Euro 2020: Οι «φρέσκοι» και οι... κατάκοποι

Πέρα από τον τρόπο που παίζεται πλέον το ποδόσφαιρο σε σχέση με προηγούμενες δεκαετίες, άλλη μία σημαντική διαφορά σε αυτό που βλέπουμε από τις εθνικές ομάδες που συμμετέχουν σε μεγάλα τουρνουά όπως το τρέχον Euro είναι η κούραση των βασικών στελεχών τους. Οι περισσότεροι παίκτες που βρίσκονται στο αρχικό σχήμα μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων, όπως η Γαλλία, η Γερμανία και η Αγγλία, προέρχονται από σεζόν με πάμπολλα παιχνίδια στα πόδια τους, γεγονός που για πολλούς εξ αυτών έχει ως φυσική συνέπεια να παρουσιάζονται σκιά του εαυτού τους.

Αυτή η -φυσιολογικότατη- κούραση έχει ως αποτέλεσμα να παρακολουθούμε ομάδες να παίζουν σε ένα σχεδόν μόνιμο μοτίβο συντήρησης στους αγώνες του Euro. Ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα αποτελεί η Γαλλία, η οποία για πολλούς ήταν ένα από τα μεγαλύτερα φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου πριν ξεκινήσει η διοργάνωση. Κι όμως, είδαμε τους «τρικολόρ» να αποκλείονται από τη φάση των «16» του θεσμού με θύτη μια αξιόμαχη μεν, περιορισμένης δυναμικότητας και ποιότητας δε ομάδα της Ελβετίας.

Πέραν του αποκλεισμού, ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει να εστιάσουμε στον τρόπο με τον οποίο έπαιξαν οι Γάλλοι σε αυτό το τουρνουά. Η ποιότητα των μονάδων στην ομάδα του Ντεσάν είναι αδιαμφισβήτητη, όμως, πέρα από κάποια δεκάλεπτα ξεσπάσματα, είδαμε μια Γαλλία να περιμένει στο δικό της μισό ή να… αγκομαχάει για να βγάλει μια φάση της προκοπής στην αντίπαλη εστία. Μια ξεκούραστη Γαλλία δεν θα έμενε ποτέ στο 1-1 απέναντι σε μια ομάδα τόσο υποδεέστερη όσο η Ουγγαρία. Κι όμως συνέβη.

Παρομοίως η εικόνα της Γερμανίας δεν είχε καμία απολύτως σχέση με προηγούμενα τουρνουά οπου φαινόταν ανίκητη, ενώ η Αγγλία, παρότι προχωρεί στον θεσμό, κάθε άλλο παρά έχει εντυπωσιάσει με τις εμφανίσεις της. Μιλάμε για ομάδες που έχουν στις τάξεις τους πολλούς παίκτες, οι οποίοι προέρχονται από σεζόν όπου αγωνίζονταν ανελλιπώς σε εγχώρια πρωταθλήματα, Κύπελλα και Ευρώπη. Γι’ αυτό και εμφανίζονται… κατάκοπες και καταϊδρωμένες στο Euro, ένα ακόμα τουρνουά υψηλών απαιτήσεων.

Στον αντίποδα ομάδες με ποδοσφαιριστές που έχουν πολύ λιγότερα παιχνίδια στα πόδια τους έχουν παρουσιαστεί ιδιαίτερα ανταγωνιστικές, καλύπτοντας ουσιαστικά το έλλειμμα ποιότητας με την ανωτερότητα σε φυσική κατάσταση. Χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων ομάδων είναι η Δανία, το «σκοτεινό άλογο» της διοργάνωσης που δεν θα μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση αν κατακτήσει κιόλας την κούπα, όπως και οι Ελβετία, Τσεχία. Απέναντι στις κατάκοπες υπερδυνάμεις του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου αυτές οι ομάδες αντιπαρατάσσουν «φρεσκάδα», αντοχή και ταχύτητα.

Το άδειασμα στις… μπαταρίες των παικτών που αγωνίζονται σε μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες προκύπτει από συνδυασμό γεγονότων. Από τη μία οι συγκεκριμένοι ποδοσφαιριστές είναι υποχρεωμένοι να παίζουν ακατάπαυστα καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν σε πολλές διοργανώσεις ταυτόχρονα, ενώ από την άλλη το φουτμπόλ της εποχής μας δεν έχει καμία σχέση με παλαιότερες εκδοχές του, καθώς στηρίζεται στη δύναμη, στην αντοχή και στο ατελείωτο τρέξιμο.

«Πλέον οι παίκτες μαθαίνουν μόνο να τρέχουν» είπε, μεταξύ άλλων, ο Τιάγκο Αλκάνταρα σε πρόσφατες δηλώσεις του. Και όσο και αν ακούγεται υπερβολικό και πολύ απλό σε προσέγγιση, έχει μια γερή δόση αλήθειας…