Αθηνά-Λυδία Χατζηγεωργίου στο «ΦΩΣ»: «Βασικός μου στόχος οι Ολυμπιακοί Αγώνες»

Συνέντευξη στον ΣΤΑΥΡΟ ΛΙΩΣΗ

Η Αθηνά-Λυδία Χατζηγεωργίου είναι αναμφίβολα το πρόσωπο των ημερών στα μαχητικά αθλήματα μετά το νέο χρυσό μετάλλιο που κατέκτησε την περασμένη Κυριακή στην Κωνσταντινούπολη.

Αλλά η επιτυχία της αυτή ήταν μόνο η πιο πρόσφατη, καθώς στο παλμαρέ της φιγουράρουν δέκα χρυσά μετάλλια από το 2019 μέχρι σήμερα. Πέραν των πρώτων θέσεων, η 22χρονη αθλήτρια, που παράλληλα εργάζεται και σπουδάζει, φέρει στο βιογραφικό της και μια σειρά διακρίσεων σε Πανελλήνια, Πανευρωπαϊκά και Παγκόσμια Πρωταθλήματα και Κύπελλα, τόσο στο τατάμι όσο και στο ρινγκ.

Η αθλήτρια του Γιώργου Αποστόλου, η οποία θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στα επερχόμενα European Games ενώπιον της Ολυμπιακής Επιτροπής, άνοιξε την καρδιά της για την πορεία και τους στόχους της, για όσους τη στήριξαν, για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες αθλητές του κικ μπόξινγκ αλλά και για το όνειρο των Ολυμπιακών Αγώνων.

Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στο ΦΩΣ στις 27/5/2023

Τι σε ώθησε να ασχοληθείς με το άθλημα;

Λοιπόν, εγώ αυτό το ήθελα από τα δέκα μου. Δεν θυμάμαι πώς. Σίγουρα από κάποια ταινία και εάν θυμάμαι καλά ήθελα μποξ, όχι κικ μπόξινγκ. Δεν με άφηνε η μητέρα μου όμως. Ασχολιόμουν τότε με την ενόργανη, την ακροβατική, μπαλέτο, βόλεϊ, τα κλασικά. Και έπειτα έξι χρόνια «πρήξιμο» μέχρι που μου είπε να πάω σε όποια σχολή ήθελα και ξεκίνησα.

Έβλεπες τις ταινίες με τον μπαμπά;

Όχι, και εκείνος το έβλεπε ως ανδρικό άθλημα, πολλή βία.

Οι γονείς σου σε στήριξαν στην απόφασή σου; Τι εισπράττεις από το περιβάλλον και τον κύκλο σου για την ενασχόλησή σου αυτή;

Τους είχα υποσχεθεί ότι δεν θα παίξω ποτέ αγώνες! Και μέσα σε πέντε μήνες έπαιξα τον πρώτο… Αλλά έχω πολύ υποστηρικτικούς γονείς.

Ξεκίνησες από το κικ μπόξινγκ ή από το μποξ;

Κικ μπόξινγκ από την αρχή. Ο τότε προπονητής μου μού είχε πει ότι πιο εύκολα μαθαίνεις το μποξ, μετά το κικ μπόξινγκ, ενώ το αντίθετο θα με δυσκόλευε περισσότερο.

Τελικά ασχολήθηκες με το μποξ;

Όχι, τώρα δεν μου αρέσει καθόλου.

Είχες δυσκολίες στο ξεκίνημα;

Ναι, και στο ξεκίνημα και στη… μέση και τώρα.

Τι είδους;

Στην αρχή ήταν όλα τέλεια γιατί είχα μπει και εγώ πολύ δυναμικά. Έπειτα από δύο τρία χρόνια άρχισαν κάποιες δυσκολίες με τον προπονητή μου που με ώθησαν στο να αλλάξω σχολή. Τώρα είμαι στον ΑΣ Παγκρατεύς στη Γλυφάδα.

