Ο Φίλος μας ο Λευτεράκης: Ρε σεις, τι τον κάνατε τον Μίμη Φωτόπουλο;

Οι πιο σημαντικές ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου υπήρξαν «παιδιά του θεάτρου», κινηματογραφικές μεταφορές θεατρικών επιτυχιών. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι εταιρίες παραγωγής έφερναν τον θίασο στο πλατό κι έτσι γλίτωναν σ' ένα μεγάλο βαθμό τις πρόβες πριν από τα γυρίσματα. Κατά τον ίδιο τρόπο εξηγείται αυτή η δαιμονισμένη φυσικότητα των πρωταγωνιστών μπροστά στο φακό. Ο ρόλος τον οποίο ενσάρκωναν είχε περάσει πια στο πετσί τους.

Ο «Φίλος μου ο Λευτεράκης» είναι ένα κορυφαίο παράδειγμα επιτυχημένης κινηματογραφικής μεταφοράς του ομότιτλου θεατρικού έργου που λάνσαρε με επιτυχία στο θέατρο ο Αλέκος Σακελλάριος το 1955 με το θίασο Ηλιόπουλου-Φωτόπουλου. Οκτώ χρόνια μετά έφερε την ιδέα στο πανί και προξενεί εντύπωση το γεγονός ότι ο Φωτόπουλος απουσιάζει από το πρωταγωνιστικό κάστινγκ. Για ένα λόγο περισσότερο, ότι ο Φίνος εκτιμούσε απεριόριστα τον Φωτόπουλο. Φαίνεται όμως ότι οι προτιμήσεις του υπερπαραγωγού άλλαζαν με τα χρόνια. Ο Φωτόπουλος στις αρχές του 60 είχε πια αρχίσει να μεγαλώνει και η παρουσία του στον ελληνικό κινηματογράφο δεν είχε την ίδια λάμψη. Τη θέση του λοιπόν θα την έπαιρνε ένας από τους νέους αστέρες που έρχονταν με ορμή να καλύψουν τις θέσεις των... παλιών.