Χάρης Ασλανίδης: «Ο Ολυμπιακός και οι τρέλες της ζωής μου για να νιώθω ζωντανός»

Συνέντευξη στον ΘΕΜΗ ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ

Παίρνουμε αυτή τη σελίδα της εφημερίδας, την εκτυπώνουμε, την κόβουμε και την κολλάμε σε ένα τοίχο του σπιτιού μας. Να τη βλέπουμε κάθε μέρα όταν λιποψυχούμε και να καταλαβαίνουμε πόσο άπληστοι και αχάριστοι γινόμαστε. Είναι πραγματικός μαχητής. Ένα υπέροχο μυαλό, ψυχάρα, και μεγάλος Ολυμπιακός, φυλακισμένος σε ένα αδύναμο κορμί.

Είχα δει τυχαία ένα βιντεάκι του στο facebook. Συγκλονιστικό βίντεο. Όταν του ζήτησα στο messenger να του κάνω συνέντευξη, συγκινήθηκε και μου είπε “μεγάλωσα με το ΦΩΣ, σε διαβάζω από παιδί, θυμάμαι την εφημερίδα με κουπόνια, είναι τιμή μου, ανατριχιαστική στιγμή. Σε ευχαριστώ”. Εγώ σε ευχαριστώ Χάρη Ασλανίδη, είναι δική μας η τιμή.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο «ΦΩΣ» στις 4/4/2020

Πού μένεις;

Αιγάλεω. Μεγάλωσα στο Αιγάλεω, είμαι λίγο τοπικιστής, δεν θα φύγω από εδώ ποτέ.

Είδα ότι έχεις γίνει επιχειρηματίας. Λαμπρό μυαλό. Πώς το έπαθες αυτό με το κορμί σου;

Γεννήθηκα έτσι. Μυϊκή ατροφία τύπος 2. Υπάρχει ένα κενό στο DNA του πατέρα μου το οποίο έπεσε σε ένα κενό στο DNA της μητέρας μου και γεννήθηκα έτσι. Έχω αίσθηση παντού αλλά δεν δίνει ο νωτιαίος μυελός δύναμη να πατήσω να σηκωθώ. Όταν γεννήθηκα η επιστήμη ήταν πίσω και αρχικά οι γιατροί έλεγαν στους γονείς μου ότι θα πεθάνω όταν πάω 2 χρονών. Πήγα 2,5 χρονών και δεν είχα πεθάνει. Πήγαμε στη Γερμανία.

Σε γιατρούς;

Ναι. Μας φιλοξένησε μια οικογένεια Ελλήνων στη Γερμανία για 1 μήνα, με εξέτασαν Γερμανοί γιατροί, μου έκαναν βιοψία, πήραν κομμάτι από τους μύες μου και είπαν στους γονείς μου ότι θα πεθάνω όταν πάω 5 χρονών. Προσευχή οι γονείς μου, πολλή προσευχή, πήγα 6 χρονών και δεν είχα πεθάνει. Τότε μας φιλοξένησε μία οικογένεια Ελλήνων στις Βρυξέλλες, γιατροί εκεί μου πέρναγαν ρεύμα σε όλο μου το κορμί να δουν πώς αντιδράει. Από αυτό έχω μνήμες, το θυμάμαι... Είπαν ότι θα πεθάνω όταν πάω 12 χρονών.

Τώρα πόσο χρονών είσαι;

37.

Νιώθεις φυλακισμένος σε αυτό το κορμί;

Πολλές φορές. Αλλά αν κοιτάς τι δεν έχεις εσύ που το έχουν οι άλλοι, καταστράφηκες. Υπάρχουν πολλοί που τα έχουν σχεδόν όλα αλλά κοιτάνε τι δεν έχουν. Τη γκόμενα που δεν έχουν, το αμάξι που δεν έχουν, την πισίνα που δεν έχουν. Δεν κοιτάνε τι έχουν, αλλά τι δεν έχουν...

Τι σου λείπει εσένα πιο πολύ; Τι θα έκανες αν είχες 1 μέρα σαν και τη δική μας;

Τι να σου λέω φίλε... Τώρα πριν αρχίσουμε τη συνέντευξη, ήθελα να πιω ένα αναψυκτικό. Έπρεπε να περιμένω τη μάνα μου να με βοηθήσει. Για τα πάντα... Η ελευθερία μού λείπει να κάνω αυτό που θέλω, μιλάμε για μικρά πράγματα. Εμένα με σώσανε οι φίλοι μου. Έχω κάνει τρέλες στη ζωή μου και τις έκανα για να νιώθω ζωντανός. Αλλά για κάθε τρέλα που έκανα, δεν μπορούσα να την κάνω μόνος μου, χρειαζόμουν έναν... ψυχασθενή φίλο να με βοηθήσει να την κάνω μαζί του.

