Το «Περιμένοντας τον Γκοντό» και η «Υπολοχαγός Νατάσσα» εκτυλίσσονται μάλλον στην ίδια εποχή

Αν εμπιστευτούμε τη γνώμη του Χιού Κένερ που θεωρείται ο υπ' αρ. 1 ειδικός πάνω στον Σάμιουελ Μπέκετ τότε το περίφημο «Περιμένοντας τον Γκοντό» πιθανότατα να αποδίδει μια κατοχική ατμόσφαιρα στην Γαλλία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Γκοντό είναι ο αρχηγός μιας αντιστασιακής οργάνωσης τον οποίο προστατεύουν τα μέλη της και ο Πόντζο που εμφανίζεται ξαφνικά συμβολίζει τον Γκεσταπίτη που θέλει να ξεσκεπάσει την οργάνωση φτάνοντας μέχρι τον αρχηγό της. Μια τέτοια εκδοχή εξηγεί ασφαλώς και το κλίμα συνωμοσίας που υπάρχει στο κορυφαίο αυτό έργο της σύγχρονης δραματουργίας.

Στην ίδια εποχή εκτυλίσσεται και η «Υπολοχαγός Νατάσσα», με φόντο αυτή τη φορά την κατεχόμενη Ελλάδα, Μόνο που η υστερική φαντασία του Νίκου Φώσκολου με την κιτς ερμηνεία του κορυφαίου κινηματογραφικού ζεύγους της χώρας, της Αλίκης και του Δημήτρη, συνθέτουν μια αδιανόητη παρωδία την οποία τίμησε δεόντως το ελληνικό κοινό στην εποχή του, δημιουργώντας ένα δυσθεώρητο ρεκόρ εισιτηρίων. Η πιο εμπορική ταινία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, έχει ασφαλώς εξήγηση και σχετίζεται με τον μελοδραματισμό που μας περιβάλλει από παντού όπως η θάλασσα. Αναρωτιέμαι τι θα έλεγε ο Χιού Κένερ αν έμπαινε στο Φωσκολικό κόσμο. Ένα είναι σίγουρο ότι αν ο Γκοντό είναι η προσωποποίηση του πολιτισμού, στη χώρα μας θα τον περιμένουμε για πολλές δεκαετίες ακόμα.