Μνημόνιο χωρίς μέλλον - ποδόσφαιρο χωρίς αύριο

Σαράντα χρόνια διαρκεί ο ελληνικός ποδοσφαιρικός εμφύλιος πόλεμος. Σαράντα χρόνια μάχες παρασκηνίου για τον έλεγχο της διαιτησίας και την εξασφάλιση των τίτλων με αθέμιτα μέσα. Όσα και τα χρόνια του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Τα χατζάρια άρχισαν να αστράφτουν από την πρώτη ημέρα που η πολιτική ηγεσία παρέδωσε το λαοφιλέστερο των αθλημάτων στην οικονομική εξουσία της χώρας και δεν λένε με τίποτα να μπούνε στις θήκες. Απλώς κάθε τόσο αλλάζουν τα τζάκια.

Και τι δεν υποσχέθηκαν οι πολιτικοί στην ελληνική κοινωνία το 1979 που τα σωματεία μετατράπηκαν σε Ανώνυμες Εταιρίες. Ότι το ποδόσφαιρο θα εξελιχθεί επαγγελματικά και θεαματικά. Πως θα γίνουν επενδύσεις σε παίκτες και υποδομές. Ότι οι ελληνικές ομάδες θα φτάσουν τα ευρωπαϊκά στάνταρ και θα διεκδικούν διεθνείς τίτλους. Σαράντα χρόνια μετά όλα δείχνουν ψέματα. Όλα είναι κούφια. Όσο εκπολιτίστηκε η ελληνική κοινωνία σε αυτό το διάστημα, άλλο τόσο πήγε μπροστά και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Από απάτη σε απάτη, από ίντριγκα σε ίντριγκα και από χρεωκοπία σε χρεωκοπία.

Ο πόλεμος για τον έλεγχο της ηγεσίας της ΕΠΟ, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τον πόλεμο εντός κι εκτός κοινοβουλίου για τον έλεγχο της πολιτικής ηγεσίας. Παραδοσιακά, όποιος ελέγξει την εξουσία, ελέγχει και τον μπεζαχτά. Τα δικά του παιδιά διορίζει, τους δικούς του διαιτητές προωθεί, τα τζάκια με τα οποία συνδιαλέγεται τροφοδοτεί με τρόπαια και έργα.

Πολιτική και ποδοσφαιρική ηγεσία, επί σαράντα χρόνια αδυνατούν να βάλουν τάξη ακόμη και στα πιο στοιχειώδη. Να απαγορεύσουν έστω τα καπνογόνα. Να διώξουν από τις εξέδρες τους φυσικούς αυτουργούς των επεισοδίων. Να τιμωρήσουν τους επίορκους παράγοντες και διαιτητές. Ένα κύκλωμα «αθέατων» παραγόντων, με προσβάσεις στην εκάστοτε πολιτική ηγεσία, μυρίστηκε χρήμα και κώλυσε σαν βδέλλα στους οικονομικά ισχυρούς, μοιράζοντας νίκες και τίτλους με το αζημίωτο. Κανένας πολιτικός ηγέτης, κανένας δικαστής, δεν κατάφερε όλα αυτά τα χρόνια να κόψει έστω ένα κεφάλι από την λερναία ύδρα που κατατρώει τα σωθικά του ποδοσφαίρου και τραυματίζει θανάσιμα νεανικές ψυχές.

Από την εποχή του περιβόητου Θαλή, μέχρι τις μέρες μας, το ελληνικό ποδόσφαιρο χορεύει στο ρυθμό που του υπαγορεύει η περιβόητη «παράγκα». Μια παρέα «άφαντων» ατόμων που ελέγχουν το εκλογικό σώμα της ΕΠΟ με το αζημίωτο και μέσω αυτών διορίζουν επί της ουσίας μια δοτή διοίκηση στην Ομοσπονδία, η οποία υπηρετεί με ευλάβεια τον εκάστοτε «ηγεμόνα» του ποδοσφαίρου.

