1929: Η κατάρρευση του «Πανελλήνιον» που έστειλε τον Φιξ στο «απόσπασμα»

Η τραγωδία που εκτυλίχθηκε στο εστιατόριο «Πανελλήνιον» συγκλόνισε την Ελλάδα το 1929 και έστειλε τον Αντώνιο Φιξ  «στο απόσπασμα».

1929: Η κατάρρευση του «Πανελλήνιον» που έστειλε τον Φιξ στο «απόσπασμα»

Το καφενείο-εστιατόριο «Το Πανελλήνιον» βρισκόταν στο νούμερο 59 της Πανεπιστημίου, στη γωνία με την Εμμανουήλ Μπενάκη. Στον Μεσοπόλεμο υπήρξε στέκι της πνευματικής, κοινωνικής και οικονομικής ελίτ της Αθήνας.

Για να καταλάβει κανείς τον όγκο της δουλειάς του αρκεί να αναφερθεί ότι στην κουζίνα απασχολούσε 15 μαγείρους και 15 ζαχαροπλάστες ενώ τους πελάτες εξυπηρετούσαν 24 γκαρσόνια σε δυο βάρδιες. Μέχρι και ορχήστρα είχε...

Στις 27 Φεβρουαρίου 1929 ωστόσο εκτυλίχθηκε σε αυτό μια μεγάλη τραγωδία. Ήταν λίγο μετά το μεσημέρι όταν ένας κρότος ακούστηκε κάτω από τα πόδια που έκανε τους θαμώνες να πεταχτούν έξω τρομαγμένοι. Μα γρήγορα μπήκαν ξανά μέσα, αφού δεν ήταν τίποτα ανησυχητικό. «Κάποια έργα στο υπόγειο γίνονταν», τους είπαν…

Ωστόσο, δεν πέρασε λίγη ώρα και ένας νέος κρότος, πιο τρομερός από τον προηγούμενο ακούστηκε σε όλη την Πανεπιστημίου. Και μεμιάς η πτέρυγα προς την οδό Προαστίου κατέρρευσε. Οι τοίχοι γκρεμίστηκαν και πλάκωσαν τους πελάτες, που εκείνη την ώρα έπαιζαν αμέριμνοι το τάβλι τους…

Τρεις μέρες έψαχναν τα συνεργεία για επιζώντες στα ερείπια. Είναι αλήθεια ότι έβγαλαν αρκετούς. Ανέσυραν όμως και έξι πτώματα, ανάμεσα στα οποία και του δημοσιογράφου, Γιώργου Νίκολη. Η κατακραυγή του κόσμου ήταν μεγάλη.

Τα πυρά του Τύπου επικεντρώθηκαν στον Αντώνιο Φιξ (της γνωστής οικογενείας) που ήταν ο ιδιοκτήτης του κτιρίου αλλά και στους υπεύθυνους των εργασιών.

Κάθε μέρα έβλεπαν το φως νέα στοιχεία. Διάβαζε ο κόσμος και φρύαζε: Η άδεια που είχε εκδοθεί ήταν μόνο για το άνοιγμα μιας θύρας, όχι για την επέκταση της πτέρυγας που όπως αποδείχθηκε ήταν πρόχειρη, μια προσθήκη στο παλιό κτίριο. Και το πιο φοβερό από όλα: Στις εργασίες που έκαναν, με γεμάτο το μαγαζί, χρησιμοποιούσαν φουρνέλα!

Μετά την καταστροφή το κτίριο αποκαταστάθηκε και το «Πανελλήνιον» λειτούργησε ξανά αλλά προς τα τέλη της δεκαετίας του ’50 κατεδαφίσθηκε.