Χατζηλεοντή: «Παίζω μπάσκετ και είμαι μια χαρά!»
Η Ιωάννα Χατζηλεοντή μετρά αντίστροφα τις μέρες πριν την έναρξη του Eurobasket Γυναικών 2025 που θα γίνει στο ΣΕΦ.
«Όταν βρίσκομαι στο παρκέ και αγωνίζομαι δίπλα στις συμπαίκτριές μου, δεν μπορώ να σκεφτώ να είμαι κάποια άλλη. Όταν η μπάλα είναι στα χέρια μου, το μόνο πράγμα που έχω στο μυαλό μου είναι να είμαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Είναι το μόνο που ξέρω πώς να κάνω!».
Το 2021, κι ενώ η Ιωάννα Χατζηλεοντή είχε ήδη συμπληρώσει έναν χρόνο παραμονής στις Η.Π.Α, η νεαρή φόργουορντ ζούσε όλα όσα ονειρεύεται ένα παιδί. Ήταν φοιτήτρια σε αμερικανικό πανεπιστήμιο (Κάνσας), έπαιζε στο NCAA, κι ήταν αυτό που περιέγραφε η ίδια στην συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στην ιστοσελίδα των Jayhawks: Η καλύτερη εκδοχή του εαυτού της.
Ολυμπιακός: Λογικό να συζητηθεί η πώληση του Ορτέγκα
Λίγα καιρό αργότερα, η διεθνής παίκτρια «μεταπήδησε» στο πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ, πήρε το πτυχίο της, και παρά το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια της παραμονής της στις Η.Π.Α ένας τραυματισμός στο πόδι την κράτησε για αρκετό διάστημα εκτός, δεν έπαψε ποτέ να παρουσιάζει την καλύτερη εκδοχή του εαυτού της. Μέσα και έξω από τα γήπεδα.
Ό,τι δε σε σκοτώνει, άλλωστε, σε κάνει πιο δυνατό!
– Από την Ικαρία απ’ όπου είναι η καταγωγή σου στην Αθήνα, από ‘κεί στο Κάνσας και στο Πίτσμπουργκ, και τώρα πάλι πίσω στην Αθήνα. Πώς θα χαρακτήριζες αυτή τη διαδρομή;
«Τέλεια!».
– Πάντα με «όχημα» το μπάσκετ;
«Ναι! Το μπάσκετ είναι αυτό που με ταξίδεψε σε άλλες πόλεις, σε άλλες χώρες σε άλλες ηπείρους. Απίστευτη διαδρομή! Πολύ ωραία!».
– Έχεις συνειδητοποιήσεις ό,τι έχει ζήσει μέχρι σήμερα σε αθλητικό επίπεδο;
«Το έχω συνειδητοποιήσει αλλά κάποιες φορές μου φαίνεται απίστευτο ότι έχω κάνει αυτή τη διαδρομή. Άλλο να ονειρεύεσαι όταν είσαι παιδί τι θα σπουδάσεις, αν θα πας σ’ ένα κολλέγιο για παίξεις στο πρωτάθλημα ή αν θα παίξεις στην Εθνική ομάδα, κι άλλο όταν σου συμβαίνουν στην πραγματικότητα»
– Επιστρέφοντας πέρυσι από τις ΗΠΑ, τι «κουβαλούσες» στη βαλίτσα σου; Ποιο ήταν το συναίσθημα;
«Ήρθα πιο γεμάτη! Με εξαίρεση τα τελευταία δύο χρόνια όπου ένας τραυματισμός δεν μου επέτρεψε να αγωνιστώ, τα δυο πρώτα ήταν πάρα πολύ ωραία. Αποκόμισα εμπειρίες ζωής! Και σε προσωπικό επίπεδο, αλλά και στο αθλητικό. Η φοίτηση στο κολλέγιο σε αλλάζει ως άνθρωπο. Ωριμάζεις πιο γρήγορα. Μαθαίνεις να ζεις μόνος σου. Να επιβιώνεις ουσιαστικά σε μικρή ηλικία. Προφανώς στην αρχή νιώθεις την απουσία των δικών σου ανθρώπων, της οικογένειάς σου, των φίλων σου, αλλά είχα βάλει ένα στόχο: Να πετύχω! Να σπουδάσω, να πάρω το πτυχίο μου και παίξω στο κολεγιακό πρωτάθλημα»,
– Τι σπούδασες;
«Ψυχολογία»
– Πτυχιούχος ψυχολογίας λοιπόν…
«Ναι!»
– Ας κάνουμε, τότε, ένα σενάριο. Είσαι ψυχολόγος και σε επισκέπτεται κάποια αθλήτρια της Εθνικής Γυναικών. Κάθεται στον καναπέ απέναντί σου και σου μιλάει για την αγωνία που έχει, την προσμονή, τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς της πριν την έναρξη μιας σημαντικής διοργάνωσης, όπως το Ευρωμπάσκετ. Τι θα της πεις;
«Θα της πω ότι είναι φυσιολογικό να έχει αυτά συναισθήματα. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για το Ευρωμπάσκετ που θα φιλοξενηθεί στην χώρα της και θα παίξει μπροστά στους δικούς της ανθρώπους και στους φιλάθλους της χώρας που εκπροσωπεί. Είναι όμως συναισθήματα που μπορεί να διαχειριστεί. Επίσης, θα τής έλεγα να ζήσει την στιγμή! Να είναι παρούσα σ’ αυτήν! Όπως λένε και οι Αμερικανοί “soak it all in”, γιατί θα είναι μια καταπληκτική εμπειρία!»
– Εφέτος αγωνίστηκες για πρώτη φορά, μετά την επιστροφή σου από την Αμερική, στο ελληνικό πρωτάθλημα έχοντας αρκετά καλή παρουσία. Ήταν μια επιπλέον ενίσχυση στο ηθικό και την ψυχολογία σου;
«Σίγουρα. Επανήλθα στα γήπεδα μετά από ένα χειρουργείο και την συμμετοχή μου στο κολεγιακό πρωτάθλημα. Με την επιστροφή μου στην Ευρώπη, έπρεπε να προσαρμοστώ ξανά σε πολλά πράγματα. Πράγματι, φέτος ήταν μια καλή σεζόν, αλλά ελπίζω ότι μέσω της δουλειάς τα καλύτερα θα έρθουν στο μέλλον».
– Υπήρχε στιγμή μετά τον τραυματισμό σου που σκέφτηκες ότι το όνειρο να συνεχίσεις να παίζεις μπάσκετ σε επαγγελματικό επίπεδο θα τελείωνε απότομα;
«Η αλήθεια είναι ότι επειδή το χειρουργείο ήταν λίγο «ιδιαίτερο» και ήταν η πρώτη φορά που περνούσα αυτή τη διαδικασία, δεν ήξερα πώς θα εξελισσόταν και πώς θα το διαχειριζόμουν. Αναρωτιόμουν αν θα γινόμουν καλά. Σήμερα, Δόξα τω Θεό, έχοντας μεγάλη υποστήριξη από την οικογένειά μου, όχι μόνο πατάω στα πόδια μου, γιατί στις αρχές δεν μπορούσα καν να περπατήσω, αλλά έχω επιστρέψει στα γήπεδα. Παίζω μπάσκετ και είμαι μια χαρά!».