Θεωρείται ανδροκρατούμενο το άθλημα; Έχεις αντιμετωπίσει σεξισμό;

Ναι, είναι ανδροκρατούμενο, αλλά προσωπικά δεν έχω αντιμετωπίσει σεξισμό εντός του αθλήματος, μόνο κάποια εξωτερικά σχόλια. Κυριαρχεί στο άθλημα το ανδρικό φύλο, είναι αλήθεια, όμως τώρα αρχίζει και μπαίνει μαζικά το γυναικείο, πάρα πολύ.

Σε φοβούνται οι άντρες;

Όχι, αλλά ακούω συχνά την κλασική έκφραση «μην πούμε κάτι και μας δείρεις»…

«ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΧΑΣΕΙ ΠΟΤΕ»

Μίλησέ μου για τις επιτυχίες σου.

Αρχικά να ξεκαθαρίσω κάτι. Στο κικ μπόξινγκ υπάρχουν δύο χώροι. Είναι το τατάμι που είναι με έδαφος όπως στο ταεκβοντό και το ρινγκ. Εγώ ξεκίνησα από το τατάμι, ήμουν πρωταθλήτρια στο τατάμι γύρω στα τέσσερα με πέντε χρόνια. Στην Ελλάδα δεν είχα χάσει ποτέ, στο εξωτερικό είναι άλλη φάση. Μετά ανέβηκα στο ρινγκ.

Οι διακρίσεις μου είναι στα Πανελλήνια Κύπελλα και Πρωταθλήματα σίγουρα τρία με τέσσερα χρόνια στο τατάμι και άλλα δύο στο ρινγκ. Διάφορα τουρνουά, Τσάλεντζ που μαζεύεις πόντους, έχω βγει πρώτη. Και μετά έχω διακρίσεις σε Παγκόσμια, Πανευρωπαϊκά και Κύπελλα.

Πώς ένιωσες όταν εκπροσώπησες για πρώτη φορά το εθνόσημο;

Δεν καταλαβαίνεις πώς ένιωσα. Είναι απίστευτο το συναίσθημα!

Μου είπες ότι στο εξωτερικό είναι υψηλότερο το επίπεδο. Πού οφείλεται αυτό;
Είναι πιο πολύς ο κόσμος που ασχολείται με το κικ μπόξινγκ. Είναι άλλη η αθλητική παιδεία ίσως. Η Ομοσπονδία μας δεν έχει τη δυνατότητα να μας βοηθήσει οικονομικά, οπότε πολλοί αθλητές δεν βγαίνουν στο εξωτερικό να αποκτήσουν εμπειρίες. Είναι τελείως διαφορετικά, η νοοτροπία είναι τελείως διαφορετική.

Με βάση τις επαφές σου με τους ξένους αθλητές, πού εστιάζονται οι διαφορές;

Ας πάρουμε για παράδειγμα τους Τούρκους. Οι Τούρκοι αθλητές πληρώνονται για να ασχολούνται με το άθλημα. Αν δεν κάνω λάθος, ένας Τούρκος μπορεί να πάρει περισσότερες από 10 χιλιάδες ευρώ εάν κατακτήσει χρυσό μετάλλιο. Είναι η δουλειά τους.

«ΚΑΛΥΠΤΟΥΜΕ ΜΟΝΟΙ ΤΑ ΕΞΟΔΑ ΜΑΣ...»

Εσείς, όταν εκπροσωπείτε την Ελλάδα, δεν πληρώνεστε;

Όχι, πληρώνουμε εμείς.

Ούτε τα έξοδά σας καλύπτονται;

Πληρώνουμε μόνοι μας τα εισιτήρια, τη σημαία και την εμφάνιση.

Μίλησέ μου για το χρυσό που κατέκτησες την περασμένη Κυριακή στην Τουρκία.

Το συναίσθημα που ένιωσα όταν κέρδισα δεν υπάρχει. Κάθε φορά που κερδίζεις νιώθεις αυτό το συναίσθημα, αλλά αυτήν τη φορά, επειδή έχω κάνει τόσες θυσίες, επειδή εργάζομαι και σπουδάζω παράλληλα και είναι πιεσμένο το πρόγραμμά μου, σου βγαίνει όλη η πίεση εκείνη την ώρα.

Πώς τα καταφέρνεις να συνδυάζεις πρωταθλητισμό, εργασία, σπουδές;

Είναι πολύ δύσκολο, αλλά έχω πολύ καλούς φίλους. Λίγους και καλούς.

