Εθνική: Οι δηλώσεις των Σπανούλη, Αντετοκούνμπο, Παπανικολάου και Σλούκα (vid)

Μετά τον μικρό τελικό οι Βασίλης Σπανούλης, Γιάννης Αντετοκούνμπο, Κώστας Παπανικολάου και Κώστας Σλούκας είπαν τα εξής:

Βασίλης Σπανούλης: «Ήταν ένα φοβερό παιχνίδι, για 38 λεπτά κυριαρχήσαμε αμυντικά και επιθετικά. Είμαι πολύ περήφανος για αυτή την ομάδα και για το ελληνικό έθνος. Αυτό το μετάλλιο το αξίζουν όλοι οι Έλληνες, αυτοί που έρχονται εδώ και σε όλο τον κόσμο. Είμαστε ένας περήφανος λαός. Είχαμε πολλά χρόνια να πετύχουμε, είχαμε να πάρουμε μετάλλιο από την εποχή που έπαιζα εγώ. Ήταν η ώρα ο Γιάννης, ο Σλούκας, ο Παπ και όλα τα παιδιά να πάρουν ένα μετάλλιο. Το άξιζαν, ήταν ευλογία για μένα να είμαι προπονητής τους».

«Ο Σενγκούν είναι πολύ μικρός για να μιλήσει για τον Γιάννη. Επειδή ακούμε πολλά από ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα από μπάσκετ να λένε ότι η Τουρκία κλείδωσε τον Γιάννη, αυτά είναι αηδίες. Δεν ήμασταν σε καλή μέρα, ο Γιάννης έχασε λέι απ, βρήκε ελεύθερους συμπαίκτες και έχασαν σουτ. Αυτά είναι ανοησίες, για όσους δεν έχουν πιάσει ποτέ μπάλα μπάσκετ στα χέρια τους. Σέβομαι τον κόουτς Αταμάν, είμαστε φίλοι και είναι σπουδαίος προπονητής, αλλά είναι άλλη ιστορία αυτό. Δεν είναι δίκαιο αυτό. Κάναμε ένα εξαιρετικό τουρνουά, εμείς βάλαμε τον εαυτό μας στη θέση αυτή, εμείς κάναμε έναν κακό ημιτελικό, η Τουρκία έπαιξε καλύτερα, έβαλε τα πάντα και αυτό είναι. Τους δίνουμε το χέρι και προχωράμε. Όλα τα άλλα είναι ιστορίες για ίντριγκα. Για μένα πιο σημαντικό είναι όχι το μετάλλιο, αλλά η σχέση που έχω χτίσει με τον Γιάννη, που ήμουν συμπαίκτης του και τώρα προπονητής είναι τιμή μου».

«Όταν μίλησα με τον Γιάννη πέρσι, του είπα πως τον πρώτο χρόνο θα χτίσουμε κάτι και τον δεύτερο χρόνο θα κερδίσουμε».

Γιάννης Αντετοκούνμπο: «Είμαι πολύ περήφανος για την ομάδα μου και το έθνος μας. Είχαμε 16 χρόνια να πάρουμε μετάλλιο. Από την πρώτη μέρα προετοιμασίας δουλέψαμε σκληρά, μιλήσαμε από την πρώτη μέρα και πιστέψαμε στον κοινό σκοπό. Δεν αξίζεις τίποτα σε αυτή τη ζωή, πρέπει να το κερδίσεις. Όλοι ήταν προσηλωμένοι και δώσαμε τα πάντα εδώ και δύο μήνες. Το περιμέναμε πολλά χρόνια και νιώθουμε ανακούφιση».

