Ο Ζαν Ντυμπυφέ και η «ωμή τέχνη»!

Δεν έμειναν πολλά στους εικαστικούς καλλιτέχνες του εικοστού αιώνα, προκειμένου ο καθένας από αυτούς να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. Τέχνες όπως η ζωγραφική και η γλυπτική είχαν δώσει πια τα διαπιστευτήριά τους εδώ και αιώνες μέσα από τα έργα των μεγάλων δασκάλων. Ακόμα και η πρωτοπορία είχε ήδη ανακαλυφθεί και σε μεγάλο βαθμό καλυφθεί από avant-guard δημιουργούς που μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον του κοινού.

Έτσι εξηγείται η παλινωδία που παρατηρείται σε ανήσυχους καλλιτέχνες όπως Ζαν Ντυμπυφέ, ο οποίος αποσύρει και επαναφέρει το ενδιαφέρον του για τη ζωγραφική όχι μια και δυο φορές στη διάρκεια της ζωής του. Έχει περάσει πια τα σαράντα του χρόνια όταν αφοσιώνεται ολοκληρωτικά στην τέχνη του και ακόμα τότε αναζητά διεξόδους στο κοσμογονικό τοπίο της μοντέρνας ζωγραφικής.

Στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ταξίδεψε στην Ελβετία ψάχνοντας για καλλιτέχνες και έργα που θα συνέθεταν το είδος της ωμής τέχνης, όπως ο ίδιος αποκαλούσε, προϊόν κυρίως έγκλειστων σε ψυχιατρικά ιδρύματα. Ο Ντυμπυφέ έβρισκε κάτι αυθεντικό στην τέχνη του πεζοδρομίου, στοιχείο ικανό για να παράγει σημαντικά έργα τέχνης. Είχε πειστεί πως έργα τέχνης που παρήγαγαν αυτοδίδακτοι καλλιτέχνης ή ψυχασθενείς ή ακόμα και παιδιά είχε μεγαλύτερη αξία αρκεί όλα αυτά να συνέβαιναν έξω από τα όρια των σχολών καλών τεχνών.

Στην Καρέκλα του 1969 διαφαίνεται ο προβληματισμός του Ντυμπυφέ για τη σχέση ζωγραφικής και γλυπτικής, για τα όρια μεταξύ ιδεατής και υλικής πραγματικότητας. Το γλυπτό στην περίπτωση της καρέκλας, σύμφωνα με τον Ντυμπυφέ δεν είναι πια ένα πνευματικό προϊόν, αλλά ένα καθόλα υλικό αντικείμενο που του προσφέρεται να καθίσει.