Όχι άλλες... Ιφιγένειες

Η αθλητική επικαιρότητα βρίθει θεμάτων: οδηγούμαστε στο φινάλε της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος, με την πρωτιά να κρίνεται σε Νέα Φιλαδέλφεια (AEK - Ολυμπιακός) και Περιστέρι (Ατρόμητος - Παναθηναϊκός) την προσεχή Κυριακή, μετά το... προσπέρασμα της «Ένωσης» χάρη στην προχθεσινή επικράτηση στο πλέον πολυσυζητημένο ματς της σεζόν (εκείνο που δεν διεξήχθη λόγω του ύψους των... εστιών), οι ελληνικές ομάδες δίνουν καθημερινά αγώνες στην Ευρωλίγκα (διαβολοβδομάδα γαρ...), η Παρί Σεν Ζερμέν, παρά τον πακτωλό πετροδόλαρων που ξοδεύει για δεύτερη σερί χρονιά -και πέμπτη φορά την τελευταία επταετία- αποκλείστηκε στους «16» του Tσάμπιονς Λιγκ...

Όμως όλα αυτά αδυνατούν να αποκαθηλώσουν από τη σκέψη των απανταχού Ελλήνων τον αντίκτυπο της μεγαλύτερης σιδηροδρομικής τραγωδίας που βίωσε η χώρα από συστάσεώς της.

Άπαντες γύρω μοιάζουν ακόμη υπό την επήρεια σοκ. Μουδιασμένοι... Σαν κάποιος να τους κατέβασε από ένα ροζ συννεφάκι ευδαιμονίας στη σκληρή πραγματικότητα. Σαν κάποιος να τους ξύπνησε βίαια από ένα όνειρο (ότι έφτασε και για εκείνους η ώρα να ζουν σε ένα σύγχρονο κράτος, που λειτουργεί με όρους αξιοκρατίας και σεβασμό στον πολίτη) και να σηκώθηκαν κάθιδροι αντικρίζοντας το αποτρόπαιο θέαμα των αδικοχαμένων, νέων στην πλειονότητά τους...

Η διάψευση αυτών των μεγάλων (μάλλον για αυτόν εδώ τον τόπο) προσδοκιών και η μακάβρια υπενθύμιση ότι, όπως και να ‘χει, δεν μπορούμε να αποτινάξουμε από πάνω μας την «Ψωροκώσταινα» που μας... στοιχειώνει από συστάσεως της κρατικής μας οντότητας, έβγαλε στον δρόμο το τελευταίο, μάλλον, ζωντανό κύτταρο της κοινωνίας.

Εκείνο που (ακόμη;) δεν βολεύτηκε, που δεν φίλησε «κατουρημένες ποδιές» για έναν διορισμό, παίρνοντας τη θέση κάποιου με περισσότερες ικανότητες, που δεν «έχωσε» τον «νέο» για να λουφάρει και εκείνο, τέλος, που ακόμη μπορεί και δικαιούται να ονειρεύεται...

Τι; Σε πρώτη φάση ότι δεν θα γίνει αριθμός συγκρίσιμος, για να μετρούν ανευθυνοϋπεύθυνοι την ανικανότητά τους σε σχέση με προηγούμενους και επόμενους, αρνούμενοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους και επιμερίζοντάς τες σε όλους τους άλλους, προκειμένου να θολώσουν τα νερά, σαν άλλες σουπιές... Δεν έχουν διάθεση, δηλαδή, να γίνουν οι νέες «Ιφιγένειες» (όπως η κόρη του Αγαμέμνονα, που θυσιάστηκε για να φυσήξει ούριος άνεμος και να πάνε στην Τροία τα ελληνικά στρατεύματα) ενός κράτους που οι λέξεις «πρόληψη», «οργάνωση», «επαγγελματισμός» δεν απαντώνται στα λεξικά του.

Ενός κράτους που έξω από κάθε λογική, διαχρονικά, πρέπει να πάθει για να μάθει (και να ενεργήσει). Ενός κράτους που υπερφορολογεί τους πολίτες του λειτουργώντας, διαχρονικά, στη λογική των «ημετέρων» και προσφέροντας ψιχία ως ανταποδοτικά οφέλη. Αντί Παιδείας, παραπαιδεία. Αντί Υγείας, «φακελάκια» και ράντζα, και αντί ασφαλών μεταφορών... κρυφτούλι με τον θάνατο.

Γιατί πριν από τους 57 νεκρούς στον Ευαγγελισμό, υπήρξε το αιματοβαμμένο Πέταλο του Μαλιακού με τους μαθητές, το τροχαίο των οπαδών του ΠΑΟΚ στα Τέμπη, προκειμένου να εκσυγχρονιστεί το οδικό δίκτυο στον μεγαλύτερο δρόμο της χώρας, και το «Σάμινα» για να αποσυρθούν τα πλοία-φέρετρα. Όλα αυτά είναι γνωστά. Αλλά ουχί αποδεκτά εν έτει 2023.

Όπως και το ότι δεν δίνεται στο επιβατικό κοινό η δυνατότητα να χρησιμοποιεί με ταχύτητα το ασφαλέστερο μέσο παγκοσμίως (το τρένο), προκειμένου να ικανοποιούνται συντεχνίες και διαχειριστές διοδίων. Όπως κάποτε δεν φτιαχνόταν η γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου, για να χρησιμοποιούνται τα πορθμεία...

Οι 57 ζωές που χάθηκαν δεν μπορούν να σβηστούν με το... μπλάνκο που κάποιοι επιχείρησαν να σβήσουν τις ευθύνες τους.

Οι 57 ζωές ζητούν δικαίωση, αφού όπως έγραψε ο Μπάμπης Τσικληρόπολους στην «Ελένη» του (που μελοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος και «έντυσε» φωνητικά η Χαρούλα Αλεξίου): «Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο, κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει...».