε αυτό τον σκοπό.

Είκοσι χρόνια μετά τον πρόωρο θάνατό του ο Σερά ασκούσε καθοριστική επίδραση στον Πικάσο και στον Μπρακ. Καλώς λοιπόν είχε προβλέψει ο Πισαρό πως το έργο του Σερά θα έχει πολλές και διάφορες συνέπειες για την τέχνη του μέλλοντος. Οι αλλεπάλληλες αναγνώσεις του έργου του μας αποκαλύπτουν σήμερα τις πολλές και διαφορετικές πτυχές μιας αληθινής μεγαλοφυίας.