Το πολύπλοκο θέμα των ελληνοποιήσεων, από τον Μπιτέρνα στην Ντουμιτρέσκου

Η πρώτη μεγάλη ελληνοποίηση έγινε με τον Βενεζουελάνο Μπιτέρνα, έναν σπουδαίο κολυμβητή που βαφτίστηκε Έλληνας χωρίς να έχει ρίζες ελληνικές και χάριζε νίκες στον Παναθηναϊκό στις πισίνες.

Μετά πήρε τη σκυτάλη το βόλεϊ γυναικών του Παναθηναϊκού με τον σπουδαιότερο παράγοντα του αθλήματος στις γυναίκες, τον αείμνηστο Λάμπρο Κολοβό που όργωσε τα Βαλκάνια και έφερε τις καλύτερες παίκτριες που δέχθηκαν να έρθουν σαν Ελληνίδες.

Tότε λοιπόν ήρθαν στη Λεωφόρο κορίτσια που είχαν σχέση με την Ελλάδα, αλλά και κάποιες που απλά δέχτηκαν να γίνουν Ελληνίδες, είτε με υιοθεσία είτε με λευκό γάμο είτε με διαφορετικό τρόπο. Να θυμηθούμε ανάμεσα στις άλλες τις Ντουμιτρέσκου, Μήτση, Σαπαρέφσκα, Μπάμπουλι, Φεντότοβα, Σάλτσεβιτς, Καρακώστα, Ντούλε που πολλές από αυτές έμειναν στην πατρίδα μας, τίμησαν και τη φανέλα της Εθνικής και έγιναν περισσότερο Ελληνίδες από τις Ελληνίδες. Με κάποιες από αυτές όμως ο Παναθηναϊκός έγινε αυτοκράτορας του ελληνικού βόλεϊ γυναικών.

Να περάσουμε στο μπάσκετ. Ποιος δεν θυμάται τον σπουδαίο Ντέιβιντ Νέλσον, ελληνιστί Στεργάκο, που ο Βασιλακόπουλος κίνησε γη και ουρανό για να τον κάνει Έλληνα και τον έκανε.

Να αναφερθούμε και στην αμαρτωλή ιστορία του Λιβανέζου Ρόνι Σεϊκέλι, ενός πολύ καλού παίκτη που ο Παναθηναϊκός τον είχε στις τάξεις του, έκανε τα πάντα για την ελληνοποίησή του, αλλά δεν τα κατάφερε.

Υπάρχει ακόμη η τραγελαφική ιστορία των Σοκ, Κούουσμα που έγιναν συμπατριώτες μας με τη μέθοδο της υιοθεσίας. Να θυμηθούμε τον Μπουμπλή με συμμετοχές στην Εθνική Αργεντινής. Και τον παικταρά Αλφάρο Μπιστάκη που κόλλησε η ελληνοποίησή του την τελευταία στιγμή. Και ο Ζέκα ήταν προϊόν των ακαδημιών του Παναθηναϊκού...

Λοιπόν, οι ελληνοποιήσεις είναι ένα θέμα περίπλοκο, που ναι μεν δεν βοηθά την προώθηση των Ελλήνων παικτών, αλλά δεν χάνεται κανένας καλός από μια ελληνοποίηση. Και οι απόψεις διίστανται. Με αυτούς που έχουν τους ελληνοποιημένους να καμαρώνουν και τους αντιπάλους τους να φωνάζουν.

Κάθε φορά εξαρτάται ποιος έχει το πάνω χέρι.

Στο βόλεϊ ανδρών η Κολομβιανή Μοντάνο παντρεύτηκε Έλληνα, γέννησε ελληνόπουλο και, παρότι ήθελε να γίνει Ελληνίδα, η Ομοσπονδία βόλεϊ με τον Αχιλλέα Μαυρομάτη αντιτάχθηκε στην ελληνοποίησή της.

Το ίδιο συνέβη και με τον συμπατριώτη της, Αγκάμεζ, που νυμφεύτηκε Ελληνίδα, ήθελε να γίνει Έλληνας και ο ίδιος παράγοντας δεν προώθησε το αίτημά του. Με αυτούς τους δύο οι Εθνικές βόλεϊ θα άλλαζαν επίπεδο. Αντίθετα, την εποχή που ο Ηρακλής κυριαρχούσε και έπαιρνε τους τίτλους, χωρίς να πληρώνει βέβαια τα χρέη του στο Δημόσιο, όπως αποδείχθηκε αργότερα, κατάφερε και έκανε Έλληνα τον Αντρέι Κράβαρικ που έπαιξε με την Εθνική στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.

Ήταν τότε που ο Ηρακλής, καταπατώντας όλους τους κανονισμούς, πήγε την ελληνική ταυτότητα του Σλοβάκου λίγο πριν από τον ημιτελικό Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό στην Ορεστιάδα. Ποτέ άλλοτε δεν έγινε αυτό. Τα δελτία τα κατέθεταν παραμονές των αγώνων, όχι την ίδια μέρα. Τότε ήταν που ο Μάριος Γκιούρδας είπε «εγώ δεν θα γινόμουν Σλοβάκος».