Kριτική ταινίας: Η Στολή του Λοχαγού
Ο Ρόμπερτ Σβέντκε υπογράφει μια ταινία η οποία στέκεται ανάμεσα στη λογοτεχνία, που γέννησε τον κινηματογράφο, και στην έβδομη τέχνη.
Στα χνάρια μιας πραγματικής ιστορίας που ξετυλίγει τις μέρες της γερμανικής υποχώρησης, σ’ ένα κόσμο ψευδαισθήσεων, ηττοπάθειας αλλά και απόλυτου φιλοτομαρισμού, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος βρίσκει στις πιο άγριες και αυθαίρετες πτυχές του ολέθρου, αντιπολεμικά στιγμιότυπα. Βρίσκει όμως και την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη που πασχίζει μέσα σε απίστευτες συνθήκες όχι μόνο να επιζήσει αλλά και να εκφραστεί.
Ο νεαρός λιποτάκτης που βρίσκει την εγκαταλελειμμένη στολή λοχαγού της Βέρμαχτ ενδύεται όχι μόνο το ρούχο του ναζισμού αλλά και την απάνθρωπη συμπεριφορά των ζηλωτών του και γίνεται ο λοχαγός Χέρλοντ «ο Εκτελεστής του Έμσλαντ».
Ολυμπιακός: Δεν είναι μόνο τα τρία πέναλτι για τον Τζολάκη
Ιδεολογία, σημειολογία, αμοραλισμός και κτηνωδία συγκλίνουν στον ασπρόμαυρο φόντο αυτής της ταινίας, που στο βάθος της διαθέτει μια παράξενη ανθρωπιά, όταν αφήνει να σπινθηρίσει η αντίθεση στα μάτια του αυτόκλητου υπασπιστή του ψευτο-λοχαγού αλλά και ο πανικός της επιβίωσης στην έκφραση των δύο ηθοποιών-κρατουμένων.
Παρόλο το κρεσέντο της βίας που παραμένει αδιάπτωτο από σκηνή σε σκηνή βάζοντας τον ίδιο τον θεατή σε ένα απειλητικό περιβάλλον εξαρχής, υπάρχει αφηγηματική ισορροπία μέχρι την τελευταία ενότητα, όπου όλα διαλύονται για χάρη μιας χαλάρωσης α λα Παζολίνι, σε δόση μετρημένη ώστε να μην υπονομεύσει το όλο εγχείρημα. Ταινία υψηλών προθέσεων που δικαιώνει το δημιουργό της.
