Ταινίες: Εκτός ελέγχου, Καπόνε και η γυναίκα που άλλαξε τον κόσμο

6.5 Εκτός ελέγχου ★★★ ½
ΘΡΙΛΕΡ (2019)
Σκηνοθεσία: Σαΐντ Ρουστάι
Ερμηνείες: Πέιμαν Μοάντι, Ναβίντ Μοχαμαντζαντέχ, Φαρχάντ Ασλάνι

Ο κινηματογράφος του Ιράν αποδεικνύεται ικανός για ακόμα περισσότερα από τα συνηθισμένα (πολύ αξιόλογα) κοινωνικά δράματα, με ένα καταιγιστικό θρίλερ που έχει πάντως και αυτό το δικό του ιδιαίτερο υπόβαθρο. Βρίσκει, δε, τον πρωταγωνιστή του στο πρόσωπο του Πέιμαν Μοάντι, τον οποίο γνωρίσαμε μέσα από τον αριστουργηματικό «Χωρισμό» του Ασγκάρ Φαραντί. Εδώ υποδύεται τον Σαμάντ, έναν αστυνομικό ντετέκτιβ, ο οποίος έχει βάλει στόχο τη σύλληψη ενός «βαρώνου» ναρκωτικών και θα κάνει τα πάντα για να το πετύχει. Ακόμα και όταν αυτό συμβεί, ωστόσο, μια καινούργια
μάχη θα ξεκινήσει.

Ο σκηνοθέτης Σαΐντ Ρουστάι υιοθετεί... χολιγουντιανούς ρυθμούς, ειδικά στις σκηνές δράσης του, οι οποίες, εκτός από ακριβές και καλοστημένες, γίνονται ακόμα πιο ενδιαφέρουσες χάρη στον ευρηματικό χειρισμό της κάμερας. Πλήθος τεχνικών και πλάνων χρησιμοποιούνται για να ειπωθεί μια ιστορία όχι τυπικά αστυνομική, αλλά περισσότερο κοινωνική, μιας και στο επίκεντρο βρίσκεται το μεγάλο ζήτημα των ναρκωτικών. Στο Ιράν, μια χώρα 80 εκατ. κατοίκων, όπου μάλιστα η κατοχή ναρκωτικών τιμωρείται με θανατική ποινή, υπάρχουν 6,5 εκατ. χρήστες παράνομων ουσιών. Ξεκινώντας από αυτή τη διαπίστωση, το φιλμ μας εισάγει σε έναν αθέατο κόσμο –ειδικά με μια εκπληκτική σκηνή εφόδου της αστυνομίας σε ένα υπαίθριο στέκι– όπου η ανθρώπινη ζωή έχει μικρή αξία.

Από την άλλη, το ίδιο το πρόβλημα και οι αιτίες του ελάχιστα εξετάζονται, αφού ο Ρουστάι προτιμά να αναδείξει περισσότερο το κομμάτι της αστυνομίας-δικαιοσύνης. Από τα «σαρδελοποιημένα» κρατητήρια της ασφάλειας μέχρι τους δικαστές, οι οποίοι αποφασίζουν περίπου σαν θεοί, δίχως κανέναν έλεγχο, αναδεικνύεται ένα περιβάλλον ελαφρώς σουρεαλιστικό· μέσα σε αυτό, ακέραιοι άνθρωποι όπως ο πρωταγωνιστής μοιάζουν παράταιροι και αναγκάζονται να γίνουν σκληροί σαν πέτρα, προκειμένου να κάνουν σωστά τη δουλειά τους.

Καπόνε ★★½
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ (2019)
Σκηνοθεσία: Τζος Τρανκ
Ερμηνείες: Τομ Χάρντι, Λίντα Καρντελίνι, Ματ Ντίλον

Ο δημιουργός του εξαιρετικού «Χρονικού», Τζος Τρανκ, αναλαμβάνει εδώ να διηγηθεί με τον δικό του τρόπο τον θρύλο του Αλ Καπόνε. Η ταινία του είναι ιδιαίτερη, αφού δεν πρόκειται για κανονική βιογραφία, αλλά για καταγραφή του τελευταίου χρόνου της ζωής του διαβόητου γκάνγκστερ, ο οποίος πέθανε μόλις στα 48 του, πάσχοντας, μεταξύ άλλων, και από συφιλιδική παράνοια. Στο τέλος της ζωής του, βλέπουμε έναν Καπόνε με απώλεια μνήμης και τρομερές μεταπτώσεις διάθεσης, περιτριγυρισμένο από αγαπημένα πρόσωπα αλλά και διάφορους τυχοδιώκτες, οι οποίοι στοχεύουν να αρπάξουν ό,τι έχει απομείνει από την άλλοτε μυθική, παράνομη αυτοκρατορία του. Ταυτόχρονα, η αστυνομία τον παρακολουθεί, προσπαθώντας να συλλέξει στοιχεία που θα οδηγήσουν σε μία ακόμα σύλληψή του.

Ο Τομ Χάρντι είναι η αρχή και (σχεδόν) το τέλος της ταινίας, με τον Βρετανό ηθοποιό να ερμηνεύει αφοσιωμένα τον ρόλο του παρηκμασμένου μαφιόζου· με ένα πούρο μόνιμα κολλημένο στις άκρες των χειλιών του –δεν το αφήνει ούτε όταν τρώει– ο Καπόνε του Χάρντι είναι μια μάλλον θλιβερή φιγούρα, που γρυλίζει αντί να μιλάει, μοιάζοντας πιο ευάλωτος από ποτέ. Υπάρχουν, ωστόσο, στιγμές και ξεσπάσματα. Τότε, στα μάτια του μπορεί κανείς να δει κάτι από τον τρομακτικό παράνομο των περασμένων ετών, τον άνδρα που ήλεγχε τον υπόκοσμο του Σικάγο και η δράση του ενέπνευσε εκατοντάδες ιστορίες την περίοδο της ποτοαπαγόρευσης.

