The House of the Rising Sun - Η σκιά ενός μπορντέλου πάνω στο μυθικό τραγούδι

Η παραδοσιακή μουσική σπάνια αναδεικνύει ακανθώδη ηθικά ζητήματα και όταν το κάνει, φροντίζει πάντα να τα τυλίγει με ένα μαγνάδι αλληγορίας. Το πολυθρύλητο The house of the Rising Sun δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση και αν πράγματι αναφέρεται σε ένα οίκο ανοχής στη Νέα Ορλεάνη, όπως όλα δείχνουν, οι στίχοι του είναι αρκούντως υπαινικτικοί ώστε να μην συγκρούονται μετωπικά με τις ηθικές αγκυλώσεις της πάντοτε συντηρητικής κοινωνίας.

Το τραγούδι αυτό, μουσικός θησαυρός που αντλεί τη θεματική και τη μελωδία του από παραδοσιακές μπαλάντες του 17ου και 18ου αιώνα, επανήλθε στο προσκήνιο στη δεκαετία του '50 και ήδη στις αρχές του '60 μερικά από τα πιο καυτά ονόματα της ροκ σκηνής, Τζόαν Μπαέζ, Νίνα Σιμόν και Μπομπ Ντίλαν μας είχαν δώσει τη δική τους εκδοχή. Η εκτόξευση όμως ήρθε με τους Animals, σε μια εκτέλεση που συνδύασε στιβαρό ρυθμό και την εκπληκτική ερμηνεία του Έρικ Μπάρτον.

Τα χρόνια πέρασαν, η εκτέλεση αυτή έμεινε κλασική και αξεπέραστη, όλοι τραγουδάμε ακόμα και σήμερα τη διαχρονική αυτή επιτυχία αγνοώντας συχνά ότι έχουμε να κάνουμε όπως όλα δείχνουν, με μια ευθεία έστω και υπαινικτική αναφορά σε οίκους ανοχής και σε πόρνες. Όπως κάθε παραδοσιακό τραγούδι, έτσι και το House of Rising Sun ήταν γνωστό σε διάφορες παραλλαγές σε κοινωνικές ομάδες όπως οι Αμερικανοί εργάτες ορυχείου από τις αρχές του 20ου αιώνα. Μια προσεκτική ανάγνωση των εκάστοτε στίχων αποδεικνύει του λόγου το αληθές:

There is a house in New Orleans, it's called the Rising Sun
It's been the ruin of many poor girl
Great God, and I for one.