«Προσπαθώ να ζω στο παρόν. Ήταν κάτι που δεν είχα πετύχει στην καριέρα μου και είμαι πολύ χαρούμενος που το κατάφερα. Είναι κάτι πιο σημαντικό κι από το πρωτάθλημα του ΝΒΑ. Κι αυτό είναι μεγάλο επίτευγμα, το Μιλγουόκι είναι μια υπέροχη πόλη, αλλά μιλάμε για 500-600 χιλιάδες ανθρώπους. Όταν μπορείς να κάνεις χαρούμενος 12 εκατομμύρια Έλληνες και να εμπνεύσεις πολλά παιδιά, είναι ακόμη μεγαλύτερο. Είμαι πολύ χαρούμενος που τα καταφέραμε. Ένα παιδιά που θα μας βλέπει στην τηλεόραση, μπορεί να πιστέψει ότι μπορεί να πάρει μετάλλιο με την Εθνική του ομάδα, όπως πίστεψα κι εγώ βλέποντας παλιά την ελληνική ομάδα».

«Δεν θέλω να πιέσω τον κόουτς Σπανούλη, αλλά αν δεν είναι κι αυτός εδώ, δεν θα είμαι κι εγώ. Από τη στιγμή που είναι εδώ, είμαι κι εγώ. Είναι τόσο απλό. Βγάζει τον καλύτερο εαυτό σε μένα και στην ομάδα, έχει νοοτροπία νικητή και θέλω να μπορώ να είμαι με ανθρώπους που έχουν μεγαλείο, που ξέρουν να νικάνε και ξέρουν να σπρώχνουν μπροστά τους παίκτες τους και όλη την ομάδα».

«Κάθε καλοκαίρι ερωτεύομαι ξανά το μπάσκετ, λατρεύω την κουλτούρα, τα αποδυτήρια, τους συμπαίκτες μου, μιλάμε ελληνικά και τα λέω με ανθρώπους που ξέρω από παλιά, όπως ο Σλούκας, ο Παπανικολάου και ο Λαρεντζάκης που ήμασταν συμμαθητές. Ερωτεύομαι ξανά το παιχνίδι. Μακάρι να παίζαμε κι άλλο, να παίξουμε και το επόμενο καλοκαίρι, αν και δεν θα παίξουμε. Αγαπώ να εκπροσωπώ την Ελλάδα και είμαι πάντα έτοιμος να το κάνω».

«Είναι συνδυασμός πολλών πραγμάτων. Πριν την προετοιμασία και στη διάρκεια μιλήσαμε με τον κόουτς και τους συμπαίκτες μου. Η συγκέντρωση από την πρώτη μέρα, από τα φιλικά, ήταν σε υψηλό επίπεδο. Βλέπαμε ένα λάθος και θέλαμε αμέσως να αντιδρούμε. Θα κάνεις και λάθη, δεν είσαι ο Τζόρνταν, ο Σπανούλης, ο Κόμπι… Από τη φύση μου όμως ξέρω πως θα βρούμε τον τρόπο να σηκωθούμε. Μετά την ήττα από τη Βοσνία αντιδράσαμε, μετά την ήττα από την Τουρκία, που ήταν το χειρότερο παιχνίδι μας, αντιδράσαμε. Οι συμπαίκτες μου είναι εξαιρετικοί, έχουμε μια εξαιρετική ομάδα».

«Είμαι ένας άνθρωπος που δεν του αρέσει να μιλάει πολύ, αφήνω το παιχνίδι μου να μιλήσει. Μπαίνω στη 13^η σεζόν μου στο ΝΒΑ και έχω κερδίσει τα πάντα. Έχω μια υπέροχη οικογένεια, ανθρώπους που με στηρίζουν και αγαπώ αυτόν τον τρόπο ζωής. Δεν είμαι αυτός που θα απαντήσω σε όποιον πει κάτι κακό για μένα. Κρατώ τα πάντα μέσα μου».

«Είμαι πολύ χαρούμενος που κάναμε κόσμο να ανάψει τις τηλεοράσεις τους για να μας δει, που χάρηκε με την επιτυχία μας και μπορεί να μας περιμένει και στο αεροδρόμιο. Και που μπορεί να εμπνεύσαμε κόσμο. Μπορεί κάποια στιγμή να είμαι σε θέση να διεκδικήσω και χρυσό. Ίσως να είμαι βοηθός του κόουτς Σπανούλη, ίσως να είμαι στις θέσεις κοντά στο γήπεδο, μαζί με τον Παπαλουκά και τον Διαμαντίδη».

