Δεληγιάννης: «Είμαστε στον σωστό δρόμο και θα πετύχουμε τους στόχους μας με σκληρή δουλειά»

Ο Νίκος Δεληγιάννης, λίγες ώρες προτού η γυναικεία ομάδα του Αλίμου ΝΑΣ αρχίσει το ευρωπαϊκό της ταξίδι στο Βερολίνο (26/09, με την Σπαντάου για τον Β΄ όμιλο, στις 20:00), μιλά για τον ελίτ αθλητή που χρειάστηκε να «σκοτώσει» για να γίνει καλός προπονητής και κάνοντας μία αναδρομή στο ένδοξο αθλητικό παρελθόν, αποκαλύπτει το μυστικό της επιτυχίας: το τρίπτυχο στοχοθεσίας, σκληρής δουλειάς και έμφασης στη λεπτομέρεια, που μπορεί κρίνει τα πάντα…

-Έχεις κατακτήσει 12 πρωταθλήματα, αλλά τόσα Kύπελλα, ένα Champions League, και ένα Super Cup ως αθλητής και ως προπονητής με τον Απόλλωνα το Ευρωπαϊκό, το Challenger Cup. Λένε πως κορυφαίοι αθλητές δύσκολα γίνονται καλοί προπονητές. Εσύ πώς τα κατάφερες, τι χρειάστηκε να δουλέψεις πιο πολύ για να γίνεις και καλός προπονητής;

«Καταρχάς δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλό προπονητή. Προσπαθώ να γίνω. Νομίζω ότι όταν καταλάβει ο αθλητής ότι η δουλειά του προπονητή είναι κάτι διαφορετικό και ότι πρέπει να κρατήσει ένα μεγάλο κεφάλαιο που είναι η γνώση και η εμπειρία, αλλά να μηδενίσει το κομμάτι της αθλητικής διαδρομής που του εξασφάλισε αναγνωρισμότητα, τότε είναι σε καλό δρόμο.
Ως προπονητής οφείλεις να αντιληφθείς ότι πρέπει να ξεκινήσεις από την αρχή, αποκτώντας ευρύτερες γνώσεις, από άλλα πεδία, από άλλες επιστήμες και να αναλύσεις πραγματικά το σπορ. Δουλειά σου δεν είναι πλέον, απλώς να παίζεις.
Νομίζω ότι αυτό που λέγανε οι παλιότεροι ότι, «Πρέπει να σκοτώσεις τον αθλητή μέσα σου» ισχύει σε απόλυτο βαθμό. Το ζητούμενο για έναν ελίτ αθλητή που γίνεται προπονητής πρέπει να είναι να φτιάξει καλύτερους αθλητές από εκείνον, όχι ίδιους. Πρέπει να στοχεύει στο να παίζεται καλύτερο πόλο απ’ ότι παιζόταν στη δική μας εποχή».

–Ένας αθλητής δηλαδή ασχολείται αποκλειστικά με τη δική του θέση;

«Ο αθλητής απ’ τη φύση του είναι εγωιστής και δουλειά του είναι να κοιτάει τον εαυτό του, να εξελίσσεται. Όσο μεγαλώνει αρχίζει και καταλαβαίνει πώς λειτουργεί η ομάδα και τότε βλέπει τα πράγματα και λίγο διαφορετικά.
Ο προπονητής έχει τελείως διαφορετική οπτική. Ο προπονητής οφείλει να μπαίνει στην ψυχοσύνθεση του κάθε αθλητή, που έχει στην ομάδα του.
Οφείλει να αναλύει τα χαρακτηριστικά τους, τα δυνατά και τα αδύνατά τους σημεία, να έχει στρατηγική, πλάνο για το πώς θέλει να παίζει η ομάδα του. Όλο αυτό είναι πολύ σύνθετο για να φτάσεις να το υλοποιήσεις και δεν έχει σχέση με το πώς σκέφτεται ένας αθλητής.
Ο αθλητής πρέπει να είναι καλά, πρέπει να ξεκουράζεται πολύ, να τρέφεται σωστά, να φροντίζεται από τους επιστήμονες που απασχολεί η ομάδα και να διορθώνει τα λάθη του».