Σπουδάζεις νηπιαγωγός, θα παρότρυνες τα μικρά παιδιά να ασχοληθούν με το κικ μπόξινγκ;

Ναι, και θα έλεγα να μην το φοβηθεί ο γονιός. Εάν το παιδί χτυπάει τον σάκο εκεί, δεν θα πάει να χτυπήσει ένα άλλο παιδάκι στο σχολείο. Το παιδί μέσα από το κικ μπόξινγκ θα ηρεμήσει. Πιθανότατα, εάν έχει και καλό προπονητή, να ανοίγεται και να βγαίνουν όσα έχει μέσα του. Άλλωστε, τα παιδιά δεν τα λένε όλα στους γονείς τους. Δημιουργείται μια δυναμική ανάμεσα σε αθλητή και προπονητή, κάτι το οποίο έχει διττή φύση. Μπορεί να είναι αρνητικό, βλέπε MeToo, ή θετικό αφού πολλές φορές ο προπονητής μπορεί να ξέρει τον αθλητή καλύτερα και από τον γονέα του, τον βλέπει σε όλες τις φάσεις του. Στην παλιά μου σχολή έκανα και μάθημα σε μικρά παιδάκια. Είναι κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ.

Θα ήταν στα πλάνα σου και η προπονητική δηλαδή;

Θα το έβλεπα, αλλά ως χόμπι, όχι ως επάγγελμα, διότι έχουμε οικογενειακή επιχείρηση και δεν μπορώ να την αφήσω.

Τι χαρακτηριστικά πρέπει να έχει κάποιος για να ασχοληθεί αγωνιστικά με το κικ μπόξινγκ;

Χρειάζεται να έχει θέληση και πάρα πολλή πειθαρχία. Πάρα πολλή πειθαρχία, γιατί καλώς ή κακώς είναι ένα επικίνδυνο άθλημα. Υπάρχουν και οι τραυματισμοί, είναι «αρρώστια» όμως.

«ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΕΧΩ ΦΤΑΣΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΑΚΟΜΑ»

Κάποια νίκη στην καριέρα σου που σε καθόρισε;

Καμία νίκη, δεν πιστεύω ότι έχω φτάσει πουθενά ακόμα. Θυμάμαι όμως μια αποτυχία που με βοήθησε να δω τα πράγματα αλλιώς. Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που πέρασε έχασα τον πρώτο αγώνα από την Πορτογαλία. Βέβαια, πήρα την πέμπτη θέση λόγω πόντων. Ήταν η πρώτη φορά που έβαλα τα κλάματα και λύγισα τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι έχασα. Δεν μπορούσα να σηκωθώ, με σήκωσε ο δάσκαλός μου. Από εκείνη την ημέρα είδα τα πράγματα αλλιώς.

Δηλαδή;

Ήμουν πιο συγκεντρωμένη. Δεν γινόταν να το ξαναζήσω αυτό. Είναι από τα συναισθήματα που δεν θέλω να ξαναζήσω.

Κάποια στιγμή για την οποία είσαι περήφανη;

Για όλες.

Πώς άλλαξε ο τρόπος σκέψης σου μέσα από το κικ μπόξινγκ;

Το κικ μπόξινγκ σού μαθαίνει την πειθαρχία. Όταν έδινα πανελλήνιες, προτιμούσα να ασχοληθώ με το άθλημα παρά να διαβάζω. Μπήκα όμως στη διαδικασία να κάνω πρόγραμμα, τώρα θα πρέπει να διαβάσω, τώρα θα πρέπει να κάνω μάθημα και μετά να κάνω προπόνηση. Μαθαίνεις να έχεις στόχους, να τους πετυχαίνεις και αυτό σε γεμίζει αυτοπεποίθηση.

Πόσων ετών ξεκίνησες;

Στα 16.

Περίγραψέ μου το πρόγραμμά σου, πώς κατανέμεις τις ώρες σου;

Το πρωί εργάζομαι. Το απόγευμα έχω προπονήσεις που ξεκινούν κάποια ώρα και «τραβάνε» όσο χρειαστεί. Τώρα κάνω και την πρακτική μου, οπότε ενδιάμεσα πρέπει να χωρέσω και τις υποχρεώσεις της σχολής. Θα ξεκλέψω είτε λίγο χρόνο από την εργασία μου είτε από την προπόνηση.