Πες μου τρέλες.

Έχω γυρίσει όλο τον κόσμο με ταξίδια... Έχω πετάξει στον ουρανό, θα σου εξηγήσω μετά. Έχω πάει στην Τούμπα να δω τον Ολυμπιακό, έχω πάει στη Λεωφόρο να δω τον Ολυμπιακό, έχω βρεθεί ανάμεσα σε επεισόδια με χούλιγκανς και ΜΑΤ επανειλημμένως.

Τα φιλαράκια που σε βοηθάνε πού τα βρήκες;

Οι γονείς μου με είχαν πάει σε σχολείο για ΑΜΕΑ. Έφυγα γιατί δεν μπορούσα να συμβαδίσω, θεωρούσα το επίπεδο χαμηλό. Ήθελα να πάω σε κανονικό σχολείο, αλλά ο διευθυντής δεν με δέχτηκε διότι έλεγε ότι τα παιδιά θα μου έκαναν μπούλινγκ. Πήγαμε με τους γονείς μου στη Διεύθυνση Δυτικής Αττικής να πιέσουν τον διευθυντή του σχολείου να με δεχτεί. Και με δέχτηκε. Έγινα η ψυχή της παρέας στο σχολείο! Τους φίλους τους δημιουργείς. Δίνεις και παίρνεις. Όχι παίρνεις και δίνεις...

Εδώ κανονικοί στο σώμα και δεν έχουν φίλους...

Ναι, υπάρχει απομόνωση. Αλλά δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό. Είναι εγωισμός. Η χειρότερη αναπηρία είναι στο μυαλό. Την αναπηρία στο σώμα τη βλέπεις. Στο μυαλό δεν τη βλέπεις, δεν ξέρεις τι κουβαλάει ο άλλος μέσα του...

Πες μου για τη δουλειά σου.

Δεν ήθελα να στηρίζομαι στο κρατικό επίδομα για ΑΜΕΑ. Δεν μπορούσα να μην δημιουργώ. Στο Γυμνάσιο έπαθα πνευμονία και μου έκοψαν οι γιατροί του σχολείο. Εγώ όμως γούσταρα να πηγαίνω σχολείο για την παρέα. Έκατσα και έμαθα δύο πράγματα μόνος μου. Αγγλικά και υπολογιστές. Ήμουν ένα παιδί του Αιγάλεω, με οικογένεια που δεν ήταν εύπορη. Έψαξα μόνος μου να βγάλω λεφτά από το ίντερνετ. Ξεκίνησα ως υπάλληλος, έβρισκα εταιρείες και τις μεγάλωνα. Το 2013 έφτιαξα τη δική μου εταιρεία. Εκπαίδευα άτομα άνεργα από την εκκλησία της γειτονιάς μου. Τους μετέφερα τη γνώση που είχα αποκτήσει και παίρναμε δουλειές μαζί. Τώρα έχουμε πάνω από 650 συμβόλαια σε 4 ηπείρους! Και τα παιδιά στην εταιρεία έγιναν 40. Το 2018 φτιάξαμε και δεύτερη εταιρεία με παιδιά από το Αιγάλεω. Για να χτυπάμε περισσότερο δουλειές στην Ελλάδα, όχι μόνο στο εξωτερικό.

Πριν πάμε στον Ολυμπιακό, πες μου για τα ταξίδια σου.

Το χρωστάω στους φίλους μου που μου έκαναν το δώρο να είναι μαζί μου. Διότι είναι πολύ δύσκολο να πάρεις ένα άτομο σαν εμένα που θέλω βοήθεια στον ύπνο, στο φαγητό, στο κουβάλημα, στα πάντα. Όταν πάμε ταξίδι δεν ξεκουραζόμαστε ούτε εγώ ούτε αυτοί. Έχω πάει σε 22 χώρες. Μου αρέσει να πηγαίνω στις φτωχογειτονιές, να δω τι τρώνε, πώς διασκεδάζουν, τι μουσική ακούν, να μπαίνω στις ξένες κουλτούρες.

Ποιο ταξίδι σού έκανε μεγαλύτερη εντύπωση;

Στην Κούβα πέρσι. Ταξίδι ζωής. Εκεί ο κόσμος ρε φίλε είναι αλλιώς, είναι σαν να ταξιδεύεις πίσω στο χρόνο. Με πιάνανε τα κλάματα στους δρόμους. Διότι έβλεπα κόσμο που δεν είχε σπίθα στο μάτι, δεν είχε διέξοδο, η Δευτέρα ήταν ίδια με την Τρίτη και η Τρίτη ίδια με το Σάββατο. Οι συνθήκες ήταν χάλια... Έμεναν 20 άτομα σε ένα διαμέρισμα 40 τ.μ.. Είναι σοκαριστικό για έναν δυτικό όταν πάει εκεί.