Το κακό με το φιλμ του Τρανκ, ο οποίος υπογράφει και το σενάριο, είναι πως μάλλον πέφτει και ο ίδιος θύμα της γοητείας του ήρωά του, καθώς και του (εξαιρετικού) πρωταγωνιστή του. Το στυλ και η ατμόσφαιρα μοιάζουν να έχουν εδώ μονίμως τον πρώτο λόγο, αδικώντας πολύ πιο ενδιαφέρουσες πτυχές της ιστορίας, όπως για παράδειγμα ένα πιο πλήρες ψυχογράφημα αυτής της αμφιλεγόμενης φιγούρας.

Μαρί Κιουρί: Η γυναίκα που άλλαξε τον κόσμο ★★½
Σκηνοθεσία: Μαριάν Σατραπί
Ερμηνείες: Ρόζαμουντ Πάικ, Σαμ Ράιλι, Ανερίν Μπάρναρντ
Μια ηρωίδα της επιστήμης

Η σκηνοθέτις που κάποτε κέρδισε ολόκληρη την κινηματογραφική κοινότητα με το αριστουργηματικό «Persepolis» παρουσιάζει εδώ μια μάλλον συμβατική βιογραφία της Μαρί Κιουρί, με έντονο άρωμα γυναικείας περηφάνιας. Η Ρόζαμουντ Πάικ υποδύεται τη σπουδαία χημικό, από την εποχή που, νεαρή γυναίκα, γνωρίζει τον μετέπειτα σύζυγό της, Πιερ Κιουρί, και μαζί ξεκινούν το ταξίδι των μεγάλων επιστημονικών ανακαλύψεων. Το φιλμ αφηγείται μια πορεία ζωής γεμάτη εμπόδια, με έμφαση σε εκείνα που σχετίζονται με το φύλο της ηρωίδας, αλλά και συναρπαστικά επιτεύγματα· κυρίως μιλάει για την απόλυτη αφοσίωση στην αλήθεια και την επιστήμη, καθώς και –όπως φαίνεται κυρίως προς το τέλος– το καθήκον προς το κοινωνικό σύνολο.

Παιχνίδια φωτιάς ★★½
Σκηνοθεσία: Μαρί Μονζ
Ερμηνείες: Στέισι Μάρτιν, Ταχάρ Ραχίμ, Κερίμ Λεκλού
Μια παθιασμένη σχέση

Το ερωτικό δράμα από τη Γαλλία βρίσκει δύο γοητευτικούς πρωταγωνιστές στα πρόσωπα των Στέισι Μάρτιν («Nymphomaniac») και Ταχάρ Ραχίμ («Ένας προφήτης»), ενώ παράλληλα μας ξεναγεί στον υπόγειο κόσμο του Παρισιού. Η νεαρή Ελά, αφοσιωμένη στη δουλειά στο εστιατόριό της, γνωρίζει και ερωτεύεται τον Αμπέλ, έναν συναρπαστικό τυχοδιώκτη, ο οποίος θα τη μυήσει στον ιδιαίτερο όσο και επικίνδυνο κόσμο του τζόγου. Οι δυο τους σταδιακά θα απορροφηθούν τόσο πολύ από την εμμονή τους για τα τυχερά παιχνίδια, που θα ξεχάσουν τι ήταν εκείνο που τους ένωσε εξαρχής. Τελικά, τα μπλεξίματά τους θα τους φέρουν σε θανάσιμο κίνδυνο. Ένα φιλμ που ξεχειλίζει από (παντός είδους) πάθη, αλλά μένει μάλλον στην επιφάνεια, αντί να εξερευνήσει περισσότερο τις ρίζες τους.

Το μίσος ★★★★
Σκηνοθεσία: Ματιέ Κασοβίτς
Ερμηνείες: Βενσάν Κασέλ, Ιμπέρ Κουντέ, Σαΐντ Ταγκμαουί
Πυρετώδες 24ωρο

Το σπουδαίο φιλμ του Ματιέ Κασοβίτς από το 1995 κυκλοφορεί σε επανέκδοση. Στα φτωχικά προάστια του Παρισιού, τρεις νεαροί φίλοι συναντιούνται την επαύριον ταραχών με την αστυνομία, που άφησαν πίσω έναν σοβαρά τραυματισμένο σύντροφό τους. Κατά τη διάρκεια της ημέρας αλλά και της νύχτας, περιπλανιούνται εξοργισμένοι, έχοντας μαζί ένα κλεμμένο πιστόλι αστυφύλακα. Στο κλασικό φιλμ 24ώρου, ο Κασοβίτς πετυχαίνει να αναδείξει ένα σκληρά ρεαλιστικό κοινωνικό κάδρο, που του απέφερε το βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Καννών εκείνης της χρονιάς. Η παρατήρησή του είναι οξυδερκής και ταυτόχρονα τολμηρή, με τους τρεις πρωταγωνιστές, προεξάρχοντος του πυρετώδους Βενσάν Κασέλ, να ενσαρκώνουν τους αφανείς ήρωες ενός πολύ διαφορετικού κόσμου.

Πηγή: kathimerini.gr