Η ανώνυμη παιδική χορωδία των Pink Floyd στο “Αnother brick in the wall”, πληρώθηκε με ένα εισιτήριο

Από το σχολείο του Islington Green, στο προάστιο Islington στο Λονδίνο, προερχόταν η παιδική χορωδία στο τραγούδι “Αnother brick in the wall” των Pink Floyd, χάρη στο δάσκαλο Alun Renshaw, που μάζεψε 23 παιδιά.

«Αρχικά σκέφτηκα από μέσα μου “Πινκ τι; Ποιοι είναι τούτοι”», σημειώνει ο τότε 13χρονος Peter Thorpe, σε αντίθεση με την ε μαθήτρια της Β’ Γυμνασίου, Sybilla Agasee, που τους λάτρευε: «Tους είχα ακούσει και λάτρευα το Dark Side of the Moon, οπότε καταλαβαίνετε τον ενθουσιασμό μου. Κι όταν μπήκαμε μέσα στο στούντιο και περπατήσαμε πάνω σε αυτές τις πανάκριβες μοκέτες, κι είδαμε τα μουσικά όργανα γύρω γύρω, τότε ήταν που πάθαμε πλάκα».

Όταν ο Renshaw είδε τους στίχους που θα τραγουδούσαν οι μαθητές του, προβληματίστηκε γιατί το τραγούδι εναντιώνεται στην βρεττανική εκπαίδευση, αλλά δεν στάθηκε εμπόδιο. Οι Pink Floyd ζήτησαν από τα παιδιά της χορωδίας (13-14 ετών), να μην τραγουδήσουν σαν σχολική χορωδία «Τραγουδάτε σαν να φωνάζετε με οργή στους καθηγητές σας», τους συμβούλεψε ο μηχανικός ήχου Griffiths. «Την ώρα που τραγουδούσαμε, κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον συνωμοτικά σαν να λέγαμε μεταξύ μας "Mόλις κάναμε τη δική μας επανάσταση"», είπε ο Thorpe. Δεν τους επιτράπηκε μάλιστα να ακούσουν το υπόλοιπο τραγούδι και δεν γνώρισαν τους Pink Floyd, που βρίσκονταν για ηχογραφήσεις στο Λος Άντζελες.

Τους ενημέρωσαν επίσης, πως δεν θα μπορούσαν να εμφανιστούν στο συνοδευτικό βιντεοκλίπ του τραγουδιού επειδή δεν ήταν μέλη της Βρετανικής Ένωσης Ηθοποιών και εμφανίσθηκαν κάποιοι συνομήλικοί τους μαθητές δραματικής σχολής, που τραγουδούσαν play back.

Η αμοιβή ήταν ένα εισιτήριο για την επομένη συναυλία της μπάντας στο Earl’s Court του Λονδίνου, ένα αντίτυπο του άλμπουμ The Wall, καθώς κι ένα 45αρι single του “Another Brick In The Wall”. Tα ονόματα τoυς δεν αναφερόταν στον δίσκο και έτσι η μοναδική αμοιβή που δόθηκε ήταν 1.000 λίρες , για τις ανάγκες του Τμήματος Μουσικής, και αργότερα ένας πλατινένιος δίσκος, που βρίσκεται κορνιζαρισμένος στο γραφείο του λυκειάρχη.

Τον Νοέμβριο του 2004 κάποια από τα 23 παιδιά απαίτησαν αμοιβή 500 λιρών. Κανένα από αυτά δεν έκανε καρέρα στο τραγούδι. Η Sybilla Agasee, είναι δικηγόρος και στον ελεύθερο χρόνο της τραγουδάει σε ένα ερασιτεχνικό συγκρότημα, η Tabitha Mellor δασκάλα, η Caroline Greeves ε δημόσιος υπάλληλος, ενώ ο Peter Thorpe εργάζεται σε έναν φιλανθρωπικό οργανισμό.

Η γυμνασιάρχης τους, Margaret Maden, είναι σήμερα κοντά στα 80 της χρόνια, διακεκριμένη καθηγήτρια του πανεπιστημίου της Οξφόρδης και δέχθηκε έντονη κριτική, με την Ανώτατη Εκπαιδευτική Αρχή του Λονδίνου να χαρακτηρίζει το γεγονός «σκανδαλώδες». «Ήταν σαν να κατέρρευσε ολόκληρος ο κόσμος πάνω μου. Ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο να αντέξω τόση αρνητική κριτική επειδή είχαμε κοπιάσει πολύ γι’ αυτό το σχολείο» δήλωσε αργότερα,

Ο επίσης 80άρης Alun Renshaw έχει μετακομίσει από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 στην Αυστραλία, απηυδισμένος με το βρετανικό εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο «γινόταν ολοένα και πιο συντηρητικό»