Άλλο ταξίδι που σου έκανε μεγάλη εντύπωση;

Στο Τόκιο. Και εδώ θα ήθελα να γράψεις κάτι για την ΠΑΕ Ολυμπιακός. Στο αεροδρόμιο όταν φτάσαμε στο Τόκιο, η αεροπορική εταιρεία μού έσπασε στη μεταφορά το καρότσι. Είναι σαν να σπας σε κάποιον τα πόδια. Έπρεπε να ζήσω 11 μέρες στο Τόκιο με σπασμένο καρότσι. Τρομερός ο κόσμος εκεί, απίστευτη η ευγένειά τους. Σου έχω δώσει μια φωτογραφία με ένα γιαπωνέζικο σπίτι. Όταν γυρίσαμε Ελλάδα, έψαχνα με ένα φίλο μου μηχανουργείο για να κάνουμε πατέντα και να κολλήσουμε το σπασμένο καρότσι. Το έμαθε ο Γιάννης Βρέντζος από το φίλο και μέσα σε μια βδομάδα μού πήρε η ΠΑΕ καινούργιο καρότσι. Κάτι ακόμα επίσης να προσθέσω.

Ό,τι θες.

Σου έδωσα μια φωτογραφία που είμαι σε ντέρμπι Ρέιντζερς- Σέλτικ. Έχω ξεκινήσει τα τελευταία χρόνια football tourism. Με ένα φιλαράκι Πανιώνιο πάμε στα μεγάλα ντέρμπι στο εξωτερικό! Ήταν ένας όρκος που δώσαμε ότι θα το κάνουμε, όταν την τελευταία στιγμή έμεινα έξω από το τσάρτερ της αποστολής του Ολυμπιακού που θα πήγαινε να παίξει στο Μάντσεστερ, το λόγο δεν θα τον πω. Ο σύνδεσμος της Ρέιντζερς στην Ελλάδα μας βρήκε εισιτήρια και πήγαμε στο μεγάλο σκωτσέζικο ντέρμπι. Ήταν φοβερά τα Χάιλαντς στη Σκωτία.

Πώς έγινες Ολυμπιακός;

Και οι δύο παππούδες μου ήταν αριστεροί, στην εξορία. Ο ένας ήταν αεροπόρος, πολέμησε και στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Σου έστειλα φωτογραφία του. Αυτός μου μετέφερε την αρρώστια για τον Ολυμπιακό. Αυτός μου έμαθε και για το ΦΩΣ. Ενώ οι γονείς μου δεν είχαν σχέση με τις ομάδες. Ένας φίλος του πατέρα μου πήρε το ρίσκο να με πάει γήπεδο για πρώτη φορά, ξέρεις σε ποιο ματς;

Θα σε ρώταγα ποιο ήταν το πρώτο σου γήπεδο.

Το πρώτο μου ματς δεν ήταν στην έδρα του Ολυμπιακού, αλλά το 1998 στη Νέα Φιλαδέλφεια, τότε με το χαμό που γινόταν με τον Μπάγεβιτς!

Τρέλα.

Ψυχασθένεια. Τότε πήγα για πρώτη φορά. Της πουτ... γινόταν σε αυτό το ματς.

Πες μου σκηνικά.

Παραλίγο να με ποδοπατήσουν ΑΕΚτσήδες. Όπως βγαίνω, είχαμε χάσει, έρχεται ο Ντέμης στα 20 μέτρα και ορμάνε οι ΑΕΚτσήδες να τον αγκαλιάσουν και παραλίγο να αναποδογυρίσουν το καρότσι μου. Όταν μπήκα στο γήπεδο έπαθα το σοκ της ζωής μου. Μπαίνω από τα επίσημα στα μάρμαρα και έφευγαν φωτοβολίδες από τους δικούς μας από τη θύρα 3 στα μάρμαρα και από τα μάρμαρα στους δικούς μας. Μεγάλη στιγμή όταν μπήκε ο Νίκος Ξηροκώστας με το καρότσι στον αγωνιστικό χώρο και σταμάτησαν οι εχθροπραξίες, τον χειροκροτούσαν όλοι, και οι δικοί μας. Μου αρέσει πολύ η αλληλεγγύη μεταξύ των φανατικών οπαδών. Γουστάρω να πηγαίνω στα εκτός έδρας. Έχω πάει στην Τούμπα, σου έστειλα φωτογραφία, έχω πάει στη Λεωφόρο, έχω πάει παντού. Στο ΟΑΚΑ με την ΑΕΚ πάμε να φύγουμε με το θείο μου στο τρένο και σκαλώνει το καρότσι στο κενό. Ξέρεις ποιος με βοήθησε; Ο Τόνι Σαβέφκσι. Όλοι οι ΑΕΚτσήδες ήταν σε μαύρα χάλια επειδή είχαμε νικήσει.

