Ρενέ Μαγκρίτ: «Βιασμός» που δεν ήταν βιασμός!

Η σουρεαλιστική εικονογραφία, είτε μιλάμε για τον Νταλί είτε για τον Μαγκρίτ και το Μιρό, είναι γεμάτη φροϋδικά σύμβολα (φαλλικές μύτες, φετιχιστικές τρίχες).

Ο βέλγος ζωγράφος Ρενέ Μαγκρίτ χρησιμοποιούσε συχνά τέτοιες εικόνες. Μολονότι η ζωγραφική του περιείχε σκόπιμα κοινότοπες εικόνες, και δεν πρέπει να ξεχνάμε πως αρχικά ο Μαγκρίτ σχεδίαζε αφίσες και διαφημίσεις, υπάρχουν πάντα στοιχεία συναρπαστικά που αιφνιδιάζουν τον θεατή. Οι τίτλοι τους είναι συχνά προκλητικοί και εντυπωσιακοί, συχνά όμως είναι αβάσιμοι, αμφίσημοι και παντελώς άσχετοι με το θέμα.

Ο πίνακας με τίτλο Βιασμός αποτελεί τυπικό παράδειγμα της Μαγκριτικής δημιουργίας. Το πρόσωπο της γυναίκας δεν είναι πρόσωπο αλλά ένα γυναικείο κορμί, που για στόμα έχει το αιδοίο της, ενώ στηρίζεται σε ένα διογκωμένο, σκόπιμα υπαινικτικό φαλλικό λαιμό. Αν υποθέσουμε ότι ο τίτλος ενός πίνακα αποκαλύπτει ή έστω αποσαφηνίζει το νόημά του, εδώ το νόημα αυτό δεν υπάρχει.

Για να κατανοήσουμε καλύτερα τον παραληρηματικό χαρακτήρα αυτού του κινήματος, οι σουρεαλιστές θεωρούσαν το συγκεκριμένο έργο ως μια ρωμαλέα διακήρυξη των εικαστικών τους στόχων. Δεν είναι τυχαίο ότι ο πίνακας αυτός κόσμησε το εμβληματικό βιβλίο του Μπρετόν με τίτλο Τι είναι σουρεαλισμός;