Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Βόλεϊ Γυναικών: Αφιέρωμα στην Εθνική του 2002 (Μέρος 3ο)
Οι δύο αδελφές του ελληνικού βόλεϊ, Μαρία και Νίκη Γκαραγκούνη μιλούν για την διαδρομή στα τελικά του 2002. Ο πίνακας του Ντουμπρόβνικ που έχει τη δική του ιστορία.

Η Μαρία και η Νίκη Γκαραγκούνη αποτελούν δικαίως το πιο λαμπρό παράδειγμα αδελφικού διδύμου στο ελληνικό γυναικείο βόλεϊ. Πέρα από τις πολλές επιτυχίες σε συλλογικό επίπεδο πρωταγωνιστούσαν όχι μόνο για τις ικανότητες και την εμπειρία τους, αλλά επειδή είχαν την πηγαία έκφραση του μαχητή. Δεκάδες τίτλοι σε συλλογικό, ατομικό και εθνικό επίπεδο.


Η Μαρία αγωνίζονταν ακραία (επιθετικός με υποδοχή) και για πολλά χρόνια ήταν αρχηγός της Εθνικής ομάδας. Η Νίκη, ήταν ο «ήρεμος πύργος», πάντα αθόρυβη ως κεντρική αλλά και πολλές φορές ως διαγώνια και επιθετικός από την πίσω ζώνη και φυσικά ανίκητη στο φιλέ.
Με την ευκαιρία της δεύτερης παρουσίας της Εθνικής ομάδας γυναικών σε παγκόσμιο πρωτάθλημα και της πρώτης μετά από 23 χρόνια, εντοπίσαμε τη Μαρία και τη Νίκη να έχουν αφιερωθεί στο μεγάλωμα των παιδιών τους και στη φροντίδα των οικογενειών τους στο Μαρκόπουλο Αττικής. Μια ζωή ήταν «αυτοκόλλητες» με τους γονείς τους πάντα να τους συντροφεύουν στα γήπεδα. Παραδέχτηκαν όμως πως στο μυαλό τους γυρίζουν καθημερινά οι στιγμές δόξας που έζησαν το 2001 στα προκριματικά του Ντουμπρόβνικ και το 2002 στα τελικά σε Λειψία και Βρέμη στη Γερμανία. Εκείνες οι στιγμές που «δεν υπήρχε αύριο» και έδωσαν άνισες μάχες με τα «θηρία» του παγκοσμίου βόλεϊ.
«Όλες έπαιζαν παντού»
«Τι μου θυμίζεις... Κι εγώ και η Μαρία ζήσαμε πολύ έντονα τα προκριματικά του παγκοσμίου πρωταθλήματος του 2002 στο Ντουμπρόβνικ ένα χρόνο νωρίτερα. Παίξαμε πρώτη μέρα με Βουλγαρία. Κανείς δεν το πίστευε πως μπορούμε να νικήσουμε. Μας πήγαινε το ματς, πηγαίναμε κι εμείς το ρυθμό μας. Το πιστεύαμε πως κάτι καλό μπορούμε να κάνουμε. Πόντο με τον πόντο κερδίζαμε αυτοπεποίθηση. Από τον πάγκο είχαμε βοήθειες από τον Φλώρο. Παίζαμε πολλά και διαφορετικά συστήματα. Όλες οι παίκτριες μπορούσαν να υπηρετήσουν όλες τις θέσεις. Νικήσαμε 15-9 στο τάι μπρέικ», θυμάται η Νίκη Γκαραγκούνη, που στον προκριματικό όμιλο του Ντουμπρόβνικ αναδείχτηκε πολυτιμότερη αθλήτρια και μάλιστα πήρε δώρο έναν πίνακα της πόλης, το «μαργαριτάρι της Αδριατικής» που υπήρξε διαχρονικά τόπος επαφής Ελλήνων και Δαλματών.
Βλέπω τον πίνακα και θυμάμαι

«Τον έχω τον πίνακα σπίτι μου. Τον βλέπω και θυμάμαι ωραία πράγματα. Είχε πολύ υγρασία στους αγώνες αλλά δεν αφήσαμε να μας επηρεάσει. Μετά νικήσαμε και τη γηπεδούχο Κροατία 3-1 σετ νικώντας το πρώτο σετ 35-33 και το 4ο σετ 26-24. Ο δρόμος για την πρόκριση είχε ανοίξει...».
Χάναμε 6-0 από τη Φινλανδία