-Πανηγύρισες πιο πολύ το πρώτο σου ευρωπαϊκό τρόπαιο ως αθλητής ή ως προπονητής;

«Ως αθλητής. Το ήθελα πάρα πολύ, ήταν το όνειρο μου από μικρός. Ως προπονητής έχω πια μία διαφορετική φιλοσοφία.
Δεν με νοιάζει τόσο πολύ το πόσες επιτυχίες θα «γράψω». Έχει σταματήσει να με αφορά αυτό το πράγμα.
Πήρα πάρα πολλά από τον αθλητισμό και οφείλω κάποια να τα επιστρέψω.
Μόνο αυτό είναι στο κεφάλι μου και το λέω και στους αθλητές με τους οποίους δουλεύω. Για μένα στο επίκεντρο είναι οι αθλητές. Ο προπονητής δεν μπορεί να είναι το θέμα σε μία ομάδα. Το θέμα είναι οι αθλητές».

-Ισχύει, αλλά απ’ την άλλη πάλι χωρίς προπονητή μια ομάδα δεν μπορεί να αναδείξει τους αθλητές που έχει. Συμφωνείς με αυτό;

«Δεν θα διαφωνήσω. Παρότι υπάρχουν περιπτώσεις που μας δείχνουν το αντίθετο. Όμως, ο κανόνας είναι ότι ένας πολύ καλός προπονητής κάνει μια ομάδα να λάμπει, να διακρίνεται, να έχει διαχρονικότητα στην επιτυχία, που είναι και το ζητούμενο. Οι επιτυχίες «πυροτεχνήματα» δεν μου λένε κάτι.
Στη ζωή μου θαύμαζα και θαυμάζω ομάδες – αυτοκρατορίες, ομάδες με μεγάλη διάρκεια, που κοινό χαρακτηριστικό τους ήταν ότι είχαν πολύ μεγάλους προπονητές στον πάγκο τους με πολλά χρόνια υπηρεσίας, που απολάμβαναν μεγάλης επιστοσύνης.
Ο προπονητής είναι σημαντικό κομμάτι της ομάδας, το σημαντικότερο ίσως γιατί από εκεί ξεκινάει η καθοδήγηση. Αλλά δεν μπορεί να είναι ο σταρ, δεν γίνεται αυτό.
Οι αθλητές είναι αυτοί που πρέπει να προβάλλονται και αυτοί που πρέπει να παίρνουν όλη την προσοχή και από τον προπονητή και από το προπονητικό staff και από την διοίκηση».

-Τέσσερις παρουσίες σε Ολυμπιακούς Αγώνες και στην Αθήνα τέταρτη θέση. Ήταν η ήττα από τη Σερβία ή αμέσως μετά από τη Ρωσία, αυτή που αφήνει τη μεγαλύτερη πικρία στην αθλητική σου καριέρα; Και θέλω να μου πεις αν πιστεύεις πως ως μονάδες η ομάδα του 2004 ήταν καλύτερη από αυτή που τελικά έφερε το ασημένιο ολυμπιακό μετάλλιο;

«Νιώθω λίγο άβολα να μιλάω για τον εαυτό μου. Παρ’ όλα αυτά ας μιλήσουμε για την εποχή εκείνη και για εκείνη την ομάδα. Είχαμε ένα debate με ένα φίλο πριν από λίγες μέρες, για το τι θα γινόταν αν έπαιζαν αυτές οι δύο ομάδες αντίπαλες.
Εγώ απάντησα ότι πιθανότατα θα χάναμε στο γκολ. Όμως κανείς δεν θα μάθει ποτέ την αλήθεια γιατί δεν μπορεί να γυρίσει ο χρόνος πίσω. Πραγματικά ήταν πολύ καλή ομάδα, όμως αγωνιζόταν με σοβαρά θέματα.
Ο Αντώνης Βλοντάκης στη διάρκεια του ολυμπιακού τουρνουά είχε κομμάτια το χέρι του. Η Σερβία και η Ουγγαρία ήταν σε μια κατάσταση, η οποία δεν άφηνε περιθώρια να αμφισβητήσει κανείς την κυριαρχία τους. Όχι μόνο από εμάς αλλά και από ομάδες όπως η Ισπανία και η Ιταλία, που μεσουρανούσαν εκείνη την εποχή, ή και τη μεγάλη Ρωσία, η οποία έσβηνε σιγά-σιγά. Οπότε ο ημιτελικός ήταν ένα πολύ μεγάλο βουνό να ανέβουμε. Προσπαθήσαμε πάρα πολύ, όμως νομίζω ότι η ομάδα παρά το ταλέντο της δεν ήταν τόσο «ψημένη» στον ανταγωνισμό και στον πρωταθλητισμό όσο η σημερινή ομάδα. Τα παιδιά που παίζουν στο εξωτερικό, μεγάλωσαν αλλιώς από τις Ακαδημίες κιόλας. Εμείς ήμασταν μια διαφορετική φουρνιά, τα παιδιά τώρα είναι μια άλλη.
Με τη Ρωσία είχαμε μεγάλες πιθανότητες στον μικρό τελικό. Ήταν μια ομάδα πιο πολύ στα μέτρα μας παρότι σαν ταλέντο ξεχείλιζε το δικό τους. Και νομίζω ότι οι λεπτομέρειες ήταν εκείνες που έκαναν τη διαφορά.
Οντως είναι ένα ορόσημο στην πορεία μου και στην καριέρα μου, αλλά νομίζω και στις εθνικές ομάδες. Το παιχνίδι αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω ένα – δύο πράγματα. Η νίκη κρίθηκε στις λεπτομέρειες και από τότε ασχολούμαι περισσότερο με τις λεπτομέρειες ως προπονητής».

