Ο Διονύσης Σαββόπουλος στους «αδειανούς δρόμους» του θανάτου

Πέθανε σήμερα 21 Οκτωβρίου του 2025, από ανακοπή καρδιάς στο θεραπευτήριο Υγεία, ο Διονύσης Σαββόπουλος που έδινε το τελευταίο διάστημα σκληρή μάχη με τον καρκίνο. Ήταν ογδόντα ενός ετών. Μισό αιώνα νωρίτερα, το 1972 ο σπουδαίος αυτός τραγουδοποιός μάς πρόσφερε τα δώρα των στίχων του σ' ένα του τραγούδι που αγαπήσαμε πολύ:

Σαν βγω από αυτή τη φυλακή/ κανείς δεν θα με περιμένει

Οι δρόμοι θα 'ναι αδειανοί/ κι η πολιτεία μου πιο ξένη...

Σαν να περιέγραφε με βαθιά αλληγορία το τοπίο του θανάτου, την μεγάλη έξοδο από τη ζωή. Για όλα μίλησε ο Διονύσης Σαββόπουλος, όπως κάθε μεγάλος καλλιτέχνης. Μίλησε για τον έρωτα, για την επανάσταση, για το καλοκαίρι, για τις υπόγειες διαδρομές, για τους παλιούς μας φίλους, για το χρόνο που μας γερνά και μας σκοτώνει, για τον ίδιο τον θάνατο.

Τώρα που βρίσκεται πια πίσω από τα κρύσταλλα του χρόνου, τα λόγια και οι μουσικές του τρέφουν τη μνήμη μας και τρέφονται από αυτή. Προδρομικός και οραματιστής σαν ένας Βαμβακάρης του ροκ αναπαύεται στο μαλακό προσκεφάλι της αθανασίας του.