Παρίσι, Τέξας… Αθήνα

Τις ταινίες τις ξαναβλέπουμε με άλλα μάτια όντας σε καραντίνα, «παρέα» με τον Τσιόδρα και τον Χαρδαλιά, τις μαύρες ειδήσεις -«νεκρός αριθμός τάδε»- και τις απαισιόδοξες προβλέψεις -«ποσοστό ύφεσης δείνα»- κυριευμένοι από τους φόβους του σήμερα και τις αγωνίες για το αύριο, όταν πια δεν θα «Μένουμε Σπίτι».

Παρακολουθώντας το σαββατόβραδο -στο κανάλι της Βουλής- την ταινία του Βιμ Βέντερς, «Παρίσι, Τέξας», το καλύτερο ίσως road movie που έχει ποτέ γυριστεί, ο νους μου πήρε κι αυτός τους δρόμους, ταξίδεψε μακριά, χωρίς να πάρει άδεια, δίχως να δώσει αναφορά, από πού φεύγει και πού πηγαίνει.

Mαζί με τον ήρωα της ταινίας, τον μοναχικό Τράβις – κοίτα μια σύμπτωση (;) Τράβις λέγανε και τον άλλο μοναχικό ήρωα του κινηματογράφου, τον Ταξιτζή του Μάρτιν Σκορτσέζε- βγήκε στον Route 66, τον περίφημο αυτοκινητόδρομο των ΗΠΑ, που άρχιζε από το Σικάγο και τελείωνε στην Καλιφόρνια και ήταν σύμβολο της διαφυγής και της απώλειας στο κλασικό βιβλίο του Τζον Στάιμπεκ, τα «Σταφύλια της Οργής».

Για την απώλεια και τη διαφυγή (κι ακόμη για την αγάπη και την αυτοθυσία) μιλά και το σενάριο του βραβευμένου Σαμ Σέπαρντ, που στα χέρια των Βιμ Βέντερς (σκηνοθεσία), Ρόμπι Μίλερ (φωτογραφία), Ράι Κούντερ (μουσική), Χάρι Ντιν Στάντον (ερμηνεία) έγινε μια επική –για το είδος της- ταινία η οποία θα παίζεται και θα συγκινεί όσο υπάρχουν φευγάτοι άνθρωποι.

Φευγάτος ο Τράβις βρίσκεται σε μια διαρκή αναζήτηση. Στην αρχή ψάχνει τον τόπο που τον έσπειρε ο πατέρας του, το Παρίσι (όχι της Γαλλίας αλλά του Τέξας, που δεν έχει καμιά σχέση με την κοσμοπολίτικη πόλη, είναι μόνο μια κουκίδα στην έρημο), στη συνέχεια το γιο του, στο τέλος τη γυναίκα που αγάπησε – τελικά τον ίδιο του τον εαυτό.

Βαδίζει πάνω στις ράγες μιας ατέλειωτης σιδηροδρομική γραμμής και ο αδερφός του τον ρωτά: «Που πας; Τίποτα δεν έχει εκεί». Μα αυτόν το μόνο που τον νοιάζει είναι να περπατά, να περπατά, να περπατά. Θέλει να αδειάσει το μυαλό του, να φύγει μακριά από τον εαυτό του. Μπορεί να φαίνεται δειλός αλλά δεν είναι γιατί αληθινά δειλοί είναι όσοι δεν το 'σκασαν ποτέ. Μέσα από την περιπλάνηση σιγά σιγά θα βρει ξανά τον εαυτό του. Μόνο και μόνο όμως για να τον θυσιάσει.

Από τους συντελεστές της ταινίας, τρεις έχουν κιόλας «φύγει». Οι δυο μάλιστα με δυο μήνες διαφορά ο ένας από τον άλλο. Ο Σαμ Σέπαρντ τον Ιούλιο και ο Χάρι Ντιν Στάντον τον Σεπτέμβριο του 2017. Τους ακολούθησε ο Ρομπι Μίλερ το 2018. Όσο για τους ζώντες: Ο Βέντερς είναι σήμερα 75 χρονών και ο Κούντερ 74.

Ο Βιμ Βέντερς είχε πει το 2006 στο 47ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ότι «η αρχή των road movies ξεκινά από την Ελλάδα. Ο Όμηρος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που έκανε ένα είδος road movie, την Οδύσσεια». Είχε πει και το άλλο: «Είναι πολύ ωραίο να είσαι μέσα στο σπίτι, αλλά είναι ακόμη καλύτερο να είσαι εκεί έξω, να ταξιδεύεις, να αναζητάς το άγνωστο.».

Αχ, βρε, Βιμ γιατί ξύνεις την πληγή μας;