Η τέχνη της αφαίρεσης στη μοντέρνα ζωγραφική
Ο Καντίνσκι, ο Μοντριάν, ο Μάλεβιτς και ο Κλέε στάθηκαν απέναντι στον ανθρωποκεντρισμό του Πικάσο ανάγοντας την αφαίρεση σε κυρίαρχη συνιστώσα της εικαστικής νεωτερικότητας.
Στον κόσμο της μοντέρνας τέχνης η απουσία της μορφής και της εικόνας αποδείχθηκε μια συνθήκη καθ' όλα εφικτή, ακόμα κι αν ο Πάμπλο Πικάσο επέμενε να ξεκινά πάντα από τον άνθρωπο, προσωποποιώντας ακόμα και τα συναισθήματα ή τα πάθη του σε μια σειρά από ρωμαλέες απεικονίσεις.
Στον αντίποδα του ανθρωποκεντρισμού μείζονες καλλιτέχνες του 20ου αιώνα, όπως ο Καντίνσκι με τις ιδεαλιστικές αναζητήσεις του, ο Μοντριάν με τον γεωμετρικό νεοπλαστικισμό του, ο Κλέε με την αντι-ρεαλιστική του εικαστική αλλά κι ο Μάλεβιτς με τον Σουπρεματισμό του θα κηρύξουν τον πόλεμο στη μορφή και στην εικόνα.
Ολυμπιακός: Η συμβολή του… Βαλμπουενά
Η άμορφη και ανεικονική μορφή της πραγματικότητας αποτέλεσε μια περαιτέρω απελευθέρωση της καλλιτεχνικής φύσης, έστω και αν ορισμένοι θεωρούν πως εξαιτίας της φτάσαμε σ' ένα ιδεολογικό αδιέξοδο.
Οι υπέρμαχοι της αφαίρεσης διατείνονταν και ίσως όχι άδικα, ότι στην τέχνη το σημαντικό πρέπει να απουσιάζει, αν φυσικά η μορφή και η εικόνα είναι το σημαντικότερο στον κόσμο της πραγματικότητας. Από τον Γαλάζιο Καβαλάρη του 1903 μέχρι το Τετράγωνο του Μάλεβιτς η τέχνη χαρτογράφησε ανεξερεύνητες περιοχές αποκομίζοντας πολύτιμα συμπεράσματα για την ερμηνεία του κόσμου και της φαινομενικής του σύστασης.
