Μας αρέσει ο Μπραμς
Το πρώτο από τα τρία ιντερμέτζο που ο Μπραμς συνέθεσε προς το τέλος της ζωής του

Λίγοι συνθέτες της κλασικής μουσικής διέθεταν την δεξιοτεχνία του Μπραμς στο πιάνο. Αυτός ο φαινομενικά συντηρητικός συνθέτης υπήρξε ένας πραγματικός ανανεωτής της μουσικής και δεν είναι τυχαίο το δοκίμιο του Σένμπεργκ με τίτλο «Μπραμς ο προοδευτικός» στο οποίο εκφράζεται ο θαυμασμός για τον τρόπο που ο Γερμανός μουσουργός οργανώνει τις μουσικές φράσεις.
Τα τρία intermezzo αποτελούν δημιουργίες της ωριμότητας του Μπραμς, σε μια εποχή που σύμφωνα με τους μαθητές και τους φίλους του, ο συνθέτης είχε χάσει μεγάλο μέρος από την δεξιοτεχνία του, καθώς είχε παρατήσει την καθημερινή μελέτη του πιάνου κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι συνθέσεις του να μην είναι πια τόσο απαιτητικές.
Η αλήθεια είναι ότι μετά το 1890 ο Μπραμς καταπονημένος από προβλήματα υγείας και οικογενειακά ζητήματα έχει χάσει τους περισσότερους φίλους και υποστηρικτές του. Ταυτόχρονα όμως αναθερμαίνεται η σχέση του με την Κλάρα Σούμαν, από την παρουσία της οποίας στη ζωή του είναι πιθανόν να είναι εμπνευσμένα τα τρία αυτά intermezzo. Πιθανότατα η Κλάρα να είναι και η πρώτη που τα ερμηνεύει δημόσια. Αυτή η σχέση τρυφερότητας που μάλλον δεν έγινε ποτέ ερωτική έπαιζε σημαντικό ρόλο στη ζωή του Μπραμς και είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι δεν δημοσίευε κανένα έργο τοτυ αν δεν έπαιρνε πρώτα την έγκρισή της.
Από τις τρεις αυτές σύντομες συνθέσεις η πρώτη αρ. 117 θεωρείται η πιο ενδιαφέρουσα. Ο Μπραμς μας άφησε ένα έργο μεγάλης εμβέλειας, με συμφωνίες, σερενάτες, σονάτες και κονσέρτα...