Έπεσαν στο βούρκο

Οι πολιτικοί όλα αυτά τα χρόνια, όχι μόνο απέτυχαν παταγωδώς να βάλουν τάξη στα κακώς κείμενα, αλλά κι όταν η κατάσταση το επέβαλε, έπεσαν κι οι ίδιοι στο βούρκο για να σώσουν εαυτούς και φίλους. Στο πίσω μέρος του μυαλού τους έχουν πάντα καταγεγραμμένο ότι οι, ανά περιοχή ποδοσφαιρικοί ηγέτες, σε μεγάλο βαθμό επηρεάζουν τις εσωκομματικές διαδικασίες και το εκλογικό σώμα. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Την υπόθεση λουλουδιών και την ατιμωρησία με την υπογραφή των πολιτικών, την εξέγερση στη Λάρισα με την υπόθεση Τσίγκοφ και την κυβερνητική παρέμβαση για να μην εφαρμοστεί ο νόμος που τιμωρούσε με μηδενισμό την ομάδα που παίκτης της βρέθηκε ντοπέ, την εξέγερση των βουλευτών Πειραιά και όχι μόνο, όταν οι τακτικοί αθλητικοί δικαστές κάνοντας υπεύθυνα τη δουλειά τους μηδένισαν Ολυμπιακό και Πανιώνιο επειδή οπαδοί τους συνεπλάκησαν βάρβαρα εντός του αγωνιστικού χώρου πριν την έναρξη της μεταξύ τους αναμέτρησης, την πρόσφατη κατάργηση του νόμου για να μην εφαρμοστεί η απόφαση της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού αναφορικά με την ιδιοκτησία ανάμεσα στις ΠΑΕ ΠΑΟΚ και Ξάνθη, τις δεκάδες νομοθετικές ρυθμίσεις για να μην χρεοκοπήσουν αθλητικές εταιρίες που χρώσταγαν και της Μιχαλούς, τα χρέη εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ προς το ΙΚΑ και την εφορία που φορτώθηκαν στις πλάτες του κοσμάκη, ή τα «δώρα» προς ημετέρους για να κατασκευάζουν και να επισκευάζουν γήπεδα χωρίς να βγαίνει ευρώ από την τσέπη τους;

Πρόσφατα ο Πρωθυπουργός ανακοίνωσε από το βήμα της Βουλής ότι οσονούπω έρχεται στην Ελλάδα η ΦΙΦΑ προκειμένου να υπογράψει μνημόνιο με την Κυβέρνηση και να λυθούν όλα τα προβλήματα του ποδοσφαίρου ...Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Καλό το παραμύθι, αλλά ο δράκος ήταν και θα παραμείνει ανεξέλεγκτος.

Ποια ΦΙΦΑ

Ποια ΦΙΦΑ θα υπογράψει, παρεμπιπτόντως το ατιμωτικό για κάθε κράτος που θέλει να λέγεται σοβαρό, μνημόνιο; Η ΦΙΦΑ που στα σαράντα χρόνια ήρθε επανειλημμένα στην Αθήνα για να προστατέψει την «παράγκα» όταν κάποιοι ελάχιστοι έντιμοι υφυπουργοί Αθλητισμού την είχαν στριμώξει στα σχοινιά; Η ΦΙΦΑ που πριν μια δεκαετία ξεφτίλισε την τότε Κυβέρνηση της «ΝΔ» και το κοινοβούλιο στο σύνολό του, αναγκάζοντας τον τότε υφυπουργό Αθλητισμού να αποσύρει διάταξη του αθλητικού νόμου που προέβλεπε διευρυμένο εκλογικό σώμα της ΕΠΟ μήπως κι εκλεγεί κανένας αδέκαστος στη διοίκησή της. Ή μήπως τη ΦΙΦΑ που έφερε το 2016 ο ΣΥΡΙΖΑ;

Ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε όντως κάτι που φάνταζε ακατόρθωτο. Να πείσει τη ΦΙΦΑ ότι η τότε διοίκηση της ΕΠΟ ήταν «αμαρτωλή», και στη θέση της να διορίσει μια άλλη ελεγχόμενη από την Κυβέρνηση. Και…; Έπειτα από τέσσερα χρόνια ίντριγκας, βίας και αυθαιρεσιών, το συμπέρασμα είναι ότι ζητούμενο δεν ήταν να διαλυθεί η «παράγκα», αλλά να αλλάξει μισθωτή. Όχι να επιστρέψει η κανονικότητα στο ποδόσφαιρο και το παιχνίδι να παίζεται εντός του αγωνιστικού χώρου 50-50, αλλά να παίζεται υπέρ των δικών μας πολιτικών και οικονομικών φίλων και όχι υπέρ των φίλων των αντιπάλων μας.

