Ούτε Καζαντζίδης ούτε Μπιθικώτσης, άλλος ήταν ο δημοφιλέστερος τραγουδιστής του 20ου αιώνα

Για τον τραγουδιστή αυτό που υπηρέτησε πιστά το λεγόμενο ελαφρό τραγούδι, ο Τσιτσάνης είχε πει χαρακτηριστικά: «Όσο υπάρχει αυτός, το λαϊκό τραγούδι δεν θα σηκώσει κεφάλι».

Ο Τρικαλινός συνθέτης το είχε πει αυτό τη δεκαετία του '50, όταν το ρεμπέτικο και το λαϊκό τραγούδι ήταν στο φόρτε του αλλά η γιγάντια σκιά αυτού του τραγουδιστή τρόμαζε κάθε άλλο Έλληνα καλλιτέχνη.

Ο τραγουδιστής αυτός δεν είναι άλλος από τον Νίκο Γούναρη. Μπορεί σήμερα να μην αναφερόμαστε πια τόσο συχνά σε αυτό τον ογκόλιθο του τραγουδιού αλλά στην εποχή του ήταν ο κορυφαίος και τον θαύμαζαν όλοι τόσο από τον χώρο του ελαφρού όσο και οι λαϊκοι καλλιτέχνες. Εκτός από τον Τσιτσάνη, υποκλινόταν μπροστά του ο Γιάννης Παπαϊωάννου, ο Θόδωρος Δερβενιώτης, ο Βαγγέλης Περπινιάδης. Ο Καζαντζίδης με τον Γαβαλά στα νιάτα τους τραγουδούσαν συχνά α λα Γούναρη.

Ο Γούναρης κατάργησε τα στεγανά της ελληνικής μουσικής και εμφανίστηκε σε όλη την γκάμα των μαγαζιών της εποχής εκείνης από κοσμικά κέντρα τύπου Chez Lapin μέχρι τα λαϊκά στέκια όπως του «Τζίμη του Χοντρού». Έτσι αναδείχθηκε σε πραγματικό λαϊκό τραγουδιστή. Η δημοτικότητά του στη δεκαετία του '50 δεν άφηνε τους λαϊκούς τραγουδιστές να σηκώσουν κεφάλι.

Το 1947αποθεώνεται από τον απόδημο Ελληνισμό της Αμερικής. Η δόξα τον περιμένει σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. από την Αυστραλία έως και την Αφρική. Η μακρόχρονη απουσία του στο εξωτερικό, έφερε αλλαγές στα μουσικά δρώμενα, κι επέτρεψε στα μπουζούκια να καταλάβουν την ελληνική επικράτεια αλλά ο Γούναρης μέχρι και το φινάλε του παρέμεινε εξαιρετικά λαοφιλής.

Ο βάρδος που απογείωσε τραγούδια όπως το «Κάιρο», «Ένα βράδυ που 'βρεχε», «Αυτός ο άλλος», κατέχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά του νεοέλληνα και αποτελεί ένα πραγματικό μουσικό τοτέμ του εικοστού αιώνα για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό.