Με ανοιχτό το στόμα, όχι για τη γκολάρα...

Με όλο το σεβασμό στον υπερ-παίκτη Ρόδρι, στην πολύτιμη συνεισφορά του Φαμπίαν Ρουίθ και του Νίκο Γουίλιαμς, στην καλά οργανωμένη άμυνα μπροστά από τον Ουνάι Σιμόν και στο ομαδικό πνεύμα αυτής της ομάδας του Λουίς Ντε Λα Φουέντε, αλλά η Ισπανία πάει να το πάρει στο Βερολίνο γιατί οι εκτελεστές και δημιουργοί Λαμίν Γιαμάλ και Ντάνι Όλμο είναι πρωταγωνιστές. Απέναντι στη Γαλλία το έκαναν με έμφαση, ειδικά ο μικρός με το απίστευτο γκολ, αλλά και ο Όλμο που ακόμη τον ψάχνει ο Τσουαμενί πριν από την εκτέλεση της ανατροπής.

Νικώντας Γερμανούς και Γάλλους η Ισπανία δεν γίνεται να το χάσει, παρόλο που όλα γίνονται. Ο αντίπαλός της στον τελικό θα έχει ξεχωριστά κίνητρα και μεγάλο πάθος, ειδικά εάν είναι η Αγγλία των περίπου εξήντα ετών αναζήτησης τροπαίου. Θα έχει και μία μέρα λιγότερη για ξεκούραση, αλλά αυτό δεν είναι το σημαντικότερο αβαντάζ της «ρόχα» για το Βερολίνο.

Στη Βαρκελώνη ίσως να πανηγύρισαν λίγο παραπάνω τη νίκη λόγω Γιαμάλ και... Εμπαπέ, ο οποίος έβγαλε τη μάσκα για να βλέπει καλύτερα, αλλά παρά την προσπάθειά του και την έξοχη σέντρα στο προβάδισμα, δεν τα κατάφερε. Θα πάει στην Ισπανία για να παίξει τη Ρεάλ πληγωμένος από τους Ισπανούς, όπως αρκετές φορές το έχει πάθει βέβαια σε συλλογικό επίπεδο.

Το γκολ του Γιαμάλ ήταν από το... μέλλον, όπως και οι ενέργειες που έχει κάνει σε αυτή τη διοργάνωση ο Νίκο Γουίλιαμς. Όμως βλέποντας αυτά τα παιδιά που διαπρέπουν επιθετικά να παίζουν τόσο έξοχα τακτική και άμυνα με καλύψεις προς το τέλος, αντιλαμβάνεται κανείς γιατί είναι ολοκληρωμένοι παίκτες σε ηλικίες που σε κάποιες άλλες χώρες δεν τολμούν να τους προωθήσουν πιο γρήγορα μήπως και τους... χαλάσουν τα μυαλά. Αλλά τα μυαλά στο ποδόσφαιρο πρέπει να τα έχουν οι μεγάλοι, οι αρμόδιοι, όχι τα ταλέντα. Εκείνα πρέπει να διδάσκονται και να βελτιώνονται παίζοντας...