Και ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν Καζαντζιδικός!

Ασχέτως πολιτικών προτιμήσεων κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την χαρισματική προσωπικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου, την βαθιά του μόρφωση αλλά και την ιδιαίτερη κουλτούρα που τον χαρακτήριζε.

Άνθρωπος που πατούσε με το ένα πόδι στον κοσμοπολιτισμό και με το άλλο στο λαϊκό σανίδι, ο Ανδρέας Παπανδρέου ανέπτυξε ένα μουσικό γούστο που χωρούσε ταυτόχρονα την αμερικάνικη τζαζ και την λατρεία του για τον τραγουδιστή Νατ Κινγκ Κόουλ αλλά και τον θαυμασμό του για το αυθεντικό λαϊκό τραγούδι.

Δεν ήταν λίγα τα ενστατανέ με τον Παπανδρέου να χορεύει ζεϊμπέκικο. Είναι άλλωστε γνωστή η συμπάθειά του για την Ρίτα Σακελλαρίου. Η λαϊκή φλέβα του τον έκανε να εκτιμήσει τη λαϊκή μουσική παράδοση, από τον Μάρκο και τον Τσιτσάνη μέχρι τους όψιμους συνθέτες αλλά και να βάλει βαθιά στην ψυχή του φωνές όπως ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης και ο Στέλιος Καζαντζίδης. Στον Καζαντζίδη αναγνώριζε το σπάνιο φωνητικό ταλέντο αλλά και την πυκνή παρουσία του μέσα από ένα εκλεκτό ρεπερτόριο από τις αρχές του '50 μέχρι τα μέσα του '60.

Ας μην γελοιόμαστε: Αν δεν υπήρχε αυτή η λατρεία στο πρόσωπο του Καζαντζίδη, δύσκολα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα αναλάμβανε το 1986 την πρωτοβουλία με ειδική νομοθετική ρύθμιση να καταργήσει τις ισόβιες συμβάσεις στην Ελλάδα. Έτσι λύθηκε η τιτάνια διαμάχη του τραγουδιστή με την ΜΙΝΟΣ.

Πίσω από αυτή την γενναιόδωρη πολιτική κίνηση υπήρχε η σκιώδης παρουσία του Παπανδρέου και το πρωθυπουργικό του νεύμα για να δοθεί επιτέλους μια δίκαιη λύση στο πρόβλημα του Καζαντζίδη.