Η ελληνίδα σταρ που έκανε ό,τι δεν μπορούσαν Καρέζη και Βουγιουκλάκη μαζί.

Αν μελετήσει κανείς το σταρ σύστεμ του παγκόσμιου κινηματογράφου, στα χρόνια του πενήντα και του εξήντα, θα διαπιστώσει αμέσως το καίριο αίτημα ενός sex symbol που στην Αμερική ενσάρκωσε η Μέριλιν Μονρόε και στην Ευρώπη η Μπριζίτ Μπαρντό. Αυτό το νέο σύνθημα «οι Άντρες προτιμούν τις ξανθιές» και μάλιστα τις γυναικάρες ξανθιές ήταν κάτι που ήρθε και στην Ελλάδα.

Το εγχώριο σταρ σύστεμ είχε να επιδείξει το δίπολο Καρέζη-Βουγιουκλάκη. Καμιά από τις δύο ωστόσο δεν ήταν σε θέση να ανταποκριθεί στα κελεύσματα των καιρών. Η Καρέζη ήταν μια σοφιστικέ ωραία και η Βουγιουκλάκη η λατρεμένη «γατούλα» της ελληνικής οικογένειας.

Η απουσία ενός τέτοιου ειδώλου έγινε αισθητή κυρίως όταν χρειάστηκε να βρεθεί η κατάλληλη πρωταγωνίστρια για ταινίες όπως ο «Κατήφορος» του Γιάννη Δαλιανίδη. Κι αυτή η ταινία ήταν που γέννησε το νέο σύμβολο. Η Ζωή Λάσκαρη, ο «κορίτσαρος» κατά την προσφιλή έκφραση του Δαλιανίδη, έγινε η πρωθιέρεια των φαντασιώσεων του νεοέλληνα στα χρόνια του εξήντα.

Αν παρατηρήσει κανείς το εκτόπισμά της στα κινηματογραφικά πλάνα θα διαπιστώσει πράγματι πως στάθηκε ως ένα από εκείνα τα ξεχωριστά πλάσματα που δημιουργούν ένα μύθο για τη γυναικεία ομορφιά σε κάθε εποχή. Η Λάσκαρη του '60 ήταν για την Ελλάδα ό,τι και η Μονρόε ή η Μπαρντό για την Αμερική ή την Ευρώπη και με αυτή την έννοια έσωσε τα προσχήματα στην εγχώρια σόουμπιζ.