Βασίλη σε ευχαριστώ αλλά...

Από τα παρκέ που μόνο εκείνος μπορούσε να τα σημαδέψει με τέτοιον ανεξίτηλο τρόπο. Οι τίτλοι του τραγουδιού ταιριάζουν απόλυτα στην κοινή πορεία Ολυμπιακού και Σπανούλη. Ο «Κill Bill» είχε όνειρο να «ξυπνήσει τον κοιμώμενο γίγαντα» και να του αλλάξει την Ιστορία.

Φώτισε το γόητρο των «ερυθρόλευκων» και μαζί κατέκτησαν τα πάντα. Χαρές, λύπες, τρόπαια και αποτυχίες. Ήταν τα έντεκα καλύτερά τους χρόνια και κανείς δεν θα μπορέσει να τους τα πάρει. Είναι χαραγμένα τόσο βαθιά στην καρδιά τους, που ούτε ο χρόνος θα τα σβήσει. Οπαδοί, πρώην και νυν συμπαίκτες, αντίπαλοι, όλοι υποκλίθηκαν στον τεράστιο μπασκετμπολίστα, που όμοιό του δεν θα ξαναδεί ο ευρωπαϊκός χάρτης.

Διθύραμβοι έχουν γραφτεί, θα γράφονται ξανά και ξανά για τα πεπραγμένα του Βασίλη. Κανένας χώρος σε μια ιστοσελίδα ή μια στήλη σε ένα έντυπο δεν θα είναι αρκετή για τον χρυσό κύκλο του Σπανούλη στον χώρο του μπάσκετ. Ωστόσο, συγχωρέστε με αν βγαίνει το προσωπικό μου και δείξτε κατανόηση στον υπογράφοντα που μεγάλωσε βλέποντάς τον και δάκρυσε στο άκουσμα της είδησης.

Ο Βασίλης είναι...

Ο Βασίλης είναι στιγμές. Είναι εκείνο το καλοκαίρι του 2010 που αποφάσισε να μετακομίσει στο ΣΕΦ για την ερυθρόλευκη φανέλα, αφήνοντας την άνεση και τη σιγουριά που είχε στον Παναθηναϊκό και αποφασίζοντας να χαράξει τον δικό του δρόμο. Ο Βασίλης είναι η στόφα του ηγέτη, που όμοιά του δύσκολα θα ξαναδούμε, δύσκολα θα ξανακαταγράψουμε, δύσκολα θα ξαναπεριγράψουμε.

Είναι πως ποτέ δεν κρύφτηκε στο κρίσιμο σουτ και δεν έψαξε δικαιολογίες όταν δεν τα κατάφερνε. Ήταν η σοβαρότητα και η αποφασιστικότητα που ενέπνεε. Ο Σπανούλης είναι ο ορισμός τού «πάω κόντρα στη λογική».

Είναι ο άνθρωπος που έκανε τα ρεκόρ να μοιάζουν με καραμέλες. Είναι τόσα και άλλα τόσα που δεν θα χωρέσουν σε τούτη εδώ τη γωνιά. Γι’ αυτό και δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι αποχαιρέτησε έτσι, μέσα από τα σόσιαλ μίντια, ένα καυτό απόγευμα που κανείς δεν περίμενε.

Όχι, Βασίλη! Το δικό σου «αντίο» πρέπει να είναι αντάξιο της τεράστιας και μοναδικής Ιστορίας σου. Σε ένα γεμάτο γήπεδο όπου θα σε αποθεώνει εν χορώ. Εκεί να πάρεις την μπάλα, να κάνεις το πλάγιο βήμα πίσω από τη γραμμή και να ευστοχήσεις. Όπως μόνο εσύ ξέρεις.

Σε ευχαριστούμε που μας έφερες πιο κοντά στο άθλημα και μας έκανες να ταυτιστούμε τόσο πολύ μαζί σου. Σε ευχαριστούμε γιατί ζήσαμε στην εποχή σου και κατανοούμε ότι αθλητή με το δικό σου εύρος δεν θα γνωρίσουμε.

Εμείς, οι αθεράπευτα ρομαντικοί, θα ψάχνουμε εντός των τεσσάρων γραμμών για να πάρεις ξανά το πιο κρίσιμο καλάθι. Θα φωνάξουμε «στον Σπανούλη η μπάλα». Και όπως είχε σχολιάσει κάποτε ο συνάδελφος Βαγγέλης Ιωάννου: «Ποιος, ποιος, ο Σπανούλης ο Θεός»!