Η εκδίκηση του «μέχρι τέλους»

Ήταν 13 Φεβρουαρίου του 2019 όταν στον ημιτελικό του Κυπέλλου Ελλάδας κόντρα στον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, ο Ολυμπιακός αποχώρησε από το γήπεδο στο ημίχρονο ως ένδειξη διαμαρτυρίας. Οι Πειραιώτες «έβραζαν» με τη διαιτησία της αναμέτρησης. Κατά τη διάρκεια της ανάπαυλας, η ομάδα ήρθε σε επικοινωνία με την διοίκηση, η οποία και ζήτησε από την αποστολή να φύγει από το γήπεδο. Γενναία και δύσκολη απόφαση. Οι εκπρόσωποι των «ερυθρολεύκων» τόνιζαν «τέλος, φεύγουμε και δεν μας νοιάζουν οι ποινές». Δεν ήταν λόγια του αέρα. Τα εννοούσαν.

Στην πορεία άρχισε ο «πόλεμος» της ΚΑΕ Ολυμπιακός τόσο με την παλιά ΕΟΚ, όσο και με την τότε ΚΕΔ, ο οποίος στο τέλος έφερε και τον υποβιβασμό των «ερυθρολεύκων» στην δεύτερη κατηγορία. Ήταν η υπέρτατη θυσία των Πειραιωτών. Το κόστος ήταν τεράστιο. Όμως, ναι μεν έχασαν μάχες, αλλά στο τέλος ήταν εκείνοι που κέρδισαν τον πόλεμο. Με ενότητα, επιμονή και υπομονή. Η εποχή του Γιώργου Βασιλακόπουλου και των ανθρώπων του που κανόνιζαν τις τύχες του σπορ στη χώρα μας έλαβε τέλος. Πέρασε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ήρθαν νέα-φρέσκα πρόσωπα στην ΕΟΚ, η Ομοσπονδία καθάρισε από τις τοξικότητες του παρελθόντος, η ΚΕΔ ανέπνευσε καθαρό αέρα και στο ελληνικό μπάσκετ έχει επιστρέψει η νομιμότητα, η ισότητα, αλλά και η δικαιοσύνη.

Τρία χρόνια πριν, τρία χρόνια μετά...

Παράλληλα, η ομάδα του Πειραιά επέστρεψε στις εγχώριες διοργανώσεις, σε μία νέα εποχή στο ελληνικό μπάσκετ. Η πρόοδος είναι εμφανής και μόνο από τον τρόπο που διεξήχθη το Final Four στο Κύπελλο. Και ο πρώτος τίτλος της χρονιάς βάφτηκε κόκκινος. Το Κύπελλο επέστρεψε στο μεγάλο λιμάνι. Ένα τρόπαιο που συμβολίζει πολλά για τους «ερυθρόλευκους». Όπως είχαμε τονίσει και σε πρόσφατο άρθρο ήταν «Κάτι παραπάνω από ένα Κύπελλο» για τους ανθρώπους του Ολυμπιακού.

Ήταν 13 Φεβρουαρίου του 2019 όταν πήραν τη μεγάλη απόφαση σε ένα ματς Κυπέλλου κόντρα στον Παναθηναϊκό. Η αρχή του «μέχρι τέλους». Τρία χρόνια μετά, την 20η Φεβρουαρίου του 2022, οι «ερυθρόλευκοι» νίκησαν στον τελικό της διοργάνωσης τους «πράσινους» και κατέκτησαν το τρόπαιο. Αυτή τη μέρα δεν γιόρτασαν μόνο το 10ο Κύπελλο της ιστορίας τους, αλλά και τη νίκη τους απέναντι στο παλιό σύστημα της ΕΟΚ. Η εκδίκηση του «μέχρι τέλους». Λίγο μετά την απονομή μάλιστα, ο Γιώργος Αγγελόπουλος δήλωσε με νόημα πως «το μέχρι τέλους ήταν η καλύτερη απόφαση που έχουμε πάρει ποτέ στη ζωή μας». Mία δικαίωση πέρα για πέρα δική τους.

