Πατήρ (Τσιτσιπάς), υιός και... πνεύμα!

Aν θα ρωτούσε πριν από μερικά χρόνια κανείς τον Στέφανο Τσιτσιπά πώς φαντάζεται ότι θα τον βρει η μέρα των 27ων γενεθλίων του, τα οποία γιόρτασε χθες, σίγουρα ο κορυφαίος Έλληνας στα χρονικά της αντισφαίρισης στα αθλητικά του επιτεύγματα του θα έβαζε την κατάκτηση κάμποσων γκραν σλαμ (απωθημένο όποιου έχει πιάσει ρακέτα). Ωστόσο, το σβήσιμο των 27 κεριών της γενέθλιας τούρτας τον βρήκε όχι μόνο όπως και τότε να στερείται τους τίτλους που αποτελούν επιστέγασμα καταξίωσης στον αδυσώπητο και άκρως ανταγωνιστικό χώρο του παγκόσμιου τένις, αλλά σε φάση «ψαξίματος» και προσπάθειας για επιστροφή στην ελίτ του αθλήματος.

Αδιάψευστος μάρτυς ότι λίγες ώρες πριν από την έλευση της γενέθλιας ημερομηνίας –για τον ίδιο, καθότι βρίσκεται στο δυτικό ημισφαίριο και τις ΗΠΑ– γνώριζε τον πρόωρο και άδοξο αποκλεισμό από τον Γάλλο Μπενζαμέν Μπονζί (Νο 63 στην παγκόσμια κατάταξη) στα μονά του τουρνουά του Σινσινάτι. Μια διοργάνωση... πρόβα στη «σκληρή» επιφάνεια ενόψει του Αμερικάνικου Όπεν, τoυ τέταρτου και τελευταίου γκραν σλαμ της χρονιάς που θα φιλοξενηθεί στη Νέα Υόρκη (24/8 - 7/9).

Κάποτε θα πήγαινε στο αποκαλούμενο «Μεγάλο Μήλο» με στόχο να το... δαγκώσει, αποδεικνύοντας πως –όπως έλεγε και ο Φρανκ Σινάτρα στο διαχρονικό μουσικό του διαμάντι «New York», απηχώντας το αυτάρεσκο μότο των κατοίκων της αμερικάνικης μητρόπολης- «Όποιος μπορεί να τα καταφέρει εδώ, μπορεί να τα καταφέρει παντού». Τώρα δεν ανήκει ούτε καν στα αουτσάιντερ. Όχι γιατί είναι απαγορευτικό σε έναν τενίστα του Νο 29 να πάρει γκραν σλαμ, αλλά γιατί ο ίδιος με τις εμφανίσεις του και τον τρόπο που πορεύεται, εντός και εκτός κορτ, δεν επιτρέπει παρόμοια αισιοδοξία ακόμη και στον πιο ορκισμένο φανατικό του υποστηρικτή. Πέρσι, τέτοια μέρα, γιόρταζε τα (26α) γενέθλιά του δίχως τον πατέρα του στο προπονητικό του τιμ, αφού λίγες μέρες νωρίτερα, στο τουρνουά του Μόντρεαλ, τον είχε (ξανα)βρίσει δημοσίως.

Στα 27 του πια, ο Απόστολος Τσιτσιπάς έχει επιστρέψει επικεφαλής του προπονητικού του τιμ εδώ και λίγες μέρες, αφού σε διάστημα λιγότερο του ενός χρόνου ο «Στεφ» άλλαξε τρεις προπονητές (Κέρι Άμπακαρ, Δημήτρη Χατζηνικολάου, πριν την ανεκδοτικής διάρκειας των τριών εβδομάδων συνεργασία του με τον Γκόραν Ιβανίσεβιτς!) για να επιστρέψει υπό τις πατρικές οδηγίες, αφού... χαΐρι δεν είδε. Η πτωτική πορεία, αντί να μειωθεί, αυξήθηκε για τον άλλοτε (και για πολλές εβδομάδες) ευρισκόμενο στην αδιανόητη για Έλληνα τενίστα τρίτη θέση της παγκόσμιας κατάταξης, πίσω από «ιερά τέρατα» του αθλήματος.

Eν τω μεταξύ, προσπαθούσε να αναρρώσει από το πρόβλημα στη μέση του, ενώ απασχολούσε τα ΜΜΕ περισσότερο με την πολυκύμαντη σχέση του με την Πάουλα Μπαντόσα (με την οποία ξαναχώρισε προ ολίγου καιρού). Παρότι αναγνώρισε ότι είναι δυσδιάκριτα τα όρια των σχέσεων πατέρα και γιου όταν συμπίπτουν με εκείνα προπονητή – αθλούμενου και οι ισορροπίες λεπτές, παρότι κατηγόρησε (εμμέσως πλην σαφώς) τον πατέρα του ότι δεν τον σεβόταν στην προηγούμενη θητεία του, επέστρεψε σε εκείνον με τον οποίο πέτυχε τις μεγαλύτερες επιτυχίες του: τις δύο παρουσίες σε τελικούς γκραν σλαμ (αμφότερους χαμένους από τον Τζόκοβιτς) και την επικράτηση στα ΑΤΡ Finals (2019). Τότε που αποτελούσε φέρελπι εκπρόσωπο της τενιστικής νουβέλ βαγκ για τη διαδοχή των τριών μεγάλων του αθλήματος (Nαδάλ, Τζόκοβιτς, Φέντερερ με αλφαβητική σειρά).

Σήμερα η επιλογή του μοιάζει με... προσευχή («Εις το όνομα του Πατρός») για επιστροφή σε εκείνες τις ημέρες. Ο «υιός» δηλώνει ότι μπορεί να τα καταφέρει. Αλλά εκτός από εκείνους που επισημαίνουν ότι «το μεν πνεύμα πρόθυμο, η δε σαρξ ασθενής», είναι και όσοι επισημαίνουν ότι οι... ξαναζεσταμένες σούπες δεν συγκρίνονται με την πρώτη φορά που σερβίρονται.