-Πάτησαν οι επόμενοι σε αυτή την επιτυχία πιστεύεις;

«Έτσι γίνεται. Και εμείς πάνω στην Ατλάντα πατήσαμε. Οι προηγούμενοι άνοιξαν τον δρόμο για τις εισόδους στην οχτάδα και στην εξάδα. Μας παρέδωσαν μια εθνική ομάδα σε πολύ ψηλότερα σκαλοπάτια από ό,τι όταν ξεκίνησαν οι ίδιοι. Εμείς είχαμε χρέος να την πάμε παραπέρα, την πήγαμε και την πήραν οι επόμενοι, οι οποίοι την έφτασαν ακόμα πιο ψηλά, μέχρι να καταφέρουν να φέρουν το χρυσό μετάλλιο, το οποίο ξεκάθαρα το δικαιούνται».

-Χρειάζεται να μάθεις ή να ξεμάθεις πράγματα για να ηγηθείς μιας γυναικείας ομάδας; Είσαι πιο προσεκτικός στο πώς μιλάς ή συμπεριφέρεσαι ας πούμε;

«Ναι, χρειάζεται να μάθεις πολλά πράγματα. Κυρίως χρειάζεται να μάθεις τον εαυτό σου και να καταλάβεις τι ζητάνε οι άνθρωποι και οι αθλητές. Η γυναικεία φύση ποτέ δεν μπόρεσε να γίνει κατανοητή σε μεγαλύτερους από εμένα ανθρώπους του πνεύματος. Οπότε παραμένει ένα μυστήριο. Βρέθηκα το καλοκαίρι, στην πρώτη συνάντηση της εθνικής ομάδας με τους ψυχολόγους από το πανεπιστήμιο. Ψυχολόγοι της ανδρικής και γυναικείας ομάδας. Κάποια στιγμή λοιπόν κατά τη διάρκεια της γνωριμίας απευθύνθηκε ο καθηγητής στους υπόλοιπους ψυχολόγους και τους ρώτησε αν βλέπουν διαφορές ανάμεσα στα αγόρια και τα κορίτσια. Όλοι συμφώνησαν πως ναι.

Είχα πει λοιπόν εγώ, ότι όταν ήμουν στον Ολυμπιακό ως βοηθός του Χάρη Παυλίδη, διαπίστωσα ότι με τα κορίτσια μπορώ να συνεννοηθώ πολύ πιο εύκολα. Είναι πολύ πιο απλό, τουλάχιστον έτσι το είδα εγώ εκείνη τη διετία και συμφώνησαν και οι ψυχολόγοι. Κάπου εκεί, λίγο ηρέμησα γιατί πίστευα ότι ήμουνα λίγο λοξός.

Τα κορίτσια είναι πολύ καλές μαθήτριες τουλάχιστον στο αθλητικό κομμάτι. Έρχονται απόλυτα συνειδητοποιημένες, σε σχέση με τα αγόρια, που είναι λες και έρχονται σε μια παιδική χαρά. Απ’ τη φύση του το πόλο είναι ένα άθλημα πολύ δυναμικό και ανταγωνιστικό, που κατά τα πιο παλιά στερεότυπα ταίριαζε πιο πολύ στους άντρες. Τα αγόρια ήταν κακό να ανοιχτούν στον προπονητή και να του πουν το παράπονο τους.

