Ντελακρουά στο μουσείο του Λούβρου - Μια έκθεση με νόημα

Κλείνει το μάτι στον υποψιασμένο επισκέπτη η έκθεση Ντελακρουά στο μουσείο του Λούβρου.

Μεγάλος αφηγητής των μορφών και των χρωμάτων ο Ευγένιος Ντελακρουά υπήρξε μια suis generis ιδιοφυία. Χάνεται κανείς μέσα στις λεπτομέρειες των γιγάντιων ταμπλό του ζωγράφου. Εντυπωσιακή η θεματική πολυμέρεια του Ντελακρουά που αποδεικνύει ότι εκτός από τολμηρός καλλιτέχνης υπήρξε και μεγάλος σχολιαστής της εποχής του αλλά και της παράδοσης, θρησκευτικής και όχι μόνο. Μέσα σε όλη αυτή την πληθωρική επίδειξη του ταλέντου του ξεχωρίζουν ασφαλώς οι αναφορές του στην Ελληνική επανάσταση που όλοι γνωρίζουμε.

Είναι συγκινητικό να ξαναβλέπεις τους «σχολικούς» πίνακες του Γάλλου ζωγράφου στις ακριβείς τους διαστάσεις και κυρίως να αντιλαμβάνεσαι ότι τη στιγμή που απεικονίζει στιγμές από την επανάσταση του ’21 βρίσκεται στην πιο ώριμη στιγμή του. Οι μορφές του γίνονται ξάφνου ασκητικές, με τις λιπόσαρκες, καθημαγμένες φιγούρες των Ελλήνων ηρώων να υπερέχουν σε σχέση με τις πλαδαρές φυσιογνωμίες αγίων ή βιβλικών προσώπων του ίδιου καλλιτέχνη. Η Ελλάδα στα ερείπια του Μεσολογγίου και ο ολοφυρμός για τις σφαγές της Χίου είναι η αλληγορία της τέχνης που καταγγέλλει την Ενωμένη Ευρώπη όταν εκείνη ασελγεί κατά των κρατών μελών της.

Η υπόλοιπη έκθεση διαγράφει με τρόπο θαυμαστό τη συνολική προσφορά του Ντελακρουά. Είδα ξανά τον αγαπημένο μου θάνατο του Σαρδανάπαλου σε δύο εκδοχές, τη μονομαχία του Γκιαούρη με του Χασάν, τα Μαροκινά πρόσωπα του ζωγράφου που κατά παράδοξο τρόπο θυμίζουν περισσότερο Έλληνες, τις θρησκευτικές αναφορές του αλλά κι ένα πίνακα που δεν είχα προσέξει ποτέ και σε πάει απευθείας στον ιμπρεσιονισμό. Αίφνης ο… σχολικός Ευγένιος Ντελακρουά έγινε ξανά συναρπαστικός και ενδιαφέρων, αυτό που κι ο ίδιος ποθούσε να είναι σύμφωνα με την προτροπή που απευθύνει στον Κάρολο Μποντλαίρ. Ενδιαφέρον έχουν ακόμα και κάποιες προσωπογραφίες που καταδεικνύουν την ψυχογραφική του ικανότητα, όπως επίσης και η γνωστή αυτοπροσωπογραφία. Υπάρχουν βέβαια και οι αμήχανες στιγμές της μεγαλοφυΐας. Μια από αυτές είναι ο σχολιασμός του Σεξπηρικού Άμλετ σε δύο πίνακες. Οι μεγάλοι δεν είναι πάντα μεγάλοι κι αυτή είναι ίσως η ομορφιά της τέχνης τους.