«Σεβασμός για τη Φινλανδία, έπαιξαν εξαιρετικά σε όλο το τουρνουά. Ο Λάουρι Μάρκανεν έκανε φοβερό Ευρωμπάσκετ, είναι ένας παίκτης πολύ δύσκολο να μαρκάρεις. Τον ξέρω χρόνια, έχουμε καλή σχέση, αλλά δυστυχώς ήταν φέτος η δική μας ώρα. Όμως και η δική του ώρα θα έρθει με την εθνική του ομάδα, απλώς πρέπει να συνεχίσει να προσπαθεί».

«Θα θυμάμαι τις καλές και τις κακές στιγμές από αυτό το Ευρωμπάσκετ. Θα θυμάμαι πώς ήταν τα αποδυτήρια μετά την ήττα από την Τουρκία και πώς ένιωσα. Πώς ήταν η επόμενη μέρα, όταν κοιτούσαμε ο ένας τον άλλο στα μάτια και ξέραμε τι πρέπει να κάνουμε. Αυτό λέει πολλά για την ομάδα μας. Δεν λυγίσαμε, πάντα βρίσκουμε τρόπο να αντιδράσουμε και το κάναμε σήμερα. Θα θυμάμαι ότι βρίσκαμε επίσης απαντήσεις για κάθε άμυνα. Πάντα βρίσκω τον τρόπο να κάνω τη δουλειά μου. Οι γονείς μου δεν είχαν λεφτά, αλλά τους βοηθούσα πουλώντας πράγματα στο δρόμο. Πάντα στη ζωή μου βρίσκω τρόπο να αντιδρώ και λατρεύω όταν ο κόσμος με αμφισβητεί. Θα θυμάμαι ότι πήραμε αυτό το μετάλλιο μια μέρα μετά τα γενέθλια της κόρης μου».

«Άρχισα να παίζω μπάσκετ το 2008 και το 2009 είχα σταματήσει. Η μητέρα μου ήταν στη λαϊκή αγορά της Θήβας. Ο κόουτς μου, ο Ζήβας, μου είπε να αρχίσω ξανά το μπάσκετ για να βοηθήσω την οικογένειά μου. Μου έδιναν 300 ευρώ τον μήνα και έδωσαν δουλειά στη μαμά μου. Έτσι το 2010 άρχισα να ξαναπαίζω μπάσκετ».

Κώστας Παπανικολάου: «Ήταν εκπλήρωση ονείρου να καταφέρω να κάνω κάτι με την Εθνική Ομάδα σε επίπεδο Ανδρών γιατί αυτό ήταν που έκανε να αγαπήσω το μπάσκετ, βλέποντας τη γενιά του 2005 (σ.σ. χρυσό μετάλλιο στο EuroBasket) και του 2006 (σ.σ. ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο) να ασχοληθώ με αυτό. Και πάντα θυμάμαι από 15 χρονών παιδάκι, όπως και το 2004 στο ποδόσφαιρο (σ.σ. κατάκτηση Euro) ονειρευόμουν κι έλεγα πόσο μαγικό είναι να καταφέρνεις κάτι τόσο όμορφο για τη χώρα σου. Και πραγματικά νιώθω πάρα πολύ ευλογημένος. Προφανώς δεν είναι κάτι που κατάφερα μόνος μου, το καταφέραμε όλοι μαζί, με τα παιδιά κι ελπίζω να κάναμε τους Έλληνες περήφανους, παιδάκια να αγαπήσουν το μπάσκετ και να θέλουν να ασχοληθούν με αυτό κι ανθρώπους οι οποίοι περνάνε δύσκολα, έχουν τα δικά τους προβλήματα, που είναι πολύ πιο σοβαρά από έναν αγώνα μπάσκετ, να καταφέραμε σε αυτές τις 20 ημέρες να κάνουμε το μυαλό τους να ξεχαστεί έστω και για 40 λεπτά που διαρκεί ένας αγώνας ή ακόμη καλύτερα να χαμογέλασαν και μετά από το τέλος ενός αγώνα. Αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος από κάθε μετάλλιο. Δεν έχει αλλάξει τίποτα σε σχέση με αυτό που είπα στην αρχή του καλοκαιριού. Η Εθνική Ομάδα είναι τιμή, για εμένα είναι τιμή, εξακολουθεί να είναι τιμή. Αν στο επόμενο ‘παράθυρο’ κληθώ θα είμαι εκεί με χαρά και με τιμή να υπηρετήσω την Εθνική Ομάδα” Αν αυτή ήταν η τελευταία μου συμμετοχή γιατί πρέπει να γίνει ανανέωση, να έρθουν νέα παιδιά, που θα ξαναπώ είμαι πάρα πολύ υπέρ, τότε τελειώνει με ένα μαγικό τρόπο».

