Φωτεινή Σπυράκου: «Έπαιρνα τηλέφωνο τη μάνα να ανάψει το καντήλι να νικήσει ο Ολυμπιακός»

Συνέντευξη στον ΘΕΜΗ ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ

Την είδα στα social media και μου έκαναν εντύπωση οι φωτογραφίες της. Ρώτησα γι’ αυτήν και έμαθα: αγαπά τον Ολυμπιακό μια ζωή. Είναι το οδοιπορικό μιας ζωής, με φωτογραφίες δίπλα σε παίκτες από παιδούλα που ήταν έως σήμερα! Και είναι όλη της η οικογένεια ποδοσφαιριστές και όλη της η οικογένεια τρελοί με τον Ολυμπιακό. Με ποδοσφαιριστές μπαμπά, ξαδέρφια, αδέρφια - ο δε πρώτος της ξάδερφος έπαιξε και στην Α’ Εθνική, τον θυμάμαι.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο «ΦΩΣ» στις 24/4/2020

Βλέπω πολλές, ωραίες φωτογραφίες.

Θα σε παρακαλούσα να μπει η φωτογραφία με τον Αναστόπουλο, γιατί δίπλα είναι και ο πατέρας μου. Ήμουν 11 χρόνων δίπλα σε παίκτες του Ολυμπιακού. Ο πατέρας μου με έκανε φανατική με τον Ολυμπιακό. Έχει πάει μέχρι και στο νοσοκομείο από τη στενοχώρια του μια φορά που είχε χάσει ο Ολυμπιακός!

Κάτσε, να τα πάρουμε με τη σειρά. Θυμάμαι τον πρώτο ξάδερφό σου, τον Περικλή Σπυράκο, στον Πανηλειακό.

Όλη η οικογένειά μας είναι ποδοσφαιριστές. Ευχαριστούμε για το ότι μας βάζεις τώρα στο «ευαγγέλιο»: το «ΦΩΣ»! Ο πατέρας μου ήταν ο αρχηγός του ΠΑΣ Πρέβεζα στη Β’ Εθνική, το παρατσούκλι του ήταν «Νταγιάν», έτσι τον ήξεραν όλοι. Έπαιξε και στην Εθνική Ενόπλων. Είμαστε 5 αδέρφια, έπαιζαν σε ερασιτεχνικές ομάδες, η δε αδερφή μου η Μαρία ήταν διαιτητής επί χρόνια! Ο πρώτος ξάδερφός μου, ο Περικλής Σπυράκος, ήταν παικταράς, έπαιξε Α’ Εθνική. Το όνειρό του ήταν να φορέσει μία μέρα τη φανέλα του Ολυμπιακού. Έχασε τον πατέρα του πριν από λίγο καιρό, τον θείο μου τον Νιόνιο -τρελός Ολυμπιακός ήταν κι αυτός. Και ο άλλος ξάδερφός μου, ο Δημήτρης, Ολυμπιακός. Όλο μου το σόι είμαστε άρρωστοι Ολυμπιακοί!

Βλέπω φωτογραφίες σου με αποκόμματα εισιτηρίων από ματς στο εξωτερικό, από ματς παλιά, που το εισιτήριο είχε 1.000 δραχμές. Πώς πήγαινες στο γήπεδο από την Πρέβεζα;

Δεκαπέντε χρόνων την κοπάναγα από το σπίτι κρυφά από τους γονείς μου! Ο πατέρας μου ήταν μεν τρελός Ολυμπιακός, αλλά φοβόταν, κοπέλα μικρή ήμουν. Έλεγα ότι πήγαινα το Σαββατοκύριακο να κοιμηθώ σε μία φίλη μου. Μια φορά με είδε ο πατέρας μου στην τηλεόραση στο γήπεδο που είχα πάει κρυφά! Έδειξε η κάμερα την εξέδρα, με είδε ο πατέρας μου και έπαθε σοκ! (γελάει)

Βλέπω φωτογραφίες με παίκτες του Ολυμπιακού που είσαι πολύ μικρή!