Πώς βλέπεις το μέλλον σου στο άθλημα;

Εάν δεν το σταματήσω όταν γίνει ολυμπιακό και πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες, δεν θα το σταματήσω ποτέ.

Δεν υπάρχουν οι συνθήκες για να ασχοληθείς μόνο με αυτό;

Όχι, δυστυχώς.

Στοχεύεις στους Ολυμπιακούς Αγώνες;

Μάλλον θα γίνουν το 2028. Είναι ο βασικός μου στόχος. Νομίζω όλων των αθλητών αυτός είναι ο βασικός στόχος. Είναι το μεγάλο μου όνειρο να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Μίλησέ μου λίγο για το παρασκήνιο αυτής της υπόθεσης, πότε θα μπει το κικ μπόξινγκ στους Ολυμπιακούς Αγώνες;

Τώρα περιμένουμε να πάρει έγκριση. Έχω μπροστά μου τα European Games τον Ιούνιο, που στην ουσία μαζεύεις πόντους και είναι σαν να παρουσιάζεις το άθλημα στην Ολυμπιακή Επιτροπή για να δεις εάν θα μπει. Είναι σαν μια μικρή Ολυμπιάδα.

Έχεις κάποιο πρότυπο από τον χώρο του αθλητισμού;

Όχι, δεν έχω κάποιον συγκεκριμένο. Παίρνω από όλους τους αθλητές, κυρίως από το εξωτερικό, τα στοιχεία που μου αρέσουν. Δεν έχω έναν, έχω πολλούς.

Εκτός από αθλητές;

Η έμπνευσή μου είναι η σχέση που έχω με τον δάσκαλό μου, τον Γιώργο Αποστόλου, με τη συναθλήτριά μου, τη Δέσποινα Μακρή, και με την οικογένειά μου.

Σε ποιους αφιερώνεις τις νίκες σου;

Σε όλους μου τους φίλους, τους λίγους πραγματικούς που έχω. Το τονίζω αυτό, γιατί λίγοι με στήριξαν και πολλοί με άφησαν επειδή επέλεξα τον αθλητισμό. Στην οικογένειά μου, στη συναθλήτριά μου και στον προπονητή μου. Γιατί όταν έφυγα από την προηγούμενη σχολή είχα πειστεί ότι πρέπει να σταματήσω το κικ μπόξινγκ, γιατί κανένας άλλος προπονητής δεν θα με δεχθεί. Αυτό λάμβανα ως μήνυμα.

Ο κ. Αποστόλου με δέχθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη και πίστεψε σε εμένα επίσης χωρίς δεύτερη σκέψη και με πήγε εκεί που με πήγε και θα με πάει εκεί που θα με πάει.

«ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΡΙΟ ΟΥΤΕ ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΛΕΓΧΟΣ»

Θα ήθελα το σχόλιό σου για το κίνημα MeToo. Υπάρχει και στο κικ μπόξινγκ η μάστιγα της παρενόχλησης;

Ναι, πάρα πολύ.

Ποιος φταίει για αυτό;

Φταίνε όλοι, δεν υπάρχει όριο και δεν υπάρχει κανένας έλεγχος.

Τι μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά;

Θα πρέπει να υπάρχει μεγαλύτερος έλεγχος στις σχολές, στους προπονητές. Ενδεχομένως θα έπρεπε να υπάρχει και κάποιος ψυχολόγος στη σχολή. Και να είναι λίγο πιο ενεργοί οι γονείς. Βέβαια, καταλαβαίνω ότι εμπιστεύονται το παιδί τους σε κάποιον, γιατί έτσι είναι το φυσιολογικό στον αθλητισμό. Αλλά μετά την πανδημία κάτι έχει γίνει, κάτι έχει αλλάξει και έχουν χάσει τον έλεγχο όλοι.

Κάτι έχει αλλάξει ή τώρα βγαίνουν προς τα έξω περισσότερα;

Μάλλον τώρα βγαίνουν πιο πολλά.