Κώστας Σλούκας: «Δεν υπάρχουν λόγια! Είναι πολύ μεγάλες οι στιγμές. Είναι αφιερωμένο σε όλους τους Έλληνες! Είχαμε καιρό να χαρούμε έτσι και πάνω από όλα βάζω την οικογένεια μου που για δύο μήνες δεν με είδε πολύ, αλλά ήταν εδώ δίπλα μου. Έχω μια αξιοσέβαστη καριέρα πιστεύω, αλλά το μετάλλιο που μου έλειπε ήταν με την Εθνική Ομάδα. Το είχαμε πιστέψει και προσπάθησα να είμαι όσο πιο έτοιμος μπορούσα. Το είχα πιστέψει και στην προηγούμενη διοργάνωση, Φτάσαμε μία ανάσα από την τετράδα και αποκλειστήκαμε από μια πολύ καλή ομάδα όπως η Γερμανία. Αξίζουν συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά και σε αυτά που δεν έφτασαν ως την 12άδα. Παίζω στις εθνικές ομάδες από 12 χρονών. Ήμουν ένα παιδί που ονειρευόταν να αγωνιστεί με την Εθνική Ομάδα. Ήρθαν οι επιτυχίες με τις “μικρές” εθνικές ομάδες, αλλά με την Εθνική Ανδρών δεν τα είχαμε καταφέρει. Δεν παίξαμε όπως ξέραμε με την Τουρκία και αυτό είναι που με έχει πειράξει. Η Φινλανδία είναι μια πολύ καλή ομάδα και για 38 λεπτά ήμασταν πολύ συγκεντρωμένοι. Κάναμε καλή δουλειά και για δύο λεπτά το παιχνίδι έγινε ντέρμπι. Στο δεύτερο ημίχρονο παραδέχομαι πως ήμουν κουρασμένος. Δεν είμαι και κανένα… σχολιαρόπαιδο πια. Η μοίρα μας το κράτησε. Το πιστεύω ότι αν θέλεις κάτι πάρα πολύ, θα σου το δώσει. Είναι κάτι που το πιστεύω σε όλη μου την πορεία. Πάντα είχα μια πικρία με την μοίρα σε ό,τι αφορά την Εθνική Ανδρών, γιατί πολλές φορές κάτι γινόταν τελευταία στιγμή πριν από μεγάλα τουρνουά. Φέτος άρχισα να δουλεύω μόνος μου ένα μήνα πριν αρχίσει η προετοιμασία. Από τις 26 Ιουνίου. Το πίστευα από την πρώτη μέρα. Φέτος ήμουν “κλειδωμένος”. Το να βλέπω την γυναίκα μου να κλαίει από συγκίνηση στην εξέδρα και την κόρη μου με το μετάλλιο είναι μεγαλύτερη επιβράβευση. Ακούσαμε πολλά. Ειπώθηκαν πολλά, ότι λείπει δημιουργός, ψηλός, αμυντικός, ότι δεν έχουμε αθλητικούς παίκτες… Πιστέυω ότι είχαμε τα πάντα και έναν πολύ καλό προπονητή. Το πιστεύαμε από την αρχή και παρά το ότι με τον Βασίλη (Σπανούλη) δεν θέλαμε να το… πούμε δυνατά, ξέραμε ότι το πιστεύαμε».