Έπρεπε ο προπονητής να ψάξει να βρει τι σου συμβαίνει, αν νιώθεις αδικημένος, αν νιώθεις παραπονεμένος, αν κάτι σε πιέζει εξωτερικά ή κάτι δεν καταφέρνεις στην προπόνηση και σε απογοητεύει. Έπρεπε να έρθει να σε πιέσει για να σε «ξεκλειδώσει». Οι γυναίκες το κάνουν αυτό αυτόματα».

-Εδώ καταρρίπτεις ένα μύθο…

«Δεν τον καταρρίπτω εγώ, τον κατέρριψαν οι επιστήμονες»

-Δηλαδή οι άνδρες δεν είναι πιο ευθείς και πιο ντόμπροι;

«Είναι όταν θα έρθει η ώρα, όταν τους χτυπήσει αυτό που λέγαμε παλιά «θα τα πούμε αντρίκια». Όμως, στην πραγματικότητα όταν είναι μέσα σε μία διαδικασία εξέλιξης και εκμάθησης είναι λίγο πιο φοβικοί στο να ανοιχτούν. Στα κορίτσια οι «πόρτες» τους είναι ορθάνοιχτες: «Βοήθα με», «Θέλω να σε ακούσω». Όταν θα μιλήσουν λοιπόν, θα τα πουν και με τον προπονητή. Πλέον νομίζω τα κορίτσια αναπτύσσουν τέτοιους δεσμούς. Αυτή είναι η εικόνα που έχω και όχι απλώς δεν με φοβίζει ή δεν με τρομάζει, αλλά την βρίσκω ωραία».

-Τι αλλάζει στις ισορροπίες της Α1 ο Άλιμος ΝΑΣ, ο οποίος ήρθε και έσπασε το δίπολo Ολυμπιακού και Bουλιαγμένης;

«Ήμουν στην Πάτρα με τον άνθρωπο που στην πραγματικότητα δημιούργησε τις Ακαδημίες του Αλίμου ΝΑΣ , τον Δημήτρη Μπιτσάκο, με τον οποίο κουβεντιάσαμε αρκετά, γιατί αλήθεια είναι ότι δεν γνώριζα πολλά πράγματα για την ομάδα σε βάθος. Ο Άλιμος ΝΑΣ ήθελε εξαρχής να φτιάξει κάτι καλό: Να δώσει χρήματα στις αθλήτριες και να μην παίζουν για το ονόρε ή να μην πηγαινοέρχονται στην πισίνα πρωί βράδυ τσάμπα, αλλά να φροντίζει να έχουν όμορφα μαγιό και όμορφα ρούχα, να έχει εγκαταστάσεις που θα προπονείται και θα μετέχει ενός ανταγωνισμού με κανόνες ηθικής τάξης. Δηλαδή θέλω μια αθλήτρια από κάποια ομάδα; Πάω τη ζητάω και την πληρώνω ή δίνω κάποιο αντάλλαγμα και την παίρνω.

Δεν περιμένω να έρθει στον Άλιμο και λέω πήγαινε βρες τα με το σωματείο σου κι εμείς εδώ είμαστε όποτε θέλεις έλα. Όχι, εμείς στον Άλιμο ΝΑΣ θέλουμε να υπηρετήσουμε ένα τέτοιο μοντέλο. Σίγουρα έχουν γίνει λάθη την περασμένη σεζόν, παρόλα αυτά η γενική εικόνα δεν χαλάει. Οι άνθρωποι στον Άλιμο ΝΑΣ θέλουν να φτιάξουν μια ομάδα, η οποία θα λειτουργεί με υγεία, θα υπηρετεί πραγματικά το άθλημα και θα προσπαθεί να το πάει ένα βήμα παραπέρα. Δεν θα κάνουμε διεκπεραίωση τύπου: Έχουμε μια ομαδούλα, μαζεύουμε 10 κορίτσια, τους κερνάμε ένα τοστ και θα συμμετέχουν στην Α1, φορώντας τα ρούχα και τα παπούτσια από το σπίτι τους, ενώ θα γυρνάνε από εδώ και από εκεί να κάνουν προπόνηση.