Είναι το 1991. Ήρθε ο Ολυμπιακός να παίξει στην Πρέβεζα Κύπελλο, ο Ολυμπιακός του Μπλαχίν. Και έγινε το «σώσε». Εκεί η καψούρα μου έφτασε στα ύψη. Πήδηξα τα κάγκελα και έφτασα στα αποδυτήρια! Έντεκα χρόνων ήμουν. Μάλιστα είχε γίνει έκπληξη, το ματς έληξε ισόπαλο. Έβγαλα φωτογραφία με τους Αναστόπουλο, Μητρόπουλο, Καραπιάλη, Ταληκριάδη, Τσαλουχίδη. Πλάκα έχει μία ιστορία με τον Τσαλουχίδη. Να σου την πω;

Τέτοια θέλω, ιστορίες.

Πριν από 3 χρόνια είδε τυχαία ο Τσαλουχίδης μια φωτογραφία μου μαζί του στο facebook, όταν ήμουν 11 χρόνων και εκείνος ήταν νέος. Μου έστειλε μήνυμα και πιάσαμε κουβέντα. Με ρωτούσε από πότε ήταν αυτή η φωτογραφία και σε ποιο γήπεδο. Έτσι γνωριστήκαμε, μιλήσαμε και στο τηλέφωνο. Τον συνάντησα στη Ρόδο πριν από 3 χρόνια και ξαναβγάλαμε φωτογραφία! 25 χρόνια μετά την πρώτη εκείνη φωτογραφία! Στα 11 και στα 36 μου. Και ο Άντζας είχε έρθει στο μαγαζί μου στο χωριό. Τον χειμώνα έχουμε το μαγαζί στο χωριό μου, τον Ωρωπό Πρεβέζης, και το καλοκαίρι στη Ρόδο.

Τι έγινε με τον Άντζα; Τον βλέπω φωτογραφία να σου υπογράφει τη φανέλα του.

Ήταν ο αγαπημένος μου αμυντικός. Αξέχαστο το στιγμιότυπο που καθόταν πάνω από τον Κυργιάκο του Παναθηναϊκού στο 3-0 στη Ριζούπολη... Ήρθε μαζί με έναν φίλο του εδώ στο χωριό και τον φιλοξένησα, μαζεύτηκε κόσμος από την περιοχή. Φοβερό άτομο, καλή ψυχή. Μου έκανε δώρο τη φανέλα του, την έχω αναρτήσει στο μαγαζί υπογεγραμμένη, μου έκανε δώρο και ένα Κύπελλο δικό του.

Βλέπω και ένα τατουάζ.

Το έκανα πριν από 15 χρόνια, για τα θύματα στη Θύρα 7 στις 8/2/1981. Είχα κάνει κι ένα άλλο τατουάζ πολύ μικρή, στη Στ’ Δημοτικού, και νόμιζε ο πατέρας μου ότι ήταν ψεύτικο με απλό μελάνι και ότι θα έφευγε! «Θα φύγει αυτό;» μου έλεγε. «Ναι, ναι» απαντούσα εγώ. Δεν έφυγε ποτέ!

Πού έχεις πάει για τον Ολυμπιακό;

Ιταλία δύο φορές, με Γιουβέντους και Λάτσιο, στην Ολλανδία με την Άλκμααρ, όπου μείναμε έξω από το γήπεδο! Δεν είχαν βάλει πολύ κόσμο μέσα τότε γιατί είχε γίνει μπέρδεμα με τα εισιτήρια. Θεσσαλονίκη έχω πάει και μας πέρασαν μπροστά από καφετέριες όπου πετούσαν τασάκια, ποτήρια, κατέβηκαν οι δικοί μας κάτω και έγινε χαμός... Καβάλα, Τρίκαλα, Σέρρες, Πύργος, Κομοτηνή, Ξάνθη, τι γινόταν... Στην Ξάνθη μια φορά είχαν ανέβει αντίπαλοι σε μια οικοδομή από πίσω μας και πετούσαν κοτρόνες... Βόλος, Γιάννινα, Κέρκυρα, Πάτρα... Η πιο ωραία εκδρομή όμως ήταν με τη Γιουβέντους, 5 μέρες πλοίο και οδική, πήγαινε- έλα, χωρίς ξενοδοχείο!

