Με αυτή την ταινία της Finos Film ήρθαν τα πάνω κάτω στον ελληνικό κινηματογράφο

Σε πρόσφατο άρθρο του fosonline.gr αποκαλύψαμε πως ο μέγας Ινγκμαρ Μπέργκμαν λίγο πριν πεθάνει, αποτραβηγμένος στο νησί Φαρό της Βαλτικής, έβλεπε, μεταξύ των άλλων, και παλιές ελληνικές κωμωδίες που τον ψυχαγωγούσαν αφάνταστα και τον βοηθούσαν να συνηθίσει στην ιδέα του θανάτου.

Η αλήθεια είναι πως η βαρύτητα της παλιάς ελληνικής κωμωδίας δεν έχει ακόμα εκτιμηθεί δεόντως από τους ειδήμονες. Η σημασία του είδους για την εξέλιξη του κινηματογράφου στη χώρα μας είναι μεγάλη, κυρίως γιατί μας απάλλαξε από τον υπερβάλλοντα μελοδραματισμό που είναι ίδιο της φυλής μας και τροχοπέδη στην εξέλιξή μας.

Η κατά Σακελλάριο κωμωδία δεν είχε ως αυτοσκοπό της το γέλιο, τα ακατάσχετα χαχανητά των θεατών. Πρωτίστως σκόπευε στον έμμεσο σχολιασμό μιας κοινωνικής πραγματικότητας που εξελισσόταν ασφυκτικά στο μετεμφυλιακό τοπίο της χώρας.

Οι χαρακτήρες αλλά και οι ερμηνείες των ηθοποιών ήταν συνήθως απαλλαγμένες από τον στόμφο και τη μεγαλομανία του δράματος. Πρωταγωνιστούσε η ανθρώπινη φύση με τα αναρίθμητα ελαττώματά της αλλά και τις μικρές στιγμές μεγαλείου της.

Δεν θα είναι υπερβολή να πούμε ότι την κωμωδία αυτή ο Σακελλάριος τη διδάχτηκε από τις ερμηνείες του Λογοθετίδη. Ωστόσο ο μεγάλος κωμικός έμελλε να απουσιάζει από την ταινία εκείνη που άλλαξε τα δεδομένα στον ελληνικό κινηματογράφο.

Στη «θεία από το Σικάγο» πρωταγωνιστεί ο Ορέστης Μακρής μιμούμενος τον Λογοθετίδη. Θα μπορούσε κανείς εύκολα να φανταστεί τον Λογοθετίδη στη θέση του Μακρή. Δεν θα άλλαζε τίποτα. Επιπλέον και η Γεωργία Βασιλειάδου εμφανίζεται σαν ένας «θηλυκός Λογοθετίδης».

Η απρόσμενη εμπορική επιτυχία της «Θείας από το Σικάγο» ανακούφισε οικονομικά τον Φίνο που βρισκόταν στα όρια της χρεοκοπίας ενθάρρυνε αυτόν και τους άλλους παραγωγούς να στραφούν επιτέλους προς την ελληνική κωμωδία και να επενδύσουν σοβαρά σ' ένα είδος που μέχρι τότε θεωρήθηκε δεύτερης διαλογής.

Χωρίς την κωμωδία ο Ελληνικός κινηματογράφος θα ήταν ένας φτωχός συγγενής του λαϊκού μας πολιτισμού. Θα είχαμε πήξει στα δράματα και στις δακρύβρεχτες ταινίες που στην πλειονότητά του σήμερα τις χλευάζουμε και τις σατιρίζουμε. Αν εξαιρέσει κανείς κάποιες ταινίες του Κούνδουρου και του Κακογιάννη, καθώς και τις ταινίες της Τρούμπας, όλο το άλλο ρεπερτόριο των δραματικών ταινιών είναι για ... γέλια και για κλάματα.

Μετά τη «Θεία από το Σικάγο» ακολούθησαν σπουδαίες κωμωδίες όπως «Η κυρά μας η μαμμή», «Ο Ηλίας του 16ου», «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες», «Υπάρχει και φιλότιμο», ο «Φίλος μου ο Λευτεράκης». Μολονότι κωμωδίες δεν πρέπει επ΄ουδενί να τις πάρουμε στ' αστεία. Αποτυπώνουν μια ολόκληρη εποχή με μοναδική ατμόσφαιρα και συνεισφέρουν ένα σοβαρότατο κοινωνικό στοχασμό που ισχύει μέχρι και σήμερα.