Άρης: Η ιστορία κάνει καλό, μπορεί όμως και κακό...
Συμπληρώνονται σήμερα 17 χρόνια από την κατάκτηση του τρίτου ευρωπαϊκού τροπαίου για τον Άρη, όταν είχε κερδίσει την Πρόκομ με 84-83 στον τελικό του Τσάμπιονς Καπ στο Αλεξάνδρειο. Όσο καλό κάνει η ιστορία και η γνώση της, άλλο τόσο εγκλωβίζει τον Άρη να προχωρήσει.
Ο Άρης υπήρξε ο «αυτοκράτορας» του ελληνικού μπάσκετ, διότι μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο στην ιστορία του αθλήματος το εκπροσώπησε επάξια στην Ευρώπη, δημιούργησε κοινωνικό κίνημα, κερδίζοντας φιλάθλους και άλλων ομάδων, γιγαντώθηκε εντός συνόρων με τις συνεχείς κατακτήσεις πρωταθλημάτων και Κυπέλλων, είχε τους κορυφαίους παίκτες στο ρόστερ του και τον κορυφαίο προπονητή.
Με αυτή την αύρα πορεύτηκε τα επόμενα χρόνια, κατακτώντας άλλους τέσσερις τίτλους από το τελευταίο πρωτάθλημα (1991). Το Κύπελλο Κόρατς το 1997, το Κύπελλο Ελλάδας το 1998 και το 2004 και το Τσάμπιονς Καπ σαν σήμερα το 2003.
Ολυμπιακός: Η συμβολή του… Βαλμπουενά
Οι εποχές άλλαξαν, τα χρήματα χάθηκαν και ο Άρης έχασε την αίγλη που είχε τη δεκαετία του ’80, ωστόσο η αύρα υπήρχε (και θα υπάρχει) στο Αλεξάνδρειο, όπως και οι απαιτήσεις-προσδοκίες του κόσμου, που παραμένει πιστός, παρότι έχει να γευτεί τίτλο 16 χρόνια.
Η ιστορία μιας ομάδας, η γνώση τού πώς κατακτήθηκαν τίτλοι, πώς γιγαντώθηκε ένα τμήμα και κράτησε όρθιο έναν ολόκληρο σύλλογο σαφώς και είναι στοιχείο απαραίτητο για τη βιωσιμότητά του, αλλά θα πρέπει να μην αποτελεί την ίδια στιγμή και τροχοπέδη.
Είναι πολύ δύσκολο ο Αρειανός να πιστέψει ότι πηγαίνει στο γήπεδο για να στηρίξει την ομάδα του ώστε να μην υποβιβαστεί, είναι πολύ σκληρό να θεωρεί επιτυχία μια τρίτη θέση ή τη συμμετοχή σε έναν τελικό, όταν βλέπει τα 21 λάβαρα και τη φανέλα με το νούμερο 6 στην οροφή του Nick Galis Hall.
Αυτές οι απαιτήσεις και οι προσδοκίες που προέρχονται από μια άλλη εποχή έκαναν πολύ κακό και στις διοικήσεις που πέρασαν από τον μπασκετικό Άρη. «Άρης είμαστε, δεν γίνεται να μην έχουμε καλή ομάδα…» ήταν το μόνιμο σχόλιο μεταξύ παραγόντων και κάπως έτσι ακολούθησαν λανθασμένες αποφάσεις στρατηγικής σημασίας, που έφεραν τον Άρη στο σημείο μηδέν (ή και υπό του μηδενός πολλές φορές) τα τελευταία χρόνια.
Χρειάζεται επανεκκίνηση το τμήμα μπάσκετ ως προς τη νοοτροπία και την αντιμετώπιση της πραγματικότητας και της πραγματικής θέσης που έχει ο σημερινός μπασκετικός Άρης στο ελληνικό μπάσκετ. Όταν αυτό καθοριστεί με καθαρό μυαλό και αυτογνωσία, είναι δεδομένο ότι θα έχει γίνει το πρώτο βήμα για τη δημιουργία προϋποθέσεων μιας νέας εποχής, εξίσου επιτυχημένης με αυτή στη δεκαετία του ’80.