Λεφτά πώς έβρισκες 15 χρόνων;

Μόλις έβγαινε το πρόγραμμα του Ολυμπιακού, μάζευα τα λεφτά σιγά σιγά χαρτζιλίκι για να μπορώ να πηγαίνω στο γήπεδο. Να φάμε δεν είχαμε, αλλά δεν μας ένοιαζε, αρκεί να είχαμε εισιτήριο να δούμε τον Θρύλο. Έχω πάει στην Αθήνα με οτοστόπ και έχω γυρίσει με οτοστόπ για τον Ολυμπιακό!

Αγαπημένος παίκτης όλων των εποχών;

Ο μάγος της καρδιάς μας, ο Τζιοβάνι. Για τη Γιουβέντους που σου είπα πριν, είναι η ομάδα που μισώ. Απεχθής για εμάς τους Ολυμπιακούς. Η μεγαλύτερη στενοχώρια που έχω πάρει στη ζωή μου με τον Ολυμπιακό ήταν το ματς στο οποίο αποκλειστήκαμε στο τέλος με το γκολ του Κόντε στο ΟΑΚΑ ~ήμουν μέσα στο γήπεδο. Εκεί έκλαψα. Και άλλο χουνέρι μεγάλο έχουμε πάθει από τη Γιουβέντους, αλλά καλύτερα να μην τα θυμόμαστε αυτά...

Τι σημαίνει ο Ολυμπιακός για εσένα;

Τρόπος ζωής. Έχουμε πάθει στέρηση όλο αυτόν τον καιρό.

Γούρια τρελά είχες ποτέ;

Πάντα άναβε το καντήλι η μάνα μου όταν έφευγα ταξίδι για να πάω στο γήπεδο. Την έπαιρνα τηλέφωνο από το γήπεδο και της έλεγα «μάνα, άναψε το καντήλι». Αλλά το είχε ανάψει ήδη! Διότι αν έχανε ο Ολυμπιακός δεν μιλάγαμε για μία βδομάδα σπίτι και την πλήρωνε και η μάνα μου...

Τώρα ποιον παίκτη του Ολυμπιακού γουστάρεις πιο πολύ;

Ελ Αραμπί! Λατρεία. Το ένστικτο του σκόρερ.

Μεγαλύτερη χαρά;

Όχι απλώς χαρά, αλλά κ...λα. Το 1-4 στη Λεωφόρο!

Ανεβαίνει η Πρέβεζα τα τελευταία χρόνια τουριστικά.

Ναι, βοηθάνε και οι δρόμοι που φτιάχτηκαν. Έχουμε όμορφα παραθαλάσσια μέρη: Λούτσα, Βράχος, Κανάλι, Μονολίθι. Τον Ζάλογγο έχει να δεις, τον Αχέροντα ποταμό, την Πάργα. Σε παρακαλώ όμως γράψε κάτι.

Ό,τι θες.

Ξέρω τη σοβαρότητα της κατάστασης, έχω σπουδάσει νοσηλευτική, αλλά πρέπει σιγά σιγά να ανοίξουν τα μαγαζιά. Έστω τα εστιατόρια να έχουν λίγα τραπέζια σε μεγάλη απόσταση μεταξύ τους, αραιά. Να βγάζουμε 30 ευρώ έστω τη μέρα, να έχουμε τα απαραίτητα. Σε λίγο ο κόσμος δεν θα έχει να φάει έτσι όπως πάμε, θα τελειώσουν τα χρήματα. Και τρέχουν ενοίκια, τρέχουν υποχρεώσεις. Θέλω να ευχηθώ σε όλο τον κόσμο υγεία και να ζει με τρέλα, να μη μετανιώνουν. Οι στιγμές ζωντάνιας είναι αυτές που μένουν.