Το τέλος της Ποτοαπαγόρευσης στην Αμερική

Στις 29 Ιανουαρίου του 1919 επικυρώθηκε μετά από προσπάθειες πολλών χρόνων η 18η Τροπολογία του Συντάγματος της Αμερικής.

Ο Χάουαρντ Χιντ Ράσελ μέσω της Μ.Κ.Ο. «Anti-Saloon League» και με την βοήθεια της «Χριστιανικής Ένωσης Γυναικών για την Εγκράτεια» πίεζαν όσο χρειαζόταν για περισσότερα από 20 χρόνια το κράτος να επικυρώσει την 18η Τροπολογία. Υποστήριζαν πως το αλκοόλ διέφθειρε την Αμερικανική κοινωνία.

Το 75% των πολιτειών της Αμερικής έγινε «σύμμαχος» και «υποστηρικτής» της 18ης Τροπολογίας, η οποία ανέφερε πως η παρασκευή, διακίνηση, πώληση, εισαγωγή και εξαγωγή αλκοολούχων ποτών όδευε σε πλήρης απαγόρευση.

Περίπου έναν χρόνο αργότερα, η 18η Τροπολογία μετά την επικύρωση της, τέθηκε σε ισχύ με τον νόμο «Βόλστιντ» στις 16 Ιανουαρίου του 1920.

Το αποτέλεσμα; Δεν πέρασαν λίγοι μήνες και η μαύρη αγορά άρχιζε να ανθίζει. Οι οργανωμένες συμμορίες κέρδιζαν πολιτική επιρροή. Παντού εμφανιζόντουσαν αποστακτήρια με την παράνομη πώληση του αλκοόλ να «μεγαλώνει». Η διαφθορά στην Αστυνομία αυξήθηκε κι αυτή με την σειρά της, και ο Αλ Καπόνε «κινούσε τα νήματα στην μισή Αστυνομία». Οι γιατροί συνταγογραφούσαν ουίσκι που ήταν νόμιμο στα φαρμακεία και μέρα με την μέρα γινόντουσαν πιο πλούσιοι.

Ο Αλ Καπόνε όπως λεγόταν τότε, «έβγαζε» 60 εκατ. δολάρια τον χρόνο από την παράνομη πώληση του αλκοόλ. Οι ΗΠΑ «έχαναν» 500 εκατ. τον χρόνο από την φορολογία που είχαν στο αλκοόλ.

Ωστόσο, κάθε υπόθεση έχει και την καλή της πλευρά. Η δραστική μείωση των θανάτων από ασθένειες που σχετιζόντουσαν με το αλκοόλ και η πτώση της εγκληματικότητας ήταν δύο θετικά αποτελέσματα της Ποτοαπαγόρευσης. Αυτά όμως είχαν διάρκεια 7 μόλις χρόνια. Οι τυφλώσεις από τα ποτά-μπόμπα που παρασκευόντουσαν είχαν πάρει τεράστια άνοδο. Το ίδιο και στις περιπτώσεις των παραλύσεων από τα συγκεκριμένα ποτά.

Σε αντίθεση με το παράνομο εμπόριο, πολλά ζυθοποιεία και διυλιστήρια αναγκάστηκαν να κλείσουν κατά τη διάρκεια της Ποτοαπαγόρευσης. Οι εικόνες καταστροφής μεγάλων ποσοτήτων ήταν καθημερινό φαινόμενο και είχε ως αποτέλεσμα μέχρι το 1926 να μην υπάρχει ούτε μία βιομηχανία παραγωγής μπύρας σε όλες τις ΗΠΑ. Κατά 85% μειώθηκαν και τα αποστακτήρια, ενώ από 318 οινοποιεία που υπήρχαν το 1914 έμειναν ανοιχτά μόνο τα 27 το 1925.

Αλλά και τα φορολογικά έσοδα από την απόσταξη μειώθηκαν δραματικά. Μέσα σε μία δεκαετία η Αμερική έβαζε στα ταμεία μόλις 13 εκατομμύρια δολάρια από την παραγωγή και την διακίνηση αλκοόλ, τη στιγμή που το 1919 τα έσοδα ξεπερνούσαν τα 365 εκατομμύρια. Το μεγαλύτερο τίμημα, όμως, της 18ης Τροπολογίας «πλήρωσε» η εργατική τάξη. Μέσα σε λίγα χρόνια, το εργατικό δυναμικό της χώρας βρέθηκε χωρίς δουλειά και η κοινωνική ψαλίδα ανάμεσα σε αγρότες και αστούς μεγάλωσε επικίνδυνα.

Η Παγκόσμια Οικονομική Ύφεση του 1929 έκανε τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα. Η δημιουργία θέσεων εργασίας αλλά και τα έσοδα από τη νομιμοποίηση της βιομηχανίας παραγωγής αλκοόλ ήταν μια αποτελεσματική λύση. Η έκκληση του κόσμου για εργασία υπήρξε αδιαμφισβήτητη.

Το 1932, ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ ήταν δημοκρατικός υποψήφιος και λάτρευε το Μαρτίνι. Ο Ρούσβελτ έβαλε στο πρόγραμμα του την Άρση της Ποτοαπαγόρευσης. Μόλις έναν χρόνο αργότερα, στις 5 Δεκέμβρη του 1933 επικυρώθηκε από το Αμερικανικό Κογκρέσο η 21η Τροπολογία κατά την οποία η Ποτοαπαγόρευση καταργήθηκε.