Κατσιμιχαίοι: Δέκα χρόνια φαγούρα και τους έσωσε η «χυλόπιτα» της Ρίτας

Όταν στα μέσα της δεκαετίας του ΄80 έσκασε η "Ρίτα", όλοι αισθάνθηκαν ότι η ελληνική μουσική ξανάβρισκε ένα στοιχείο αυθεντικότητας που είχε χάσει όταν εκφυλίστηκε το λαϊκό τραγούδι.

Λίγοι όμως γνώριζαν τον ανήφορο που ανέβηκαν για μια δεκαετία οι αδερφοί Κατσιμίχα περνώντας μέσα από τις συμπληγάδες της κοινότοπης Ελληνικής δισκογραφίας. Οι πόρτες των εταιριών παρέμεναν κλειστές για χρόνια, επειδή δεν μπορούσαν να αναγνωρίσουν το καινούργιο που έφερναν αυτοί οι δίδυμοι με το παράξενο επώνυμο.

Από το βραβείο στους μουσικούς αγώνες της Κέρκυρας μέχρι την είσοδό τους στα στούντιο της Κολούμπια μεσολάβησε το άχαρο διάστημα, σαν "φόρος αίματος" που πληρώνει κάθε σημαντικός καλλιτέχνης μέχρι να αναγνωριστεί. Ο από μηχανής θεός για τους Κατσιμιχαίους είχε όνομα και επώνυμο, ήταν ο Μανώλης Ρασούλης που τους ανακάλυψε εξ αρχής και τους έβαλε στο κόλπο.

Ο παρθενικός τους δίσκος "Ζεστά Ποτά" με τις ενορχηστρώσεις του Σπάθα και του Αντύπα επαναπροσδιόρισε το ελληνικό τραγούδι φέρνοντας τα νέα μουσικά ήθη. Στην πραγματικότητα οι δίδυμοι με το παράξενο επώνυμο γίνονταν οι πρόδρομοι ενός νέου ρεμπέτικου με περιθωριακό χαρακτήρα και έντονη κριτική διάθεση για τον μεταπολιτευτικό σουρεάλ σκηνικό της χώρας. Δεν είναι ροκ, δεν είναι έντεχνοι, δεν είναι δήθεν. Είναι οι συνεχιστές μιας παράδοσης που ξεκίνησε από την "Φραγκοσυριανή", μεταλαμπαδεύτηκε στην "Αρχόντισσα" και κατέληξε να είναι η "Ρίτα" της δεκαετίας του '80.

H femme fatale και η χυλόπιτα που γίνεται πάθος...