Η ταινία που τέλειωσε τον Λογοθετίδη και άρχισε τον Χατζηχρήστο
Διαχωριστική γραμμή στην πορεία του ελληνικού σινεμά αποδείχθηκε μια ταινία του Αλέκου Σακελλάριου
Στον κόσμο του θεάματος απολαμβάνουμε συνήθως έργα κλασικά που μας ακολουθούν μέσα στα χρόνια αγνοώντας συχνά την βαθύτερη σημασία τους για την ίδια την τέχνη που υπηρετούν. Ανέκδοτες πτυχές από το παρασκήνιο έρχονται κάποτε να συμπληρώσουν το παζλ των εξελίξεων.
Είναι αρκετές οι ταινίες, και κυρίως οι κωμωδίες, που καθόρισαν τον ελληνικό κινηματογράφο και την πορεία του στις χρυσές δεκαετίες του '50 και του '60. Μία ωστόσο από αυτές παραμένει η πιο κομβική και κατ' επέκταση η πιο επιδραστική για την διαμόρφωση της ελληνικής κωμωδίας στα χρόνια εμπορικού σινεμά.
Ιδού τα κορίτσια του Θρύλου!
Βρισκόμαστε στο 1959, εποχή που η ελληνική κωμωδία έχει κάνει ήδη γενναία βήματα προς τα μπρος, παίρνοντας το προβάδισμα στις προτιμήσεις του κοινού με ταινίες όπως η «Κυρά μας η Μαμή» και η «Θεία από το Σικάγο». Μπροστάρης σε αυτές τις εξελίξεις είναι ο Αλέκος Σακελλάριος που αντλεί έμπνευση από τις θεατρικές του επιτυχίες μεταφέροντάς τες στο πανί με ανάλογη, αν όχι μεγαλύτερη απήχηση.
Η στιγμή είναι κρίσιμη, καθώς φαίνεται ότι ένας ζωντανός μύθος του θεάτρου και του κινηματογράφου, ο Βασίλης Λογοθετίδης, αρχίζει να χάνει έδαφος. Ο αδιαμφισβήτητος σταρ της δεκαετίας του '50 πρωταγωνιστεί στη θεατρική κωμωδία των Σακελλάριου- Γιαννακόπουλου με απροσμέτρητη επιτυχία. Ο κινηματογράφος όμως δεν είναι θέατρο. Προσφέρει πολύ μεγαλύτερο ζωτικό χώρο αλλά έχει και περισσότερες απαιτήσεις. Όταν θα έρθει η ώρα η θεατρική επιτυχία να γίνει ταινία, ο Φίνος θα είναι ο πρώτος που θα κλοτσήσει και θα πει στον Σακελλάριο: «Ε, όχι, Αλέκο μου τον Λογοθετίδη. Μπορεί να είναι ο μεγαλύτερος κωμικός, δεν αντιλέγω, αλλά είναι κι ο μεγαλύτερος σε ηλικία. Μην κοιτάς στο θέατρο. Εδώ θα χρειαστούμε ένα νέο άνθρωπο, να μπορεί να τρέξει, να σκαρφαλώσει μάντρες, να είναι σπίρτο, να μην κάθεται λεπτό. Φαντάζεσαι τον Λογοθετίδη να τα κάνει όλα αυτά; Είναι μεγάλος άνθρωπος πια. Όχι, όχι, τον Λογοθετίδη...»
Η έκπληξη, βέβαια, είναι μεγάλη για τον Αλέκο Σακελλάριο. Ποιος μπορεί να κάνει πέρα τον μεγάλο Βασίλη Λογοθετίδη; Όταν ο σπουδαίος ηθοποιός πληροφορείται τα καθέκαστα νιώθει να χάνει τον κόσμο κάτω από τα πόδια του. Αντιλαμβάνεται κι ο ίδιος ότι αυτό είναι το τέλος της πολύκροτης καριέρας του. Εξηνταρίζει κι έχει προβλήματα υγείας. Πρέπει να κάνει τόπο στους νέους. Ωστόσο το υποκριτικό δαιμόνιο μέσα του δεν θέλει να παραιτηθεί κι ο ίδιος σχολιάζει τις εξελίξεις με μια πικρή επωδό:
«Μα να μου το κάνει αυτό εμένα ο Φιλοποίμην;» Στενοχωρήθηκε πολύ και για καιρό επαναλάμβανε τα ίδια λόγια σε φίλους και συναδέλφους. Όμως ο Φίνος είχε δίκιο. Ο καιρός είναι αδήριτος και στο πέρασμά του, σαρώνει τα πάντα, ακόμα και τις μεγάλες αξίες.
Η απόρριψη αυτή ήταν η αρχή του τέλους για τον ηθοποιό που μεσουράνησε σε όλη τη δεκαετία του ’50. Άνοιξε βέβαια το δρόμο στον Κώστα Χατζηχρήστο που με την ταινία αυτή βρέθηκε ξαφνικά στην πρώτη γραμμή του πανελλήνιου ενδιαφέροντος.
