Ο Σπανούλης έχει χρόνια μπροστά του, αλλά φέτος ήταν η ώρα του Σάρας

Η φετινή σεζόν της Euroleague ολοκληρώθηκε με τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους να σηκώνει στον ουρανό της Etihad Arena το τρόπαιο της Euroleague. Η Φενέρμπαχτσε είναι για δεύτερη φορά στην ιστορία της στη κορυφή της Ευρώπης, οκτώ χρόνια μετά τον παρθενικό της τίτλο.

Μια επιτυχία πέρα για πέρα δίκαιη, με βάση την απόδοση της τουρκικής ομάδας καθ' όλη τη διάρκεια της σεζόν. Παρά τους τραυματισμούς, τις αλλαγές στο ρόστερ, την έλλειψη ποιοτικού ψηλού, ο Σάρας δημιούργησε ένα τρομερά μαχητικό σύνολο, που συνδύαζε ποιότητα και σκληράδα. Το ιδανικό, δηλαδή, για το τριήμερο του Final Four.

Το έβλεπες από την Πέμπτη, στη πρώτη συνέντευξη Τύπου. Ο Λιθουανός ήταν από την πρώτη στιγμή με το χαμόγελο στα χείλη. Με καλή διάθεση και όρεξη για χιούμορ. Ήταν βέβαιος για την ομάδα του και για την προετοιμασία που είχε κάνει. Συγκρίνετε τη συμπεριφορά του με τον αγχωμένο Μπαρτζώκα ή τον απαθή Αταμάν. Η μέρα με τη νύχτα.

Ο Σπανούλης, για να μιλήσουμε λίγο και για τη Μονακό, έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε φέτος με τα υλικά που είχε. Όπως ο Γιασικεβίτσιους, έτσι και ο Έλληνας τεχνικός ήξερε πως η ομάδα του, πνευματικά τουλάχιστον, ήταν έτοιμη. Ή, για να το πούμε καλύτερα, η πλειοψηφία.

Η μεγάλη διαφορά του τελικού ήταν, όπως αποδείχθηκε η ετοιμότητα των γκαρντ. Από τη μία, ο Μάρκο Γκούντουριτς έκανε την εμφάνιση που χρωστούσε. Ο Σέρβος πλέι μέικερ, που έχει κατηγορεί ουκ ολίγες φορές από τους συμπατριώτες του ότι "πίνει θάλασσα" στα δύσκολα (τελικός Παγκοσμίου Κυπέλλου 2023), φρόντισε να δείξει μια καλή ότι είναι γεννημένος για τα δύσκολα, για τα κρίσιμα. Όπως ο κάθε Σέρβος, δηλαδή, που σέβεται τον εαυτό του.

Δίπλα του, πέρα του φανταστικού Χέις-Ντέιβις, που κάνει τα πάντα και συμφέρει, ήταν ο Ντέβον Χολ. Ο Αμερικανός γκαρντ επιβίωσε από το "νεκροταφείο" παικτών της Αρμάνι, ξαναβρήκε τον εαυτό του στη Πόλη και στο Final Four έκανε τη διαφορά. Μάλιστα, τόσο στον ημιτελικό όσο και στον τελικό, πέτυχε το ίδιο καλάθι. Σταυρωτή στον προσωπικό του αντίπαλο, ένα βήμα στο πλάι και εκτέλεση πίσω από τα 6.75. Την Παρασκευή, το έκανε κόντρα στον Σλούκα. Στον τελικό, κόντρα στον Ντάνιελ Τάις.

Κι από την άλλη, έβλεπες έναν Μάικ Τζέιμς να προσπαθεί να κάνει τα πάντα και να αποτυγχάνει, γιατί πολύ απλά δεν υπήρχε κανένας δίπλα του. Με εξαίρεση τον Στράζελ που φορτώθηκε από νωρίς με φάουλ και δε βοήθησε όσο, πιθανότατα, θα μπορούσε, ο "φευγάτος" Λόιντ έδειξε για άλλη μια φορά ότι δε μπορεί πλέον να προσφέρει στη Μονακό. Και, μάλλον, ίσως για αυτό να τον άφησε ελεύθερο η ομάδα το καλοκαίρι, πριν τον ξαναπάρει από την Μακάμπι Τελ Αβίβ τον Οκτώβρη.

Και φτάνουμε στον Έλι Οκόμπο... Μάλλον, στον πιο «άνιωθο» παίκτη που έχει πατήσει ποτέ σε ευρωπαϊκό τελικό, κι όχι με την καλή έννοια. Ο Γάλλος γκαρντ, ενώ έχει όλα τα σωματικά προσόντα και το ταλέντο να πρωταγωνιστήσει στη διοργάνωση, πρέπει ορισμένες φορές να μην καταλαβαίνει που είναι και που βρίσκεται. Παράλληλα, όταν δεν παίρνει φάουλ, γίνεται τρομερά επιζήμιος για την ομάδα του. Ολοκλήρωσε τον τελικό με 0 πόντους, 0/8 σουτ και -19 όσο ήταν στο παρκέ. Τραγωδία.