Θέλουμε να σεβαστούμε το άθλημα, να φτιάξουμε μια ομάδα έχοντας δώσει βαρύτητα στις ακαδημίες μας. Και ήδη οι ακαδημίες τροφοδοτούν τις εθνικές ομάδες και νομίζω ότι αυτό πάνω-κάτω σκιαγραφεί το προφίλ του Αλίμου ΝΑΣ αυτή τη στιγμή. Ελπίζω όσο είμαι στο τιμόνι της ομάδας να υπηρετήσω αυτούς τους σκοπούς».

-Κάποιοι βέβαια κατηγορούν τον Άλιμο ΝΑΣ, για όλα αυτά που μόλις ανέφερες, όπως για το γεγονός ότι έδωσε αρκετά λεφτά ας πούμε στις παίκτριες…

«Ναι είναι οξύμωρο όταν επί 30 χρόνια διαμαρτυρόμαστε ότι το άθλημα δεν έχει λεφτά, να έρχεται ένας σύλλογος να δίνει κάποια χρήματα στις αθλήτριες, να προσπαθεί να είναι συνεπής, βρίσκοντας χορηγούς, και να κατηγορείται και να λοιδορείται.

Αυτό το οξύμωρο λοιπόν, πηγάζει από το γεγονός ότι δεν θέλουμε να ξεβολευτούμε, είναι η λογική του «Έλα μωρέ καλά είμαστε έτσι όπως είμαστε, το λειτουργούμε το μαγαζάκι μεταξύ μας και το ελέγχουμε μια χαρά».

Δεν είναι όμως έτσι. Η πρόοδος έρχεται όταν κοιτάς μπροστά. Ε, όταν κουνιούνται τα συστήματα διαμαρτύρονται».

-Που έχει βάλει φέτος τον πήχη η ομάδα;

«Έχοντας γίνει αρκετές λάθος επιλογές την περασμένη σεζόν, στη διάρκεια της οποίας άλλαξε η στόχευση και χάθηκε ο προσανατολισμός, το καλοκαίρι υπήρξε μία κινητοποίηση, από ανθρώπους που εντόπισαν τα λάθη, τα αναγνώρισαν και έτρεξαν να τα διορθώσουν. Αθλητές, προπονητές και διοίκηση προσπαθήσαμε να στρίψουμε το τιμόνι, υποστηρίζοντας όλοι αυτό το εγχείρημα, με στόχο να φτιάξουμε ξανά μια ομάδα, η οποία θα πρωταγωνιστήσει. Μία ομάδα με μεγαλύτερη υγεία, διάρκεια και σε πιο στερεές βάσεις. Θέλουμε να πρωταγωνιστήσουμε, δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι, αλλά δουλεύουμε σκληρά».

-Η Μαρία Πάτρα είπε στη συνέντευξη που παραχώρησε στο alimoswaterpolo.com ότι είσαι πολύ πιεστικός την ώρα της προπόνησης, θες να πεις πώς επηρεάζει αυτό το κλίμα στην ομάδα;

Η αλήθεια είναι ότι μέχρι στιγμής γκρίνιες δεν έχουμε, είναι πάρα πολύ νωρίς βέβαια. Βλέπω τα κορίτσια να προσπαθούν να ταιριάξουν και να βρουν που τέμνονται, όχι που απομακρύνονται. Αντιλαμβάνονται ότι ο στόχος είναι κοινός και η ατμόσφαιρα στην προπόνηση είναι εξαιρετική. Η προσπάθεια μπορώ να πω ότι θυμίζει ανδρική ομάδα. Τα κορίτσια μου θυμίζουν με τον τρόπο που προπονούνται πάρα πολύ τον Απόλλωνα, όταν ξεκινούσε να αμφισβητήσει κυρίαρχες ομάδες, να πάρει νίκες από τον Ολυμπιακό και από την Βουλιαγμένη και να βγει στην Ευρώπη, κερδίζοντας ομάδες μεγαλύτερες από εκείνον. Μου θυμίζει πάρα πολύ ο τρόπος που προπονούνται τώρα τα κορίτσια, τα παιδιά τότε, που έβγαιναν από τον εαυτό τους σε κάποιες στιγμές. Οπότε, ναι, εγώ είμαι απαιτητικός, όμως αυτό που βλέπω με ικανοποιεί. Είμαστε στον σωστό δρόμο και θα πετύχουμε τους στόχους μας με σκληρή δουλειά.