H Τικμανίδου, o Ράπτης και ο κύριος Μπόρισιτς

Χωρίς μετάλλιο επιστρέφουν οι κορασίδες από το Ευρωβόλεϊ, αφού άγγιξαν το χρυσό όταν προηγήθηκαν 11-8 της Ιταλίας στο τάι μπρέικ του ημιτελικού, έχασαν 3-2 και δεν είχαν πλέον κουράγιο κόντρα στην Κροατία στον μικρό τελικό. Τώρα όμως αρχίζουν τα δύσκολα...

Όταν έχεις 7 νίκες και 2 ήττες, αλλά στα νοκ άουτ ματς, σίγουρα είσαι απογοητευμένος και πρέπει να βρεις δύναμη για να χαμογελάσεις, αλλά για εμάς αυτά τα κορίτσια χρειάζονται περισσότερη προσοχή από την Ομοσπονδία και τους συλλόγους τους. Πρέπει πρώτα απ' όλα να παίζουν βασικές και με την εμπειρία του Ευρωβόλεϊ να βελτιωθούν γιατί η διαδρομή τους συνεχίζεται με τη διοργάνωση της επόμενης χρονιάς στο Ηράκλειο της Κρήτης. Η ΕΟΠΕ οφείλει να συνεννοηθεί με τους προπονητές τους, να δώσουν οι ομοσπονδιακοί πρόγραμμα βελτίωσης και να τις παρακολουθούν είτε με τη μετάβασή τους στους τόπους όπου παίζουν είτε με την κλήση τους στην Αθήνα σε τακτά χρονικά διαστήματα.

Η Ελπίδα Τικμανίδου για παράδειγμα έκανε τη σωστή επιλογή, αφού από τα Γιάννινα ήρθε στην Αθήνα για σπουδές στη Σχολή Μωραΐτη και έκλεισε τα αυτιά της στις… Σειρήνες των μεγάλων ομάδων που την προσέγγισαν και πήγε στη Δεξαμενή όπου υπεύθυνος είναι ο Στέφανος Πολύζος και προπονήτρια η Εύη Μαρτσουκάκη. Σε αυτό βοήθησε βέβαια η μητέρα της, Βίκυ Παπάζογλου, παλαίμαχη διεθνής παίκτρια του Πανελληνίου, που τη συμβούλευσε σωστά. Και είναι μόλις 14 χρόνων.

Αυτό είναι, εξάλλου, το ζητούμενο στις μικρές εθνικές ομάδες όλων των σπορ. Κάθε φουρνιά να βγάζει μια δυο παίκτριες που θα τροφοδοτήσουν αργότερα τις εθνικές ανδρών ή γυναικών αντίστοιχα. Καλά τα μετάλλια και οι διακρίσεις που φέρνουν μαζικότητα στο σπορ, η ανάδειξη όμως παικτριών είναι αυτό που πρέπει να επιζητούν οι ομοσπονδίες.

Η Τικμανίδου, λοιπόν, έκανε τη σωστή επιλογή γιατί δεν άκουσε μάνατζερ και φανφάρες, όπως συμβαίνει πολλές φορές σε παιδιά που εξελίσσονται. Για παράδειγμα ο Αλέξανδρος Ράπτης ήταν ο μεγάλος σταρ του ελληνικού βόλεϊ, ο κράχτης του σπορ, όπου πήγαινε τον περιτριγύριζαν δεκάδες παιδάκια για φωτογραφίες και αυτόγραφα. Παρ’ όλα αυτά άκουσε τον μάνατζέρ του, άφησε τον ΠΑΟΚ που του έδινε περισσότερα λεφτά και πήγε στην Πουατιέ, μια γαλλική ομάδα που δεν είναι στην ελίτ. Εκεί, λέει, θα τον δουν οι Ευρωπαίοι μάνατζερ και θα κάνει βήμα στην καριέρα του. Αν έμενε στον ΠΑΟΚ, θα έκανε άλμα, γιατί θα ήταν ο απόλυτος σταρ και θα τον παρακολουθούσαν και στην ευρωπαϊκή πορεία του «Δικεφάλου». Άκουσε τον μάνατζέρ του, αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις αποφασίζει ο αθλητής που είναι ενήλικας και κανένας άλλος. Άρα ο παίκτης καθορίζει την πορεία του και μακάρι να έκανε τη σωστή επιλογή.

Μια άλλη παρόμοια περίπτωση είναι ο Σπύρος Μπαρμπούνης. Ο παίκτης αποφασίζει, όχι ο μάνατζερ, και ο καθένας είναι άξιος της μοίρας του. Οι μάνατζερ, εξάλλου, φέρνουν τις προτάσεις, παίρνουν το 10% και οι αθλητές επιλέγουν τον επόμενο σταθμό της καριέρας τους. Αυτό ισχύει σε όλο τον κόσμο..

ΥΓ.: Για τη διαιτησία του Αζέρου στο ματς με την Ιταλία τι να πούμε; Να χαίρονται τον πρόεδρο της CEV, Μπόρισιτς, που μετά το σκάνδαλο του ρουσφετιού στη Βοσνία να παίξει δύο ματς στην έδρα της, κόντρα στα συμφέροντα της Ελλάδας στα προκριματικά του Ευρωβόλεϊ, δεν μας προστάτευσε και στο Ευρωβόλεϊ κορασίδων. Και αντί να του διαμηνύσουμε ότι είναι persona non grata, τον βραβεύουμε και του παίρνουμε και συνεντεύξεις...