Πες μου κάτι αστείο σε σχέση με τον Ολυμπιακό.

Όταν μας έβαλαν στο σχολείο να γράψουμε έκθεση ποιον θαυμάζουμε, άλλοι είχαν γράψει για τον Μέγα Αλέξανδρο, άλλοι για τον Κολοκοτρώνη, εγώ είχα γράψει για τον Νίκο Τσιαντάκη! Και με είχαν μαλώσει οι γονείς μου. Όμως το θέμα ήταν ποιον θαυμάζαμε.

Η μεγαλύτερη χαρά που έχεις πάρει από τον Ολυμπιακό;

Τώρα στο Λονδίνο με την Άρσεναλ. Δεν πρόκειται να το ξεχάσω μέχρι να πεθάνω. Τι ήταν αυτό το πράγμα... Το θυμάμαι και ανατριχιάζω. 6500 άνθρωποι είχαμε γίνει ένα ο ένας πάνω στον άλλο. Τι γκολ ήταν αυτό στο τελευταίο λεπτό. Τι πρόκριση. Τρέλα φίλε. Δεν μας ένοιαζε τίποτα, ούτε κορονοϊός, τίποτα.

Πες μου άλλα σκηνικά αξέχαστα με τον Ολυμπιακό.

Έτος 2000 είμαι στο Παίδων, στην Πεντέλη, μου έβγαλαν δύο σπονδύλους από τη σπονδυλική στήλη. Τετάρτη. Ξυπνάω στην εντατική και τους λέω “κόφτε τα όλα, δεν με νοιάζει τίποτα, το μόνο που θέλω είναι να μου φέρετε μια τηλεορασούλα να δω τον Ολυμπιακό. Παίζαμε με τη Λιόν και νικήσαμε 2-0 με Οφορίγκουε και Τζιοβάνι. Ήταν και ένα άλλο παιδί στην εντατική... Και ήταν για πολύ καιρό... Δεν ξέρω αν ζει ή αν πέθανε. Τον έλεγαν Νεκτάριο. Είχε σπάσει τον σβέρκο του από βουτιά. Του είχαν φέρει και εκείνου μια τηλεορασούλα γιατί ήταν τα κρεβάτια μακριά, έβλεπε κι αυτός τον Ολυμπιακό.

Κι άλλες ιστορίες θέλω.

Πάμε στην Τούμπα 3 καρότσια από την Αθήνα. ΑΜΕΑ. Μας είχαν πάρει χαμπάρι οι γύρω γιατί δεν τραγουδάγαμε τα ΠΑΟΚτσήδικα τραγούδια τους. Μας πήραν πρέφα ότι είμαστε γαύροι. Και τι ματς ήταν αυτό ρε φίλε... Το ματς κυπέλλου που διακόπηκε, τότε με τον Κοντονή και γίνεται της τρελής... Εκεί ζω ένα σουρεαλιστικό σκηνικό που το θυμάμαι και γελάω ενώ τότε έτρεμα. Γίνεται μπάχαλο με επεισόδια μεταξύ ΠΑΟΚτσήδων και ΜΑΤ, κάνουν ντου στα ΜΑΤ, και βρίζανε οι φανατικοί ΠΑΟΚτσήδες τα ΜΑΤ “Αθηναίους” ότι προστατεύουν τον Ολυμπιακό αντί να προστατεύσουν τα ανάπηρα ΠΑΟΚτσάκια, εννοώντας εμάς!

Κι άλλο σκηνικό πες μου.

Είμαστε στο Καραϊσκάκη στο 0-3 που χάνουμε από τον βάζελο. Ήμουν ανάμεσα στα ΜΑΤ και στα παιδιά της ΘΥΡΑΣ 7 που είχαν φορέσει φουλ φέις και έπεφτε βροχή από αντικείμενα. Έλεγα “αν γλιτώσω σήμερα, θα είναι θαύμα”. Δεν έχω ξαναφύγει από το γήπεδο έτσι πριν λήξει το ματς.

Κι άλλη ιστορία θέλω.

