Κάθε Oδυσσέας και μια Ελλάδα

Ο Οδυσσέας κάθε άλλο παρά μύθος είναι. Η ιστορία του είναι η ιστορία του λαού και της χώρας μου. Ιστορία που επαναλαμβάνεται κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο. Συνάντησα τον Γιώργο Κράλλη σε μια λαϊκή αγορά της Γαλλίας στα σύνορα με την Ελβετία. Πουλούσε τα πιο εκλεκτά ελληνικά προϊόντα μαζί με τη γυναίκα του. Καλόκαρδος, ευγενικός, γενναιόδωρος – μια ευτυχής εκδοχή της νεοελληνικής φύσης. Μου διηγήθηκε την ιστορία του μέσα σε πέντε λεπτά. Από δεκαοκτώ χρονών στη Γαλλία επέστρεψε στην Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα γεμάτος όνειρα και όρεξη για δουλειά. Την ταβέρνα του «Πάνθεον» στη Μακρυνίτσα θα τη θυμάστε πολλοί. Εγώ τουλάχιστον τη θυμάμαι. Τον ρωτώ τι απέγινε και βουρκώνει: «Ας όψεται η κρίση. Αυτή ήταν η Ενωμένη Ευρώπη στην οποία πιστέψαμε». Αισθάνομαι αμήχανα βλέποντας αυτό τον αξιοπρεπή άντρα να δακρύζει. «Η Γαλλία με δέχτηκε πίσω ξανά. Δεν μπορώ να πω! Ελπίζω να επιστρέψω κάποτε και να γεράσω στην Ελλάδα. Ίσως και να μην τα καταφέρω».

Μιλά τα γαλλικά με τη δεινότητα του ανθρώπου της διασποράς. Το βλέμμα του παραμένει ανήσυχο και αδάμαστο και μέσα από αυτό το βλέμμα ξαναζεί ο Οδυσσέας. Νομίζω πως ο Κράλλης δικαιούται μια Ιθάκη. Τι λέτε κι εσείς;