Κώστας Βουτσάς; «Έπαιξα και δεύτερους ρόλους, παιδιά. Δεν τρέχει τίποτα!»

Παραδέχεται μάλιστα ότι κάποιοι μικροί ρόλοι όπως αυτός που υποδύθηκε στην «Χαρτοπαίχτρα» ενίσχυσαν περισσότερο το όνομα και τη φήμη του από άλλους φιλόδοξους και πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Αναφέρει μάλιστα ο δημοφιλής ηθοποιός στον Ιάσωνα Τριανταφυλλίδη: «Δεν είχαμε πρόβλημα να παίξουμε και δεύτερους ρόλους. Ξέραμε ότι αυτό που κάναμε ήταν για την εταιρία, για τον Φίνο, για τη δική μας την καριέρα. Ο ρόλος που είχα στην "Χαρτροπαίχτρα" ήταν μικρός αλλά επιτυχημένος. Δεν είχαμε αντιρρήσεις ποτέ και το αποτέλεσμα μας δικαίωνε».

Τα λόγια του Βουτσά αποκτούν μεγαλύτερη σημασία, αν σκεφτεί κανείς πως το «star system» του παλιού ελληνικού κινηματογράφου ήταν ιδιαίτερα ανταγωνιστικό, οι ευκαιρίες για συμμετοχή σε μια καλή ταινία ήταν μάλλον περιορισμένες, πόσω μάλλον οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η καταπόνηση των ηθοποιών ήταν μεγάλη, καθώς έπρεπε να συνδυάσουν την κινηματογραφική τους παρουσία με την εξίσου απαιτητική εμφάνιση στις θεατρικές σκηνές. Πρόβες, παραστάσεις, γυρίσματα ήταν για τους περισσότερους ένας εξοντωτικός κύκλος που συχνά οδηγούσε σε υπερκόπωση (χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Χατζηχρήστου). Στο τέλος της μέρας ο καθένας από τους αστέρες του εγχώριου θεάματος αναρωτιόταν αν άξιζε τον κόπο όλη αυτή η διαρκής ταλαιπωρία. Τα οικονομικά οφέλη ήταν συνήθως μηδαμινά και το μόνο αντίκρισμα ήταν η αγάπη για το θέατρο και τον κινηματογράφο.

Αυτό που ο Βουτσάς και οι ηθοποιοί της γενιάς του θεωρούσαν σπουδαίο ήταν να συνυπάρξουν με όρους αλληλοσεβασμού και αμοιβαίας εκτίμησης με τα ιερά τέρατα - τον Αυλωνίτη, τον Ηλιόπουλο, τον Κωνσταντάρα, τον Παπαγιαννόπουλο, τον Χατζηχρήστο... Αυτό φαίνεται πως μετρούσε περισσότερο από τη θέση του ονόματος στη μαρκίζα. Έτσι πορεύτηκαν κι έτσι έγραψαν Ιστορία, αυτός και οι άλλοι συγκαιρινοί του ηθοποιοί πάνω στο μαγικό πανί.