Λεωφόρος, τότε με τον Περέιρα που κάνουν ντου οι Παναθηναϊκοί από την 13 και φεύγουν οι φωτοβολίδες, πετάξανε και στον Μαρινάκη. Εκεί κοντά ήμουν, είχαμε φάει ώρες βροχή γιατί δεν έχει σκέπαστρο εκεί που είναι τα ΑΜΕΑ. Φίλε, είναι πολύ επικίνδυνο αυτό το γήπεδο. Αν γίνει μπραφ εκεί, δεν έχει χώρο για να φύγουν τα ΑΜΕΑ, θα μας ποδοπατούσαν.

Βλέπω μια φωτό που είσαι με τον Μαρτίνς και μια άλλη που είσαι με τον Γιάννη Αλαμπασύνη.

Ψυχάρα ο Γιάννης, και αυτός ΑΜΕΑ με κινητικά προβλήματα. Το είχε κανονίσει ο Καραπαπάς και έγιναν αυτές οι συναντήσεις. Είναι στο ξενοδοχείο που έμενε η αποστολή του Ολυμπιακού στη Λάρισα. Ξύπνησα χαράματα και έφυγα με ένα φιλαράκι να πάμε στη Λάρισα να δούμε τον Ολυμπιακό. Όταν ήρθαν οι βάζελοι και χτύπησαν μεταξύ άλλων τον Αλαμπασύνη στο Παπαστράτειο, συγχύστηκα τόσο πολύ που έκανα ενέργειες να βρω ΑΜΕΑ του Παναθηναϊκού και ΑΜΕΑ της ΑΕΚ να δώσουμε κοινή συνέντευξη τύπου. Βρήκα κλειστές πόρτες...

Πιάνεις τον εαυτό σου μερικές φορές να αναρωτιέται μήπως είναι τρέλα και υπερβολή να αγαπάς τόσο πολύ μία ομάδα;

Ξέρεις τι λέω εγώ όταν το ακούω αυτό; Άλλοι έχουν πάθος με τα αμάξια, άλλοι με τις γυναίκες, άλλοι με τα χαρτιά και το καζίνο, άλλοι με το ποτό. Εμάς η τρέλα μας είναι ο Ολυμπιακός. Τι να κάνουμε. Δεν μπορείς να αλλάξεις κάποιον.

Μόνο ποδόσφαιρο;

Όχι, και μπάσκετ. Σε μια φωτό είμαι με τον Πρίντεζη, τη μεγάλη μου αγάπη στο μπάσκετ. Εγώ είμαι πιο πολύ με τον Πρίντεζη παρά με τον Σπανούλη. Επίσης σε μια άλλη φωτό είναι ο φροντιστής του Ολυμπιακού στο μπάσκετ, και θέλω να τον ευχαριστήσω, ο Δημήτρης Πασχόπουλος πρόπερσι, όταν ήταν η παγκόσμια μέρα των ΑΜΕΑ. Μου έφερε τη φανέλα του Μιλουτίνοφ! Την έχω ακόμα και είναι σαν πάπλωμα πάνω μου! Διότι ο Μιλουτίνοφ είναι γίγαντας, ενώ εγώ στο ύψος είμαι ένα μέτρο και ένα... μίλκο.

Μορφή είσαι. Έχεις δει στον ύπνο σου όνειρο ότι περπατάς, ότι τρέχεις;

Όχι. Είναι παράξενο. Ίσως επειδή δεν έχω μνήμες από αυτό, επειδή δεν περπάτησα ποτέ. Όμως έχω δει όνειρο ότι πετάω. Και επίσης έχω δει όνειρο ότι παίζω χόκεϊ στον πάγο.

Βλέπω σε μια φωτογραφία ότι πετάς στον ουρανό.

Λέγεται “παρατράικ” αυτό. Ήθελα να το κάνω, ήθελα να πετάξω. Είναι μια σιδηροκατασκευή σαν τρίκυκλο που πετάει στον αέρα. Είναι τέλεια. Αισθάνεσαι σαν πουλί.

Πού το κάνατε αυτό;

Στην Ανάβυσσο. Θέλω να νιώθω ζωντανός. Σε μια άλλη φωτό είμαστε στο γήπεδο της Μπάγερν, την προηγούμενη φορά που παίξαμε εκεί, όχι φέτος, και είμαι δίπλα σε ΑΜΕΑ Γερμανούς της Μπάγερν. Επίσης έχω “τρέξει” δύο φορές στον μαραθώνιο της Αθήνας με ένα φίλο μου, και φορούσα κασκόλ του Ολυμπιακού. Ο Ολυμπιακός είναι τρόπος ζωής.