Έκθεση για τον φωτογράφο Édouard Boubat, στο Παρίσι

«Ανταποκριτή ειρήνης» είχε αποκαλέσει τον φωτογράφο Édouard Boubat, ο Ζακ Πρεβέρ στο ποίημά του «Éternité instantanée» του 1971. Φόρο τιμής σε έναν από τους εξέχοντες εκπροσώπους της ουμανιστικής φωτογραφίας που αναδύθηκε στη μεταπολεμική Γαλλία, σε έναν φωτογράφο ο οποίος ήταν στο ίδιο επίπεδο με τους Robert Doisneau, Henri-Cartier Bresson, Brassaï και Willy Ronis, αποτίει η Galerie Rouge στο Παρίσι. Εκτυπώσεις που βλέπουν το φως για πρώτη φορά, σπάνιες εκδόσεις και εμβληματικές φωτογραφίες, οργανωμένες σε τρεις θεματικές ενότητες: η Lella, η πρώτη μεγάλη αγάπη και μούσα του φωτογράφου· Παρίσι, η βασική ουμανιστική σκηνή· τα φωτογραφικά ρεπορτάζ του από το εξωτερικό (Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία και ΗΠΑ).
Οι φωτογραφίες της Lella - φίλης της αδελφής του - είναι ωδή στην αγάπη και εορτασμός της θηλυκότητας. «Η αντανάκλαση της γυναίκας μέσα μας προκαλεί μια επέκταση της καρδιάς και, με αυτή την πληρότητα, μας προσκαλεί στην αρμονία» είχε πει ο Boubat.

Όταν τελείωσε ο πόλεμος, ο Édouard Boubat ήταν απλά κάποιος που είχε επιζήσει: «Μετά τον πόλεμο ήμουν 20 χρόνων, ήθελα να ζήσω... Οι φωτογραφίες μου, σαν πύλες στον χρόνο, άνοιξαν τον κόσμο μπροστά μου: “ Πάρε τους δρόμους!”, “ Πρέπει να τραβήξεις τη φωτογραφία. Πρέπει ν' αγκαλιάσεις τη ζωή ώστε να ζωντανέψει.”» ήταν τα λόγια του. Οι φωτογραφίες του Παρισιού και της Πορτογαλίας, όπου τον έστειλε το 1956 το περιοδικό Réalités ως έναν από τους κύριους ρεπόρτερ του, επιβεβαιώνουν τα λόγια του. «Δημιουργώ με αυτό το οποίο μου προσφέρεται. Μπορεί να μην πηγαίνω στην άκρη της Γης, αλλά μπορώ να φωτογραφίσω ένα λουλούδι στον κήπο, μια κουκκίδα φωτός στην κάσα του παραθύρου μου ή την ψαθωτή καρέκλα μου» εξομολογείτο. Οι φωτογραφίες του στους δρόμους και τα πάρκα του Παρισιού είναι μάρτυρες της ικανότητας που είχε να συλλαμβάνει τη μαγεία της στιγμής: παιδιά να χορεύουν στις όλο καπνό στέγες της πόλης, χιονοπόλεμο στο Jardin du Luxembourg, μια κατσίκα να κάνει ακροβατικά, ένα κοριτσάκι να έχει κολλήσει τη μύτη του σε βιτρίνα στην Boulevard Saint Germain..

«Φωτογραφία κάνεις από τα πάντα κι απ' το τίποτα. Αυτό το τίποτα πρέπει να γίνει. Ένα απλό “ ευχαριστώ”: στους εραστές, στις παραλίες, στον ήλιο, στις συναντήσεις, σε όλους αυτούς που έφυγαν κι από τους οποίους μόνο μια φωτογραφία παραμένει. Δική μου είναι η ευγνωμοσύνη» είχε πει.

ΑΠΕ-ΜΠΕ