Κάπως έτσι, οι εκλεκτοί του ΣΥΡΙΖΑ ούτε είδαν, ούτε άκουσαν, ούτε κατάλαβαν υπό ποίες συνθήκες διεξήχθησαν οι τελευταίες εκλογές στην ΕΠΟ. Οι εφημερίδες έγραφαν καθημερινά για ξυλοδαρμούς και συναλλαγή. Για προκαθορισμένο αποτέλεσμα και μοίρασμα των θέσεων μεταξύ των ημετέρων. Κανένας πολιτικός δεν αντέδρασε. Ουδείς εισαγγελέας διέταξε κάποια έρευνα. Άπαντες σίγησαν. Γιατί; Εκ των όσων έχουν δει τα μάτια μας και τα τελευταία χρόνια, μόνο ως σιωπή ενοχής μπορεί να εκληφθεί.

Στο ΔΣ της ΕΠΟ δεν εκλέχτηκε κανένας βετεράνος ποδοσφαιριστής ή παράγοντας με κύρος στην ποδοσφαιρική κοινωνία. Τα κουκιά μοιράστηκαν ισότιμα και το δέκατο τρίτο μέλος του Δ.Σ. το κράτησε για μπαλαντέρ η «παράγκα». Τα αποτελέσματα αυτής της «επαγγελματικής» αδιαφορίας τα βιώνουμε καθημερινά. Τα διορισμένα στελέχη της χρεοκοπημένης οικονομικά ΕΠΟ αμείβονται με ποσά που προσβάλουν το σύνολο των ελλήνων πολιτών, τους ειδικούς που έστειλε η ΦΙΦΑ για επιτήρηση να έχουν χάσει την μπάλα - αν όντως είχαν διάθεση να βάλουν τάξη στα κακώς κείμενα, και η καχυποψία έπιασε ταβάνι, καθώς είναι πλέον διάχυτη και άκρως επικίνδυνη, επειδή η «παράγκα» εκτός από οικονομική ισχύ διαθέτει πλέον και πολιτική δύναμη στα κέντρα λήψης των αποφάσεων.

Μοχλός πίεσης

Η οικονομική εξουσία δεν είδε ποτέ το επαγγελματικό ποδόσφαιρο ως επιχείρηση, ώστε να διεκδικήσει μερίδιο από τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ που είναι ο παγκόσμιος τζίρος του αθλήματος. Το ήθελε και επιμένει να το θέλει, ως μοχλό πίεσης προς την εκάστοτε πολιτική ηγεσία για να κάνει δουλειές με το δημόσιο ή για να μην πιέζεται η ίδια στις όποιες δραστηριότητές της. Οι Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρίες έχουν πλέον στρατούς οπαδών, ελέγχουν σχεδόν το σύνολο των ΜΜΕ, εκλέγουν δημάρχους, προωθούν στα ψηφοδέλτια των κομμάτων τα δικά τους παιδιά και δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.

Όσα μνημόνια κι αν υπογράψει η σημερινή αλλά και οποιαδήποτε αυριανή κυβέρνηση με τη ΦΙΦΑ, ας μην περιμένει προκοπή. Το ψάρι, λένε, βρωμάει από το κεφάλι. Η χώρα έχει φτάσει στο σημείο οι πολιτικοί να ελέγχονται από το ποδόσφαιρο και όχι το ποδόσφαιρο από τους πολιτικούς. Αν δεν ανατραπεί αυτή η κατάσταση, αν η Πολιτεία δεν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, αν δεν σταματήσει μια για πάντα ο έλεγχος του ποδοσφαίρου από το παρασκήνιο, αν δεν αποκατασταθεί η νομιμότητα και η αξιοκρατία στην ΕΠΟ, αν δεν ελεγχθούν επί της ουσίας τα οικονομικά των ΠΑΕ ώστε να λειτουργήσουν με τα έσοδά τους, αν δεν ανοίξουν τα σωματεία τις πόρτες τους στην κοινωνία, αν δεν εκδημοκρατιστούν οι τοπικές ενώσεις ώστε να αποκτήσουν δικαιώματα και υποχρεώσεις, αν δεν τεθούν κανόνες που να ισχύουν για όλους, και τέλος αν δεν σταματήσουν οι πολιτικοί να παρεμβαίνουν στο ποδόσφαιρο υπέρ των εκλεκτών και των φίλων τους, δεν υπάρχει μέλλον για το επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην Ελλάδα.