H ώρα του αρχηγού, «το πρώτο» και η άμυνα στο τέλος

Ο Ολυμπιακός μπήκε στο ματς με νευρικότητα. Βλέπετε, υπήρχε ένα μεγάλο «πρέπει» το οποίο δεν ήταν εύκολο να το διαχειριστούν. Τα είπε όλα ο Κώστας Παπανικολάου στις δηλώσεις του, όταν και εξήγησε το γιατί δάκρυσε μετά το τέλος της αναμέτρησης: «Υπήρχε μέσα μου μία πίεση, ένα άγχος, ένα τεράστιο βάρος». Όλα αυτά όμως πλέον έφυγαν!

Ο Παναθηναϊκός τους έβαλε δύσκολα. Το +12 στο 25' έδωσε στους «πράσινους» ψυχολογία. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας, όμως, τόνιζε στους παίκτες του πως θα πάρουν το ματς μέσα από την άμυνα και όχι από την επίθεση. Και στην τελευταία περίοδο οι παίκτες του... δάγκωναν. Κράτησαν για σχεδόν 8 λεπτά δίχως σκορ τον αντίπαλό τους, σε ολόκληρο το δεκάλεπτο χωρίς καλάθι εντός παιδιάς, μέτρησαν ένα εντυπωσιακό σερί 15-0 και ουσιαστικά με το μεγάλο τρίποντο του Tάιλερ Ντόρσεϊ (67-73) στο 38' «καθάρισαν», φτάνοντας στην κατάκτηση του τίτλου. Ήταν εύστοχη και η επιλογή-ρίσκο του Γιώργου Μπαρτζώκα να τελειώσει το ματς με τον Τόμας Ουόκαπ και όχι με τον Κώστα Σλούκα. Ο Αμερικανός πλέι-μέικερ έβγαζε... φωτιές στα ανασταλτικά του καθήκοντα, ενώ έδινε και λύσεις σε σκορ και δημιουργία.

Ήταν μία ιδιαίτερη στιγμή και για τον Γιώργο Πρίντεζη. Την τελευταία φορά που σήκωσε το τρόπαιο, το πρωτάθλημα του 2016, ήταν λίγες μέρες μετά τον θάνατο του πατέρα του. Το κράτησε με δάκρυα στα μάτια εμφανώς συγκινημένος. Τώρα, το σήκωσε με χαμόγελο ως πρώτος αρχηγός της ομάδας για πρώτη φορά στην καριέρα του, αν και βρίσκεται στον σύλλογο σχεδόν 20 χρόνια. Με χαμόγελο όμως και για έναν επιπλέον λόγο. Τον είδε για πρώτη φορά η κόρη του με ένα τρόπαιο στα χέρια. Όπως δήλωσε και ο ίδιος, «ένα ακόμη όνειρό μου έγινε πραγματικότητα».

Ο Κώστας Σλούκας δεν μεγάλωσε στον Πειραιά, ούτε και ήταν από μικρό παιδί Ολυμπιακός. Θαύμαζε όμως από πιτσιρικάς τον Ντέιβιντ Ρίβερς, ξέρει την ιστορία της ομάδας, ενώ φυσικά και στην πορεία αγάπησε και «δέθηκε» με τον σύλλογο. Ήρθε, έφυγε, αλλά και επέστρεψε, κάνοντας τον λόγο του πράξη. Στο ξενοδοχείο της αποστολής φώναξε «το πρώτο» κρατώντας το τρόπαιο στα χέρια. Δεν το είπε τυχαία. Ήταν η χαρακτηριστική-ιστορική ατάκα του Γιώργου Σιγάλα το 1997, λίγο μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου. Μετά ακολούθησε η επίτευξη του ιστορικού «τριπλ-κράουν». Δύσκολο να γίνει αυτό φέτος πράξη, αλλά το σίγουρο είναι πως θα έρθουν και άλλα τρόπαια με εκείνον στην ομάδα.