Η Μαρία Γκαραγκούνη θυμάται: «Μόλις νικήσαμε την Κροατία και πανηγυρίζαμε, μας λέει ο Φλώρος “μην πανηγυρίζετε. Πρέπει να νικήσουμε και τη Φινλανδία”. Το βράδυ δεν κοιμόμασταν. Καθόμασταν εγώ, η Νίκη, η Ιορδανίδου, η Σάκκουλα και τα άλλα κορίτσια, μιλούσαμε για τον αγώνα. Θέλαμε εκείνη την ώρα να παίξουμε και να προκριθούμε. Μπήκαμε μέσα στο ματς με νευρικότητα. Μετά το 1-1 σετ βρεθήκαμε να χάνουμε στο 3ο σετ 6-0. Βρήκαμε τα πατήματά μας και νικήσαμε. Ακόμα και τώρα σκέφτομαι τι κάναμε».
Έπαθαν χιαστούς οι δύο κορυφαίες
Μετά την πρόκριση περίμεναν ακριβώς ένα χρόνο για να αγωνιστούν στα τελικά της Γερμανίας. Η Νίκη Γκαραγκούνη, όπως και η Σοφία Ιορδανίδου, έπαθαν χιαστούς. Όλα πήγαιναν στραβά. Η Νίκη έκανε εγχείρηση και έβαλε στοίχημα να επιστρέψει και να παίξει στα τελικά. «Όχι επειδή είναι η αδελφή μου, αλλά αυτά που έκανε τότε η Νίκη δεν έχουν προηγούμενο. Υπεραθλήτρια σε όλα της και πάντα ταπεινή. Όχι μόνο επανήλθε, αλλά ήταν πάλι από τις κορυφαίες, μαζί με την κουμπάρα μου τη Σάκκουλα και τα άλλα κορίτσια», λέει με νοσταλγία η Μαρία Γκαραγκούνη και η Νίκη προσθέτει: «Η Μαρία πάντα ήταν πιο ενθουσιώδης και εκδηλωτική. Δεν ξέρω τι σας έχει πει, αλλά όλη η ομάδα κατάφερε να πετύχει αυτό που πέτυχε».
«Τι άλλο να κάνουμε;»
Οι αδελφές Γκαραγκούνη συμφωνούν πως εκείνη η ομάδα ήταν από τις κορυφαίες όλων των εποχών κι αν υπήρχε η Ιορδανίδου στα τελικά θα είχαν γίνει μεγαλύτερα πράγματα. «Τι άλλο να περιμένεις από το να έχεις νικήσει Ταϊλάνδη, Αυστραλία, Πολωνία και Κίνα; Ειλικρινά, αν είχαμε τη Σοφία μπορεί να κάναμε κανένα θαύμα με Βραζιλία ή με Κούβα. Η Ρωσία ήταν πολύ μακριά μας. Ακόμα και την Ιταλία, που μετά πήρε τον τίτλο, την κοντράραμε».
«Όπλο μας η υποδοχή»

Σχετικά με το μυστικό της επιτυχίας εκείνης της ομάδας είπε: «Πολλά πράγματα συνθέτουν μία καλή ομάδα, αλλά η υποδοχή ήταν το καλύτερό μας σημείο. Το είχαμε, δεν φοβόμασταν, κι έτσι μπορούσαμε να αλλάξουμε στυλ παιχνιδιού και τακτική. Δεν θέλω να φανεί εγωιστικό, αλλά δε νομίζω πως είχαμε ποτέ τόσο καλή υποδοχή, με δεδομένη τη δυσκολία των αντιπάλων. Είχαμε και καλό προπονητικό τιμ, δυνατό δέσιμο και όλες οι παίκτριες της 12άδας μπορούσαν να κάνουν πολλούς ρόλους. Η Νίκη κάρφωσε από πίσω δεύτερη διαγώνια, η Κιόση έπαιζε ακραία, οι πασαδόρες είχαν πολύ καλό σερβίς, είχαμε καλό μπλοκ».
«Δεν ακολούθησαν...»
Υπήρχαν όμως και αδύνατα σημεία: «Το αδύνατο σημείο ήταν πως δεν ακολούθησαν και άλλες αθλήτριες στο επίπεδό μας. Αυτό οφειλόταν σε πολλούς παράγοντες. Φανταστείτε πως η Ελλάδα τα έβαζε με χώρες που είχαν δεξαμενή εκατοντάδων διεθνών. Και μοιραία κάποια στιγμή ήρθε η κούραση και ο κορεσμός. Πραγματικά είχαμε κουραστεί πολύ και είχαμε μπροστά μας και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το ποτήρι σήμερα το βλέπουμε μισογεμάτο. Ζήσαμε μοναδικές στιγμές που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Πετύχαμε πολλά και θεωρούμε πως βάλαμε».
«Καλή επιτυχία»
Όσο για την Εθνική ομάδα που ετοιμάζεται να μπει στο Παγκόσμιο της Ταϊλάνδης, η Μαρία και η Νίκη είπαν: «Παρότι δεν ασχολούμαστε και πολύ, ξέρουμε πως έχουμε καλές αθλήτριες. Να το ζήσουν και να το πιστέψουν. Και εμείς όταν ξεκινήσαμε για το Ντουμπρόβνικ, σχεδόν κανείς δεν πίστευε πως θα προκρινόμασταν στα τελικά. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει με τις προκρίσεις, αλλά και το ίδιο το παιχνίδι έχει ορισμένες διαφορές. Ευχόμαστε στα κορίτσια και στους προπονητές καλή επιτυχία».