Ο αθλητισμός είναι οξυγόνο
Γκρίνια, μιζέρια και κακομοιριά. Σίγουρα, όλοι μας περνάμε δύσκολα, των περισσότερων οι ζωές μας έχουν αλλάξει - και φυσικά όχι προς το καλύτερο – αλλά ειλικρινά πείτε μου, τι θα πετύχουμε αν καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια και κλαίμε όλη τη μέρα; Γιατί να θέλουμε πάντα αυτό που δεν έχουμε;
Δυο μήνες καραντίνα και φωνάζαμε γιατί δεν μπορούμε να βγούμε, δεν μπορούμε να πάμε μια βόλτα και να δούμε τους δικούς μας ανθρώπους.
Το τελευταίο διάστημα, αυτό κάπως έχει αλλάξει, αλλά εμείς πάλι εκεί συνεχίζουμε να γκρινιάζουμε και να ζητάμε κάτι παραπάνω.
Γιατί να φοράμε μάσκες, γιατί να είμαστε σε απόσταση, γιατί δεν μπορούμε να χοροπηδάμε ο ένας πάνω στον άλλον...και αφού το ξεπεράσαμε αυτό, πήγαμε στην επόμενη φάση.
Κουραστήκαμε, γιατί έχει κίνηση στο δρόμο, αργούμε να πάμε στη δουλειά μας, δεν έχουμε πλέον ελεύθερο χρόνο να καθίσουμε λίγο στο σπίτι και φυσικά καταλήγουμε στο φοβερό: «Καλά ήμασταν και στο σπίτι. Είχαμε την ησυχία μας». Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά!
Παρόμοια η κατάσταση και με τα σχολεία. Στην αρχή, φωνάζαμε γιατί δεν κλείνουν και όταν τελικά πάρθηκε η απόφαση να κλείσουν και πέρασαν 2-3 εβδομάδες, άρχισε η γκρίνια για το πότε θα ανοίξουν. Και τώρα; Ξεκίνησαν δειλά-δειλά οι μεγάλοι σε Λύκειο και Γυμνάσιο και την ερχόμενη εβδομάδα...μπαίνουν στον χορό και τα δημοτικά, νηπιαγωγεία. Νέες διαμαρτυρίες τώρα γιατί να πάνε σχολείο τα παιδιά.
Θα μου πείτε εδώ μας φταίει ο καιρός. Έχει ζέστη, σκάμε. Βρέχει, τα βάζουμε με τον ουρανό γιατί είναι Μάης και θέλαμε να πάμε για μπάνιο...
Ανάλογη είναι η κατάσταση και στον αθλητισμό. Ομάδες, σύλλογοι αλλά και αθλητές που έχουν μπροστά τους, τους Ολυμπιακούς Αγώνες ή άλλες μεγάλες διοργανώσεις, επέστρεψαν ή επιστρέφουν σιγά-σιγά στις προπονήσεις και σε μια κανονικότητα. Φυσικά και δεν είναι τα πράγματα όπως ήταν πριν από έξι μήνες και δεν θα είναι για καιρό ακόμη, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα καθίσουμε να κλαίμε γιατί τον πρώτο καιρό δεν μπορούν να πιάσουν μπάλα οι ποδοσφαιριστές. Πέρασαν οι μέρες και γίνονται και ομαδικές προπονήσεις.
Σίγουρα δεν είναι και το πιο ωραίο να παρακολουθείς ένα ματς στη Γερμανία – την αναφέρουμε γιατί ήδη έχει ξεκινήσει και πάλι το πρωτάθλημα – χωρίς την παρουσία φιλάθλων, αλλά ειλικρινά το προτιμούμε από το να ανοίγουμε την τηλεόραση και να βλέπουμε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014 και του 2018.
Πρέπει όλοι μας να καταλάβουμε πως μετά την πανδημία, από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε. Βήμα-βήμα αλλά θα πρέπει επιτέλους να επιστρέψουμε. Δεν γίνεται από τη μια ημέρα στην άλλη να πατήσουμε ένα κουμπί και να γίνουν όλα όπως ήταν τον Μάιο του 2019. Για τους αθλητές και τον κόσμο που αγαπά τον αθλητισμό, η επιστροφή και μόνο στις προπονήσεις σημαίνει υγεία και μια πρώτη νίκη.
Το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το πόλο, το βόλεϊ, ο στίβος ή η διεξαγωγή μιας μεγάλης διοργάνωσης για αρκετούς από εμάς είναι «οξυγόνο». Τώρα λοιπόν που βρισκόμαστε μια «ανάσα» και από την επανέναρξη επίσημων αγώνων στην χώρα μας, σε κάποια αθλήματα φυσικά όχι σε όλα, ας χαμογελάσουμε επιτέλους και ας χειροκροτήσουμε.
Ας απολαύσουμε, αυτό που μπορούμε να έχουμε τη δεδομένη χρονική περίοδο.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
