Ένας ήταν ο σκηνοθέτης που ανανέωσε τον ελληνικό κινηματογράφο

Λέμε συχνά ότι ο Αλέκος Σακελλάριος ήταν μια κορυφαία δημιουργική φωνή στον ελληνικό κινηματογράφο και θαυμάζουμε τη δουλειά σκηνοθετών όπως ο Κακογιάννης, ο Τζαβέλλας, ο Δημόπουλος ή ο Κούνδουρος. Ένας όμως είναι ο σκηνοθέτης που ανανέωσε τον εμπορικό κινηματογράφο και κράτησε τους σινεφίλ στις αίθουσες προβολής όλη τη δεκαετία του '60, κι αυτός δεν είναι φυσικά άλλος από τον Γιάννη Δαλιανίδη.

Ο Δαλιανίδης δεν συνέχισε μόνο επιτυχώς την παράδοση του Σακελλάριου στην κωμωδία αλλά ανέδειξε το εγχώριο μιούζικαλ με στοιχεία από την κοινωνική ζωή των Νεοελλήνων του '60, χρησιμοποιώντας κυρίως νέα πρόσωπα όπως η Βλαχοπούλου, ο Βουτσάς, η Καραγιάννη και η Ζωή Λάσκαρη. Επέβαλε τη Ρένα στον δύσκολο Φίνο, φώτισε όσο κανείς τη Ζωή, παρουσίασε τον Βουτσά ως το νέο της εποχής αλλά κυρίως έδωσε χώρο στο πολύπλευρο ταλέντο της Μάρθας Καραγιάννη.

Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι χορογράφησε την νεαρή ηθοποιό σε ένα από τα πιο εντυπωσιακά της νούμερα για τις ανάγκες της ταινίας Ένα κορίτσι για δύο. Στην ταινία αυτή ο Δαλιανίδης λειτουργεί όχι μόνο ως σκηνοθέτης αλλά και ως χορογράφος, εκπληρώνοντας αυτό που της χρωστούσε από την προηγούμενη συνεργασία τους, στην οποία δεν της είχε δώσει την ευκαιρία να χορέψει.

Ο σκηνοθέτης με αφορμή την Καραγιάννη όρισε με πέντε λέξεις τα στοιχεία που χρειάζεται κάποιος ή κάποια για να πρωταγωνιστήσει σε μιούζικαλ: Χορευτικές ικανότητες,υποκριτικό ταμπεραμέντο, λάμψη, ομορφιά και σκληρή δουλειά. Κατά τη γνώμη μας απαιτείται και κάτι ακόμα - ο καλός και διορατικός σκηνοθέτης που θα διακρίνει όλα αυτά σε ένα φρέσκο πρόσωπο και θα το αναδείξει κατάλληλα. Κι αυτός βέβαια δεν ήταν άλλος από τον Γιάννη Δαλιανίδη, στον οποίο χρωστούν τη λαμπερή καριέρα τους, τουλάχιστον οι προαναφερθέντες ηθοποιοί. Του οφείλει όμως και ο ελληνικός κινηματογράφος την ανάκαμψή του στα χρόνια του '60. Ό,τι ήταν για το σινεμά ο Σακελλάριος στη δεκαετία του '50 ήταν ο Δαλιανίδης, στα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι το λυκαυγές του '70.